O88

Het is dinsdag avond wanneer Draco wordt ontslagen uit de ziekenzaal en zich bij ons voegt in de Common Room. Zijn bewegingen zijn soepel maar wanneer hij te hard op de bank neerploft zie ik zijn gezicht even betrekken. De mensen die hem nog niet hebben gezien dienen zich zo nu en dan aan om hem alsnog te feliciteren met de winst. Afdelingsheld Draco Malfoy ondergaat het allemaal met veel geduld maar een weinig vrolijke uitdrukking op zijn gezicht.

Het is de eerste avond dat de hele groep weer bij elkaar zit. De spanning is lichtelijk aanwezig en erg soepel verlopen de gesprekken niet, maar de eerste stap is gezet. Terence en ik hebben gisteren anderhalf uur lang gepraat over alles wat er is voorgevallen. Ik heb goed op mijn donder gekregen, Draco staat ook nog heel wat te wachten en hij was weinig over ons te spreken, maar ergens denk ik toch dat hij ook begrip heeft voor wat ik hem uit heb gelegd.

Blaise heeft aangegeven niet tot in de puntjes te hoeven weten wat me er toe heeft gedreven de boel aan te pakken zoals ik heb gedaan. Al zou hij het willen weten, dan zou ik hem de antwoorden waarschijnlijk niet kunnen geven want ik weet het zelf soms niet eens. Hij heeft aangegeven dat hij niet wil dat de groep door dit hele gebeuren uit elkaar zal vallen. Hoewel hij er moeite mee zal hebben wil hij proberen zo normaal mogelijk tegen ons te doen. Het spreekt voor zich hoe ongelofelijk blij ik hier mee ben en ondanks dat Draco zich heel stoer voor deed zag ik zijn oogkleur lichter worden, wat ik nu weet te plaatsen onder een teken van rust en tevredenheid bij hem.

Dus nu zit ik in een fauteuil, tegenover Draco. Hij zit op de bank naast Pansy, die mij nog steeds niet echt recht aan wil kijken om hele andere redenen. Dat Draco nu nog onbereikbaarder is geworden voor haar lijkt haar zwaar te vallen. Blaise zit aan haar andere zijde en is in gesprek met Gregory, terwijl Terence en Vincent in discussie zijn over welk team de volgende wedstrijd gaat winnen. Ik voel me rustiger en meer op mijn gemak nu de grootste hindernis genomen is en Draco weer uit de ziekenzaal is ontslagen.

Starend in de vlammen verzink ik in gedachten, tot de volgende persoon Draco aanspreekt en ik zijn stem herken als die van Jamie. “Gefeliciteerd hè.” Werpt deze de Seeker toe en ik kijk naar hem op. Hij staat net buiten onze kring, omringt door zijn vrienden die eveneens felicitaties uiten. Mijn nekharen komen als automatisch weer overeind wanneer ik hem zie, ondanks dat hij me nu eigenlijk niks meer kan maken. Hij gluurt me even van onder zijn wimpers aan en glimlacht uitdagend naar me. Dan richt hij zich weer op Draco. “Heb je wel een prijs gekregen voor je heldhaftigheid?” Vraagt hij op spottende toon.