O89

Langzaam wordt het stil. Onze groep stopt met praten en ze kijken eveneens naar Jamie op. Die zijn eigen vrienden lijken nerveus een stapje uit zijn richting te doen terwijl de ogen van Draco zich op hem richten. Het lijkt een paar graden kouder te worden in de Common Room. Niemand behalve Draco en ik weten waar Jamie precies op aanstuurt, maar de spottende toon in zijn stem is er niet een waarmee je tegen Draco praat, al helemaal niet in bijzijn van zijn hoogstaande vriendengroep. Langzaam zakt de grijns van Jamie van zijn gezicht als het besef komt dat hij het nu niet tegen mij heeft, maar tegen iemand die dus niet over zich heen laat lopen. Sterker nog, waarbij een verkeerde blik normaal al genoeg is om hem tegen de haren te strijken.

Draco schraapt tergend langzaam zijn keel. “Adrian.” Aangezien het verder ook rustig is geworden in de Common Room en zo’n beetje iedereen ondertussen door heeft dat er iets aan de hand is komt het antwoord vrij snel. “Zeg het is Dray.” Adrian verschijnt uit de hoek waar hij had gezeten met zijn eigen vrienden en komt naast mijn stoel staan. “Waar hebben wij het laatst over gehad na de training?” Vraagt Draco hem zonder van Jamie op te kijken. Adrian knippert even verbaasd met zijn ogen maar lijkt dan te begrijpen wat zijn aanvoerder bedoelt. “Dat ik wordt toegewezen als de volgende aanvoerder van het Slytherin Quidditch team zodra jullie van school zijn.”

Deze informatie is nieuw voor me, voor iedereen denk ik want er wordt kort gejoeld en geklapt. Ik klap tevreden mee. Als iemand het verdient is hij het wel, al is het maar voor dat ene jaar voordat hij zelf hopelijk afstudeert. Zodra het weer rustiger is richt ik me weer op Draco, die Jamie nog steeds kil aanstaart. “Adrian, ken je Jamie?” Vervolgt hij. De jongen kijkt even naar de ondertussen vrij wit weggetrokken vijfdejaars en schud dan zijn hoofd. “Van gezicht. Kennen is verder een groot woord.”

“Nou je mist er ook niet zo veel aan dus maak je geen zorgen. Zou je iets voor me willen doen zodra ik mijn stokje aan je over geef?” Langzaam begint het me te dagen waar Draco naar toe werkt en een grijns komt om mijn lippen. Adrian knikt.

“Zou je er voor willen zorgen dat hij zolang hij hier op school zit niet in het groene wedstrijdentenue mag spelen? Geloof mij maar op mijn woord wanneer ik zeg dat hij geen toegevoegde waarde heeft voor het team, ik heb hem zien spelen.” Vraagt Draco met uitgestreken gezicht. Meteen krijgt Jamie een grimas op zijn gezicht. “Dat kan jij helemaal niet doen.” Snauwt hij hem toe, uit zijn toon blijkt echter al dat hij weet dat het wel zo is. Er wordt wat gegniffeld en ik wend me uiterst verbaasd naar de bron van het geluid. “Ik denk dat je het opneemt tegen een van de weinigen hier die dat dus wel kan.” Verkondigt Blaise. Uit zijn scherpe blik en woorden kan ik ophalen dat hij door heeft dat hier meer speelt.

Adrian richt zich dan ook weer tot Draco en knikt naar hem. “Prima. Komt goed.” En daarmee is de kous af. Jamie loopt rood aan, lijkt wat te willen zeggen, bedenkt zich klaarblijkelijk bij het zien van Draco zijn uitdagende blik en stormt dan weg onder het gejoel van de omstanders. Ik denk niet dat hij een van ons nog lastig zal vallen.