Proloog

De paarden galoppeerden. “Sneller! Sneller’’ werd er geroepen. ‘’We halen het niet!’’ De hoeven denderden op het smalle zandpad. Het was een groepje van acht ruiters. Drie waren er rijk uitgedost. De anderen hadden eenvoudige kleren aan met het wapen van hun land er op. Ze droegen wapens in de ene hand en in de andere hand een schild waarmee ze de op hun afgevuurde pijlen afweerden. De paarden galoppeerden zo hard als ze konden tot ze in de verte het geruis van een grote rivier hoorden. Er werden bevelen geschreeuwd en één van de mannen gaf een bruin pakje aan een van de rijk uitgedoste mannen. De rivier lag voor hen. Honderd meter achter hen kwam een grote groep gewapende ridders met gesloten viziers op hen af. ‘’Opsplitsen!’’ en de groep spleet in tweeën. Een groep ging links en een ging naar rechts. Niemand had door dat een van hen van het paard afsprong en in het water voor hem dook.

De in het water gedoken man zwom met al zijn kracht. Af en toe ging verdween zijn hoofd onder water en kwam dan proestend weer boven. Het bruine pakje wat de wachter hem had gegeven hield hij met een hand boven zijn hoofd. Kostte wat het kost moest hij de overkant bereiken. Opeens voelde hij hoe een waterplant om zijn been bleef haken. Hij verdween met zijn gezicht onder water. Hij kreeg even geen lucht en kreeg een slok koud rivierwater binnen. Grote zwarte vlekken dansten voor zijn ogen. Hij moest het redden. De oever was nog maar een paar meter van hem af, zou hij het naar de oever kunnen duwen? Hij had geen keus, hij duwde het pakje met zijn laatste kracht naar de kant. Het dreef een stuk met de rivier mee maar tot zijn opluchting bleef het hangen in de wortels van de boom aan de oever. Hij wist zich los te rukken van de waterplant en liet zich doodvermoeid met de stroming meedrijven. In de verte hoorde hij de gesmoorde doodskreet van zijn broer.