O91

De gang is verlaten. Het is überhaupt rustig in de hallen en ik denk dat de meesten zich schuilhouden in de Common Rooms, dicht bij het knapperende vuur van de haard. De immense gangen van de school zijn natuurlijk maar moeilijk warm te houden en de kilte van de herfst neemt langzaam zijn beslag op het kasteel.

Ik voel me rusteloos. Iets aan Draco zijn gefluisterde woorden heeft een spanning in mijn lichaam opgeroepen en die heb ik in het afgelopen half uur niet meer af kunnen schudden. Als hij ineens achter me staat schrik ik me dan ook verloren door zijn begroeting. “Slecht geweten?” Vraagt hij me, denkt er dan even over na en schud zijn hoofd. “Geef daar maar geen antwoord op.” Ik zie er de lol ook niet zo van in en geef hem een zachte stomp tegen zijn schouder. “Grappig. Heel grappig. Wat doen we hier?” Mompel ik terwijl ik om me heen kijk naar de verlaten gang. Niets hier wijst er op waarom we zo nodig op deze plek af moesten spreken. Hij stapt op me af en slaat een arm om mijn middel. Met een ruk sta ik tegen hem aan en zijn de grijze diepten van zijn irissen alles wat ik nog kan zien. “Wil je wat gaafs zien?” Fluistert hij me op samenzweerderige manier toe. Mijn wenkbrauwen gaan vragend omhoog. “Iets gavers dan deze uitgestorven gang? Ga weg! Dat bestaat niet.” Fluister ik spottend terug. Hij rolt met zijn ogen en stapt van me weg.

“Bijdehand hoor Small. Let op.” Verkondigd hij en vervolgens sta ik toe te kijken hoe hij door de gang begint te ijsberen. Een keer op en neer, twee keer op en neer. Hij begint aan zijn derde keer als ik schamper snuif. “Ja dit is echt ongelofelijk interessant en zo maar…” Tegenover me op de muur beginnen de stenen zich te rimpelen en samen te trekken alvorens langzaam zicht te geven op een met smeedijzer bewerkte deur. Ik open mijn mond, klap hem weer dicht en kijk dan met grote ogen naar Draco. “Hè hè ze weet niks bijdehands meer te zeggen.” Verkondigt die alvorens naar de deur te lopen en deze naar binnen toe te openen. “Ga je mee?”

Ik schud meteen mijn hoofd. “Mee waarheen?” Het levert me een geheimzinnig glimlachje op. “Dat zie je vanzelf, vertrouw me.” En hij strekt gebiedend een hand naar me uit. Ik kijk de gang nog een keer door, waar nog steeds niets is veranderd en pak dan zijn hand aan. Hij trekt me zachtjes mee door de deuropening en we betreden een kamer met een immens groot gewelf. De ruimte strekt zich niet alleen naar boven maar ook naar voren en naar de zijkanten oneindig uit. Gangpaden lijken kriskras door elkaar te lopen zonder dat er samenhang in zit en waar geen loopruimte is ligt van alles en nog wat. Kasten, boeken, stoelen, banken, kleding, lampen, tafels en ga zo nog maar twee uur door, er komt geen einde aan.

“Welkom in de Room of Hidden things.”