II 007 II

Door de tip van Eleanor ben ik er gelijk achter aan gegaan om de functie van administratief medewerker. Welke inderdaad open staat op het hoofdkantoor van Hollister. Wel heb ik eerst op de website gekeken en is er inderdaad een soort crèche. Wat ideaal is voor Noah.

Nou ja, door de weeks kan Noah met mij mee en soms in het weekend straks met Louis mee. Dan heb ik af en toe een paar dagen voor mezelf. Heerlijk voor een avondje uitgaan met Eleanor. Dan kom ik nog buiten.

Noah ligt op zijn speelkleed als mijn telefoon een geluid maakt. Wel dat hij daardoor vrolijke geluiden laat horen.

“Wil je ook glimlachen voor je vader,” wil ik weten en pak ik mijn mobieltje.

Weer vrolijke geluiden.

Op mijn mobiel selecteer ik de camera en druk ik op opnemen. “Lach eens voor je vader.” Ik kietel Noah op zijn buik.

Om met een lach beloond te worden en andere geluiden, die laten horen dat hij het naar zijn zin heeft.

Daarna stuur ik het naar Louis. Tegelijk met de vraag of hij voortaan eerst wilt laten weten als hij wilt komen. Dat maakt het makkelijker voor ons beide.

Is het erg als ik gelijk kom?

Lees ik het bericht dat onmiddellijk volgt en stuur ik een antwoord terug. Nu kan het geen kwaad. Al neem ik mezelf wel voor om nog niks te zeggen over mijn sollicitatie bij Hollister. Pas als het vast staat en ik ben nog niet eens op gesprek geweest.

Geen kwartier later hoor ik de deur open gaan en til ik Noah op. “Lach nog eens voor je vader,” glimlach ik naar de baby.

Opnieuw dat Noah brabbelt met een lach.

Tegelijk loop ik Louis tegemoet. “Kijk eens, papa.”

Louis’ gezicht klaart gelijk op en glimlacht hij zelf als hij Noah overneemt. “De eerste keer dat hij lacht?”

Ik schud mijn hoofd. “Tweede keer, maar de eerste keer kon ik niet gelijk bij mijn telefoon. “

Hij geeft me dan een kus op mijn wang. “Toch bedankt. Ik denk dat we allebei aan de communicatie moeten werken. We zijn dan ouders maar niet samen en we moeten leren samen te werken.”

Ik ga hem voor naar de woonkamer. “Dat weet ik zelf ook, ja,” ben ik het met hem eens. “Even over dat je Noah mee naar huis wilt nemen. Ik wil Femke eerst een beetje leren kennen voordat je hem zomaar meeneemt,” zeg ik voorzichtig.

Knikkend zet hij Noah op zijn schoot. “Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Voor het weekend kunnen we hier komen lunchen. Dan kun je Femke leren kennen en kan zij gelijk de eerste keer Noah zien.”

Zuchtend sta ik op. “Thee,” stel ik voor. Zoals het nu gaat, kunnen we meer bereiken. Wie weet wat er nog meer besproken zal worden.

“Lekker.”

Binnen vijf minuten ben ik terug met twee koppen thee. “Ik ben bezig met sollicitaties en heb er een lopen,” begin ik. Alleen niet gelijk zeggen hoe ver ik ben.

“Echt waar?” Verrast draait hij zijn hoofd naar mij. “Weet je zeker dat je het met Noah kan combineren?”

Ik kijk naar Noah en glimlacht hij weer. “Als ik op gesprek mag komen, kan ik mijn situatie uitleggen en dat ik Noah heb. En ik hou er rekening mee dat hij straks naar de crèche kan. Jij hebt de muziek nog en soms een drukke agenda. Pas als je thuis bent, kan hij soms met jou mee in het weekend. Later gaat Noah naar school dus ik wil niet dat hij er aan went dat hij op elke gewenste dag naar jou kan.”

Zelfs met Noah in zijn arm pakt hij zijn theeglas. “Wel zo beter,” reageert hij. “Bij mij kan er altijd wat tussen komen en school gaat straks zeker wel voor. Ehm, even een andere vraag, wanneer denk je dat we het een en ander kunnen bespreken voor de regeling voor Noah. We willen geen van beide dat Noah de ander moet missen en wij zijn wel de biologische ouders van hem.” Louis glimlacht naar de baby.

Nadenkend kijk ik in mijn agenda. “Zou kunnen maar ik wil eerst meer informatie hebben dus een soort kennismakingsgesprek met je advocaat lijkt me beter. Zodat ik weet wat er allemaal bij hoort. De rechten, plichten en alles. Daarna kunnen we echt om de tafel,” is mijn reactie. “Kan die afspraak in de komende week?”

“Vast wel. Ik bel mijn advocaat wel als ik thuis ben en als ik het weet, laat ik het jou weten,” knikt hij.
***
Zoals beloofd heeft hij inderdaad zijn advocaat gebeld en staat de afspraak voor aankomende dinsdag. Wat in mijn agenda staat. Doordat Noah op bed ligt, kan ik op internet kijken voor meer informatie.

Ah, dat meen je niet. Ik kijk naar het lijstje waar vast om gevraagd zal worden. De thuisbasis, het halen en brengen, bereikbaarheid, huisregels, vrijetijdsbesteding van het kind, hoe regel je onderling de geldzaken, hoe ga je om met beslissingen die met school te maken hebben, bijzondere dagen, de rest van de familie en andere zaken. Onder elk kopje kan ik een lijstje zien van waar het om gaat.

Met een zucht maak ik er zelf een lijst van en print ik het daarna uit. Pas met een kop thee erbij, schrijf ik voor mezelf op van hoe ik het zou willen. Samen met aantekeningen erbij. Dat maakt het straks makkelijker met het gesprek voor dinsdag.

Zeker een uur later leg ik het opzij. Maandag kijk ik er wel weer naar. Ik ben in ieder geval al wat voorbereid. Toch zou het fijn zijn als ik weet dat Louis later de weekenden wilt hebben en de halve vakantie. Waarvan we de vakantie nog in overleg moeten doen ook.

Gelukkig begint Noah te huilen en loop ik automatisch naar boven. In zijn kamer kan ik zien dat hij me met tranen aankijkt.

“Wat is er, kerel?” Ik til hem uit de ledikant. “Een nare droom soms?” Omdat hij toch wakker is, verschoon ik gelijk zijn luier. “Zo weer beter,” wil ik weten en ga ik met Noah op de stoel zitten. Tegelijk een sprookje van de plank pakkend. Hmm, Assepoester. Waarom niet, kan ik hem gelijk proberen wat normen en waarden te leren. Waarschijnlijk is het daar nog te vroeg mee. “Oké, eerst wat eten, een sprookje en dan weer terug in bed,” zeg ik tegen hem.