II 006 II

Het lijkt wel zoeken naar een naald in een hooiberg. Hoe moet ik op deze manier een baan vinden? Eentje waarbij ze niet moeilijk zullen doen om Noah. Of moet ik toch wel wachten tot hij minimaal één jaar is.

Al heb ik me wel voorgenomen om me niet thuis op te laten sluiten door Louis. Vandaar dat ik ben gaan lunchen en heb ik Noah bij me.

“Julie, hoe gaat het met je?”

Als ik me omdraai, staat Eleanor bij me. “Prima,” mompel ik. “En met jou?”

Met een glimlach gaat ze zitten. “Ik mag niet klagen.”

“Wilt u wat drinken,” komt een serveerster vragen.

Waardoor ze naar de kaart kijkt. “Ice tea en een salade, alstublieft,” geeft Eleanor door.

Waarop de vrouw met een knikje wegloopt om haar bestelling door te geven.

“En hoe gaat het met Noah? Heb je nog veel last van Louis,” wilt ze weten.

Kort schud ik mijn hoofd. “Moet dat echt hier? Mensen luisteren mee,” zucht ik zo zacht mogelijk. Vooral omdat ik niet ondankbaar over wil komen. Of dat ik ze wil ontwijken. Dat gaat toch al niet.

Om nu haar schouders op te halen. “Daar doe je helaas niks aan, Julie. Dat zal je los moeten laten want anders loop je altijd buiten op je tenen.”

“Oh, Julie en Eleanor samen,” klinkt het dan zacht.

Het is te zien dat Eleanor opstaat en naar de meiden toe loopt. “Is jullie leven werkelijk zo saai en vervelend dat je maar op een ander let? Kijk in de spiegel en laat ons met rust.”

Verbaasd volg ik haar en komt ze weer bij me zitten. “Dat zou ik dus nooit doen…”

Eleanor lacht. “Je mag best voor jezelf opkomen maar je moet wel opletten wat je zegt. Ten slotte beland het nog zo op internet. Op Twitter of YouTube,” knikt ze. “Jou volgen ze meer omdat je Noah hebt. Tevens is dat wel de reden dat ze ook wat meer afstand houden omdat ze geen ruzie met Louis willen,” knipoogt ze dan.
***
“Het was zeker wel gezellig. Moeten we een andere keer weer doen,” glimlacht Eleanor. “En laat je niet gek maken door Louis. Jij zit nog met de hormonen en daar mag hij wel iets meer begrip voor tonen. Hij hoeft alleen zijn plaats te kennen als een vader van Noah en dat hij zijn tijd kan verdelen over de muziek, Femke en jullie. Ten slotte zal hij nog altijd met je moeten overleggen voor een vakantie of een weekendje weg.”

Heel de middag was het zeker wel gezellig met haar en heb ik haar nagenoeg alles verteld. Bijna alsof we elkaar nooit in de steek gelaten hebben. “Ik denk dat we er allebei aan moeten wennen aan het ouderschap omdat we niet samen zijn. En het is zeker leuk om met iemand te praten, die antwoord terug geeft.”

Ze grijnst vanzelf. “Ik zie je een andere keer. We houden contact.”

Langzaam knik ik. “Ik wil wat te doen hebben op een dag. Weet jij of ze nog ergens personeel nodig hebben?”

Lachend kijkt ze me aan. “Eigenlijk bij mij, bij Hollister, zoeken ze nog mensen. Voor zowel in de winkel maar ook op het hoofdkantoor voor administratief werk. Ik zal wel een goed woordje voor je doen. Kijk toch ook maar op de website.”

“Zal ik doen,” zeg ik. Tegelijk er aan herinnerd te worden dat het zoeken naar een baan meer via netwerken gaat. “Bedankt voor de tip. Maar denk je dat ze moeilijk gaan doen om Noah?”

Ze schudt haar hoofd. “Nee, op het hoofdkantoor hebben ze zelfs een crèche tegenwoordig voor moeders in het eerste jaar. Zo kunnen hun aan de slag en zijn de kinderen toch in de buurt,” legt Eleanor uit.

Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op. “Dat is helemaal ideaal.” Ik doe de deur open. “Maar ik ga naar binnen. Straks wordt Noah nog wakker.”

“Ik laat het je weten als ik iets van mijn baas gehoord heb. Dus jouw voorkeur gaat uit naar administratief werk,” vraagt ze.

“Ja,” antwoord ik. “Dat is mijn opleiding geweest en daar wil ik verder in.”

Ze zwaait nog en gaat ze weg.

Mij daarmee alleen latend met Noah. Nou, als dat nog wat wordt, heb ik weer werk. Meer structuur, gelijk de mogelijkheid dat Noah meer sociaal wordt met kinderen van zijn leeftijd. Volgens Jay kan je daar niet vroeg genoeg mee beginnen.