O92

We struinen hand in hand al zo’n uur door de kamer. Mijn vragenstroom is wel zo’n beetje opgedroogd, al kon Draco op de helft ook geen antwoord geven. Ik kijk mijn ogen uit. Af en toe zien we iets wat onze aandacht trekt of duikt een van ons ineens weg om met iets geks weer op te dagen. Het is ongedwongen en ik vermaak me beter dan in tijden. Nu Draco niet meer doet alsof hij me niet uit kan staan is hij prettig gezelschap en een buitengewoon goede gesprekspartner. We begrijpen elkaar met weinig woorden en delen veel dezelfde interesses, wat ik dan eigenlijk ook wel weer wist.

Een glinstering trekt mijn aandacht en ik loop naar een kast om er een gouden beker uit te halen. Met een korte ademteug blaas ik het stof van de sokkel en probeer de ondertussen door tijd aangetaste letters op het plaatje te lezen. “Kijk dan! De eerste plek voor een duelleer wedstrijd. Wie raakt zoiets nou kwijt.” Roep ik terwijl ik me tot Draco wend en de beker naar hem uitsteek. Terwijl hij op me af loopt merk ik dat zijn blik helemaal niet op de beker is gericht, maar op mijn gezicht. Mijn enthousiaste glimlach zakt langzaam van mijn lippen terwijl hij nadert en ik de spanning in de lucht om voel slaan.

De intensiteit waarmee hij me aankijkt doet me voelen als een gazelle tegenover een leeuw. In plaats van doodsangst voel ik echter hoe mijn hart sneller begint te kloppen en hoe de spanning in mijn buik begint te pruttelen ten teken dat het zijn kookpunt bereikt. Hij pakt de beker uit mijn handen, kijkt er dan toch even kort naar en zet het vervolgens terug op de plank van de kast achter me. Zijn hand blijft daar en steunend tegen de kast buigt hij zich naar me toe. Ik moet opkijken om zijn blik te ontmoeten.

“Over prijzen gesproken. Waar blijft die van mij?” Fluistert hij me toe, zijn adem strijkt zachtjes langs mijn gezicht en brengt een vleugje munt met zich mee. ‘Als we winnen verwacht ik een prijs.’ Zijn woorden van voor de wedstrijd spoken even kort door mijn hoofd terwijl ik opgelaten slik en het kippenvel op mijn armen voel komen. “Wat voor prijs had je in gedachten?” Mijn stem is schor en verraad waar mijn gedachten ondertussen al naar uit gaan. Zijn lippen krullen tergend langzaam tot een verleidelijke glimlach en dan overbrugt hij het laatste beetje ruimte wat ons van elkaar scheidt. Mijn ogen sluiten zich als vanzelf.

De spanning explodeert in mijn buik en zoekt zijn uitweg door de rest van mijn lichaam. Het tintelt en brengt een euforisch gevoel met zich mee terwijl zijn zachte lippen zich onderzoekend tegen die van mij drukken. Ik zucht bijna automatisch en het heeft een uiterst interessante uitwerking op hem. Zijn vrije arm glijdt rond mijn middel en trekt mijn lichaam dichter tegen dat van hem. Ik voel de warmte die hij uitstraalt door onze kleren heen, evenals het snelle kloppen van zijn hart. Met een zachte grom, waarvan de nekharen me overeind komen, oefent hij meer druk op me uit en we verdiepen de kus tegelijk. Mijn lust lijkt grauwend te ontwaken en voelt als een uitgehongerd dier.

Er zeker van dat ik zal blijven staan waar ik sta verdwijnt zijn arm van mijn middel. Zijn handen vinden mijn kaken en strelen vanaf daar naar achteren mijn haargrens in. Zodra hij grip heeft verbreekt hij de kus, kantelt mijn gezicht iets naar achteren en plaatst zijn lippen in het holletje onder mijn oorlelletje. Van daar trekt hij een spoor zachte, nauwelijks voelbare kusjes naar mijn sleutelbeen, tot hij wordt belemmerd door mijn blouse. Ik ril en mijn lippen wijken iets vaneen terwijl hij zijn handen door mijn haren laat gaan. Wanneer hij zich weer opricht en mijn gezicht terug kantelt open ik mijn ogen om recht in die van hem te kijken. Het grijs oogt diep en verleidelijk, de donkere ringen om zijn pupillen en de afwijkende spikkels steken scherp af. Waar hij op uit is valt er duidelijk uit op te lezen.