A bride for Christmas [Bill Kaulitz] 12

Bill pov.

De volgende dag in de studio.
"Tom, de weddenschap gaat niet door."
Tom: "Hah dus je geeft het op?"
"Neen dat is het niet. Het is gewoon niet goed wat we met Jessie doen. Ze heeft al genoeg meegemaakt. Komaan drie verlovingen..."
Tom: "Ja ok, maar is zij niet diegene die er elke keer een punt achter heeft gezet?"
"Dat wil niet zeggen dat ze zich er goed bij voelde. En trouwens... ik begin te snappen waarom die andere mannen haar een aanzoek hebben gedaan." Daar voila nu is het eruit. Laat Tom hier aub niet te onnozel over doen.
Tom: "Wow, wacht even. Zeg je nu dat je effectief met haar wilt trouwen?"
"Wat ik zeg is dat de weddenschap niet doorgaat."
Tom: "Hehe, ok, ik heb medelijden met dat meisje, maar een weddenschap is een weddenschap, broertje. Als jij eruit stapt, begin dan maar jouw spullen te verhuizen naar de andere kamer."
"OK goed! Ik ben dus verloren!"
Tom: "Ok, dus ik win? Als je dat nu gewoon nog eens zou kunnen zeggen, dan is de weddenschap afgesloten."
"Weet je Tom, ik ga haar niet vragen om met me te trouwen gewoon zodat ik een weddenschap kan winnen." en ik vertrek uit de studio.
Tom: "Dus ik heb gewonnen? Kan je niet gewoon zeggen dat ik gewonnen heb?" Ik hoor Tom dat nog roepen als ik naar buiten ga. Dit ga ik nog lang mogen horen.


Jessie pov.

Ik ben aan het werken in het asiel. Een man komt met zijn dochters een hond afgeven. Arme duts, Zomaar worden achtergelaten in het asiel. Blijkbaar is er wat discussie. Ik ben nieuwsgierig en probeer wat dichter in de buurt te komen zodat ik het gesprek mee kan volgen.
Man: "Ok kijk, ik wil niet onredelijk zijn, maar deze hond is echt niet te doen! Hij is helemaal niet opgeleid! Gisterennacht was hij de hele tijd aan het janken en blaffen."
De dame aan de balie doet haar best om de man op andere gedachten te brengen. Plots zie ik om welke hond het gaat. Ze komen Pumba terug brengen?
Dame aan de balie: "Meneer ik ben er zeker van dat de hond gewoon zenuwachtig is door de nieuwe omgeving. Het zal wel beteren na een tijdje."
Bill komt bij de balie staan en pumba springt enthousiast op en neer.
Man: "Zie je wel! Ik heb echt geen tijd om te wachten tot hij gekalmeerd is. Het is gewoon teveel werk!"
Bill: "Je weet dat je hun hart breekt?" zegt hij terwijl hij naar de man zijn dochters wijst.
Man: "Wat?"
Bill: "Ik ben er zeker van dat zij het niet erg vinden dat Pumba de hele nacht wakker blijft of enthousiast rondspringt. Zij willen gewoon een hond."
Man: "Hey, praat niet zo tegen mij over mijn kinderen."
Bill: "Ok, laten we je kinderen even vergeten en het over Pumba hebben. Arme Pumba hier dacht hij eindelijk uit zijn kooi mocht en een familie gevonden had."
Man: "Dat is niet mijn probleem!"
Bill: "Dat is wel jouw probleem. U heeft hem geadopteerd. We hebben handleidingen als je ze misschien wilt lezen? We hebben ook papieren zodat u de hond ter adoptie kunt aanbieden zolang hij bij jullie thuis verblijft...." Bill blijft opkomen voor Pumba en alles wat hij zegt raakt mij tot diep in mijn hart. Het is geweldig hoe hij de hond zo verdedigt. Op deze moment begin ik iets te voelen wat ik nog nooit gevoeld heb. Het is een warmte dat zich vanuit mijn hart over mijn hele lichaam verspreidt. Het besef dat die man, die Pumba zo vol overtuiging en liefde aan het verdedigen is, mij liefde doet voelen die ik nog niet gevoeld heb. Waar ik eerst nog over twijfelde, is nu zeker. Ik ben verliefd op Bill.
Hoe hard Bill ook zijn best doet, de man geeft de leiband aan Bill en gaat met zijn kinderen naar buiten. Bill komt mijn richting uit met pumba.
Bill: "Kan je dat nu geloven? Die man heeft hem 1 dag en hij brengt hem al terug! Ik bedoe..."
Voordat Bill zijn zin kan afmaken neemt mijn lichaam het van mij over. Ik leg mijn hand in zijn nek, trek hem naar me toe en kus hem vol op de mond. Mijn hart gaat als een razende te keer en tintels verspreiden zich over mijn lijf. Bill protesteert niet en Pumba blaft even. Na een tiental seconden besef ik wat ik aan het doen ben en laat ik Bill los. Die weet duidelijk niet wat te zeggen dus om de situatie niet nog genanter te maken, ga ik snel naar buiten. Ik stap mijn auto in en rijd naar huis. Als ik binnenkom is Vivian aan het bellen met een cliënt. Ik hoor maar half wat ze zegt en zet mij in de zetel. Ze beëindigd het gesprek.
Vivian: "Dat was een nieuwe klant! Dankzij de reclame van je goede vriend Bill! Hij is fantastisch!"
Ik staar nog steeds voor me uit in de zetel.
"Ik weet het. Hij is fantastisch. De dingen die ze zeggen over vlinders en vuurwerk en zo. Het was alsof ik in een gek droomscenario zat ofzo."
Vivian: "Waarover heb je het?"
" Hij is het... Jup, Bill is de ware."
Vivian: "Wacht, wat?"
"Bill is de ware."
Vivian komt naar me toe en komt voor mijn neus staan. Ik ben nog steeds verward over wat ik gedaan heb en over het besef dat echte liefde bestaat.
Vivian: "Ok wat bedoel je? Zoals in DE ware? De ware man?"
Ik krijg tranen in mijn ogen. "Jup de ware."
Vivian: "Dat is geweldig!"
"Neen dat is het niet."
Vivian zet zich bij mij in de zetel en past zich meteen aan. Vivian: "Dat is het niet. Waarom niet?"
"Ik ontmoet eindelijk de kerel waar ik de rest van mijn leven mee wil delen en hij is geen goede partij."
Vivian: "Geen goede partij? Ben je wel zeker?"
"Ik heb het je al gezegd, Viv. Deze gast heeft sowieso bindingsproblemen door de scheiding van zijn ouders."
Plots gaat de telefoon. Vivian kijkt wie het is.
Viv: "Ooh, het is hem!"


opnieuw sorry dat het eventjes geduurd heeft maar hier is ie dan.