002

Ik denk na over wat m'n moeder, nee ik bedoel m'n adoptiemoeder net zei. 'Maar zijn m'n zusjes dan ook echt m'n zusjes of zijn zij jouw echte kinderen?' 'Nee. je zusjes zijn wel mijn biologische kinderen, maar laat me dit even uitleggen Laila, er zit een verhaal achter'. Ik kijk haar aan, wil ik dit nou echt weten? Diep van binnen wil ik het wel weten dus blijf ik zitten. 'Ik was 17 jaar geleden in Pakistan met m'n man Richard, moge hij in vrede rusten, toen we langs dit dorpje dichtbij Bannu, daar zagen we jouw in een rieten mandje met een brief, in die brief stond dat we het je pas mochten vertellen op je 18e verjaardag, dus volgende maand, behalve als je broer jou had gevonden en je wou leren kennen''Wacht, ik heb een broer?' 'Ja lieverd, maar luister nu even verder, je kan straks de brief lezen die heeft je moeder geschreven. Ik nam je mee naar een adoptiebureau daar, maar die kinderen werden daar als slaven gebruikt dus besloten we je zelf op te voeden. Hier heb je de brief, ik ben in de keuken als je wil praten.' ik keek naar de brief die ze me had gegeven, hij was inmiddels verkleurd, en dik, er zat wat in. Ik besloot om naar m'n kamer op zolder te gaan o hem daar in alle rust te lezen.
Eenmaal op m'n kamer ging ik op mijn bed zitten scheurde ik voorzichtig de envelop open

'Lieve Laila, gefeliciteerd met je 18e verjaardag, dit is misschien niet het cadeau wat je in gedachten had maar je moet je verleden kennen.
Ik snap het als je boos op me bent, maar ik heb jou en je broer achter gelaten omdat ik van jullie hou. Toen ik je vader ontmoette was waren we het gelukkigste stel van de wereld, toen jou broer werd geboren kon ons geluk niet meer op. Maar helaas, aan ieder verhaal komt een einde, er brak oorlog uit en je vader moest het leger in, ik heb sinds de dag dat hij vertrok niets meer van hem gehoord, ik weet niet of hij gesneuveld is of dat hij is ondergedoken, jou vader kennende het laatste waarschijnlijk, hij was zo koppig en vertikte het om het leger in te gaan. Ik moest een baan zoeken maar niemand wou een zwangere vrouw aan nemen, ik was toen zwanger van jou. De maaltijden werden schaarser en het ader leger kwam steeds dichterbij. Ik en je broer Zayn die toen 5 jaar was, vluchtte naar mijn ouders in Bannu. Ik beviel in oktober van jou maar ik was doodsbang, het was al moeilijk om genoeg eten te krijgen voor je broer, en een baby heeft veel eten nodig, wat ik niet had. Ik besloot om met mijn broer te praten, na lag smeken besloot hij om Zayn naar Europa te laten brengen. ij heeft me later een brief gestuurd dat hij in Bradford woont en is geadopteerd door een Engelse familie. De dagen erna kwam het leger ook steeds dichterbij. Ik had geen geld meer om jou naar Europa te brengen en voordat ik het wist stelde je oma voor om je langs de weg te zetten. Met tranen in m'n ogen en verdriet in m'n hart schrijf ik deze brief voor jou, mijn lieve Laila. Ik wil dat je op groeit in een familie waar jij je echt thuis voelt dus heb schrijf ik 2 briefen, een voor jou, dat is deze, en een voor jouw nieuwe moeder, waar in staat dat je dit pas op je 18e mag weten, of wanneer Zayn jou komt zoeken.

liefs Mama'
Met tranen in m'n ogen kijk ik naar de brief. Ik kan het nauwelijks beseffen, wie weet waar mijn echte ouders zijn en Zayn... ZAYN! Hij zoekt me!