The Stable in the Woods

Terwijl ik neerhurkte achter een grote kei viste ik de laatste takjes uit mijn warrige bos rood haar. Ik had hier al een paar uur gezeten, te proberen mezelf een beetje op orde te maken om voor het eerst sinds twee jaar weer onder mensen te komen. Het wou niet erg lukken.
Ik had al mijn spullen drie keer gecheckt; ik had vanochtend kleren gestolen, mijn haar zag er redelijk netjes uit, en naast me op de grond lag een grote blauwe koffer die tot de nok toe gevuld was met steentjes en kreupelhout. Het enige probleem waren mijn gele ogen, maar ik hoopte vragen te voorkomen door niemand aan te kijken.
Langzaam kwam ik overeind van achter de kei. Aan mijn linkerhand lag de zee, aan mijn rechter een tam bos. Recht voor me lag mijn bestemming, een piepklein dorpje, al zou ik het eerder een stal noemen, genaamd Moorland.
Met knikkende knieën begon ik te lopen, en hield me vast aan de enige hoop die ik had: Iedereen van wie ik hield was dood, ik kon niemand anders dan mezelf in de problemen brengen.