30.0: Illusie

Een ondeugende glimlach ontstaat als Harry's romp zich van me wegtrekt. Mijn wandelende vingers hebben een gevoelige plaats gevonden. Recht onder de moedervlek.
"Je kan niet tegen kietelen?" Harry zegt niets, zijn groene ogen staren me enkel nieuwsgierig aan. Ik vind het echter veel leuker dan dat, een vampier die niet tegen kietelen kan? Geamuseerd beweeg ik terug over het koude stukje huid. De kamer is zwoel en plakkerig van onze liefde, maar Har lijkt niet op te warmen. Als hij een rare beweging maakt lach ik. Harry vloekt wat en rolt zich dan op me om me naar hartenlust te zoenen. Ik lach nog steeds als hij me terug loslaat.
"Zo grappig is het niet." Hij bromt wat ontevreden, het doet me alleen maar breder grijnzen.
"Oh, ik vind dat anders heel grappig. Stoere sterke vampier ben je." Hij draait zich om, zijn hemd plakt alweer tegen zijn smalle taille aan.
"Jij bent Louis, jij vindt alles grappig. " Ik trek een wenkbrauw op en ga overeind zitten. Hij glimlacht echter wel ondeugend.
"Wat ga je doen?"
"Zorgen dat die vreemde mensen uit mijn huis zijn." Ik knik enkel, mij klinkt het als muziek in de oren. Over muziek gesproken...
"Ik verwacht je snel terug." Zijn glimlach wordt breder door mijn woorden terwijl hij zijn krullen uit zijn gezicht haalt.
"Ik doe mijn best." Hij glimlacht en loopt terug naar me toe om over me heen te buigen en zijn lippen nog kort met de mijne te verenigen. Zijn krullen voelen zo zacht aan. Met tegenzin laat ik hem gaan, hij denkt er duidelijk hetzelfde over. Zijn blik zegt genoeg, hij wil er snel van af zijn. Zuchtend sta ik dan ook maar op. De ochtend is duidelijk nog maar net begonnen aan de fluitende vogeltjes te horen. Mijn benen zijn log als ik ze in de te dure broeken steek. Het is verschrikkelijk hoe onhandig ze zijn. Ik besluit de restjes van de te grote portie ontbijt nog op te eten, het aan de dieren geven is ook zonde. Eenmaal beneden ruim ik het netjes op. Geen idee waar Jean en zijn 'twaalf apostelen' zijn. Zolang ze maar snel vertrekken is het goed. Ik heb het gehad met arrogante Jean en zijn vriendjes, Harry, dat weet ik niet. Soms lijkt hij zich wel te ergeren - maar dat gebeurt nogal redelijk vaak en bij iedereen. Menselijke behoeftes zijn hem vreemd. Niet goed wetend wat ik vervolgens moet doen verlaat ik dan toch de kamer en loop naar beneden, daar zal ik hopelijk wel iemand vinden die iets voor me te doen heeft. Het is stil op de gangen. Iets wat al even geleden is met al Jean zijn volgelingen hier binnen. Hun wilt hij wel helpen, maar zijn eigen zoon met een andere voorkeur in de liefde, wat een drama? Ik zucht en loop naar de keuken. Mijn bonkende hoofd doet me verlangen naar de bittere smaak van meer alcohol om de pijn die het veroorzaakte terug te verzachten. De oude vrouw lijkt voor een keer vriendelijk te zijn naar me toe - het gebeurt steeds vaker op een of andere manier, geen idee waarom...
"Kruidendrank zal je ongelofelijk helpen jongeman." Ik glimlach gemeend en volg haar tot in de keuken. De houten kelderdeur op de grond ligt nog open, met daaronder een groot gat voor het voedsel.
"Enkel als u hem maakt." Ze lijkt mijn woorden te appreciëren en zet een pot met water boven het houten vuur. "Ben je hier helemaal alleen?" Ze knikt, maar bestudeert me zonder blikken of blozen. Zij is even verbaasd als mij; dat we dit gesprek zelfs hebben.
"Vaak, een nadeel, maar het loon is goed voor mijn zonen. Zo kunnen ze blijven verder studeren en het er beter van afbrengen dan mij." Wauw, haar leven opofferen zodat haar nakomelingen een beter leven hebben.
"Een moeder doet altijd het beste voor haar zoon, ongelofelijk." Ze glimlacht en geeft even een blik op de kookpot. Als ze haar hand uitsteekt om iets te nemen merk ik een raar teken bij haar pols op. Het is geen moedervlek, daar is het te donker voor, plus de vorm is te onnatuurlijk. Als mijn magie door de kamer heen danst, rond de vrouw, opzoek naar een moment om het te onderzoeken doet haar strenge blik me opschrikken. Alle kopjes in de kasten daveren als mijn magie zich bliksemsnel terug trekt. Ze glimlacht enkel.
"Wicca, inderdaad." Ik frons en kijk toe hoe ze kruiden in een netje hangt.
"Maar, van een hele groep wiccas dan of...?" Bestaat dat zelfs? Haar wijze ogen spelen met mijn nieuwsgierigheid als ze haar mond terug opent.
"Ja, iets waar jij duidelijk geen ervaring mee hebt. Het zou moeten, iemand met de mogelijkheden als jij. Normaal staat je moeder je af, of gaat ze mee als iedereen wiccas zijn." Verbaasd staar ik voor me uit.
"Er zijn zo dus gemeenschappen? Zoals die hier, in dit kasteel, nu?" Ze knikt en haalt warm water uit de ketel. "Ik denk dat ik ineens toch bang ben." Ze lacht en schudt haar gerimpelde hoofd. Eigenlijk is ze zo gemeen nog niet.
"Jij hebt niets te vrezen mijn kind. Toch niet van hen." Ze geeft me een veelzeggende blik als ik dankbaar de kop aanneem.
"Hoe komt een wicca hier terecht?" Haar ogen fonkelen. Alsof ze het verleden terug voor haar ziet. Dit onderwerp vindt ze wel degelijk leuk.
"Ik zou het je willen laten zien, maar ik mag niet meer aan spreuken doen." Ongemakkelijk ruimt ze de al propere keuken verder op. "De keizer heeft me gered uit een bende toen ik jonger was, lang geleden. De dood was nooit zo dichtbij. Sinds jij hier bent voel ik het opnieuw. Je brengt nieuwigheid met je mee, maar dat heeft altijd zijn nadelen." Ik slik het warme goedje door, zo had ik er nog niet over nagedacht. Wie wist dat deze vrouw stiekem wijs en ervaren was? Dat ze ergens verwant is met het wiccabloed dat door onze aders stroomt?
"Ik zal er aan denken." Ze lacht en gaat op een oude stoel zitten, vermoeid door haar vorige leven. "Hoe oud was je toen hij je redde?" Ze fronst niet eens, alsof ze het nog te goed weet en het een automatisme is, zoals haar naam als ze het aan haar vragen.
"Vijfentwintig. Mijn naam is Maria trouwens." Ik knik, dat is erg jong, ze is vast ooit aantrekkelijk geweest. Zou Harry...?