O87

Ik ben moe en zit met zware oogleden op het krukje naast Draco zijn bed. Vechtend tegen de slaap probeer ik mijn gedachten lopende te houden maar naarmate de minuten verstrijken wordt het steeds stiller in mijn hoofd. We zijn twee uur verder, wat het nog maar acht uur in de avond maakt, maar de uitputting van de wedstrijd begint me te nekken.

Draco heeft niet meer bewogen sinds de klap op zijn hoofd van Blaise. We hebben een tijdje met zijn allen verbouwereerd toe staan kijken, te geschokt om iets te zeggen. Het misselijkmakende geluid van Draco zijn helende botten was even het enige hoorbare. Toen had Blaise zijn keel geschraapt en verkondigd dat hij ging douchen en eten, op de voet gevolgd door Terence. Adrian is niet veel later weggegaan, zijn gezicht bleek. Poppy had me verzocht ook te gaan maar ik heb geprotesteerd en aangegeven te willen blijven. Uiteindelijk heb ik mijn zin gekregen.

De deur van de ziekenzaal wordt geopend en weer gesloten en voetstappen galmen luguber door de verder verlaten ruimte. Het gordijn wordt aan de kant geschoven en ik kijk vragend op naar degene die zich bij ons voegt. Verbaasd aanschouw ik Blaise. Hij werpt me een peilloze blik en neemt vervolgens plaats aan de andere kant van het bed. Daar gaat hij in stilte naar Draco zitten kijken.

Nog langzamer dan eerder lijkt de tijd te verstrijken en ik durf het niet aan mijn mond te openen. Mijn hartslag klinkt bijna oorverdovend heb ik het idee. Ik zou net opstaan om te verkondigen dat ik wel even weg zal gaan als Blaise het woord neemt zonder van Draco zijn gezicht op te kijken.

“Ik probeer iets te vinden in hem wat het op dit moment verdiend om mij nog als vriend te hebben.” Zegt hij zacht. Ik kijk gekweld naar hem op maar hij slaat zijn blik niet af van het bleke gezicht op het kussen. “Dat lijkt onmogelijk. Als ik naar hem kijk dan trekt mijn binnenste samen van woede en zou ik hem het liefst tot gruis vervloeken. In de afgelopen week kon ik het niet aan zijn naam te horen, balden mijn vuisten samen door enkel naar hem te kijken en heb ik hem in gedachten minstens honderd pijnlijke doden zien sterven.” Vervolgt hij. Mijn oogleden fladderen even razendsnel op en neer om het overtollige vocht weg te knipperen.

Dan kijkt Blaise ineens naar me op en vinden zijn ogen die van mij, een zure glimlach verschijnt om zijn lippen. “En toch, toen ik hem zag vallen stond mijn hart stil.” Bekent hij met schorre stem. Een eenzame traan maakt zich los en baant zich een weg over mijn wang. “Wij verdienen jou vriendschap niet. Je bent een te goed mens.” Krijg ik er hees uitgeperst. Het ontlokt hem een bitter lachje en hij kijkt even naar zijn schoenen alvorens weer oogcontact te maken. “Gelukkig ben je er zelf van op de hoogte.”

“Dat zijn we allebei.” Fluister ik met een blik op Draco. Het kraken van botten is een tijdje terug al gestopt, er gaat alleen af en toe nog een stuiptrekking door zijn zij of arm. “Hij heeft het echt geprobeerd Blaise. Goed zelfs, ik was er van overtuigd dat hij een hekel aan me had.” Zeg ik voorzichtig, er van uitgaande dat hij me af zal kappen. Dat doet hij niet. “Iedereen was er van overtuigd dat hij een hekel aan je had. Ik ook. Misschien was ik daarom zo blind.” Mompelt hij. “Cortney hoeveel pijn het me ook doet dat je niet meer op die manier om mij geeft, die dingen gebeuren. Als het was gebleven bij dat eerste gesprek en jullie hadden niet al gezoend dan was ik boos geweest en verdrietig maar dan had ik me er overheen kunnen zetten. Uiteindelijk.”

Ik knik begrijpend en knipper loom met mijn ogen. “Toen hij me zoende was ik in shock. Ik wist niet wat me overkwam en heb er een halve minuut voor nodig gehad het besef te vinden. Toen heb ik hem weggeduwd.” Fluister ik zacht. “Als je dit niet wil horen moet je het zeggen.” Hij schudt zijn hoofd ten teken dat ik door moet praten. “Ik durfde het niet te zeggen. Hij had me een tijd daarvoor al ingelicht over Vera en ik was als de dood voor je reactie. Daarbij was ik achteraf ook bang dat je aan me zou zien dat ik het niet uit mijn hoofd kon zetten. Niet omdat ik boos was of hem er om verachtte, maar omdat ik er naar verlangde.” Dat laatste piep ik er uit, bang voor wat er op zijn gezicht te lezen zal zijn. Er trekt inderdaad een gekwetste blik overheen en mijn binnenste trekt samen.

“Denk je dat je het ons ooit kan vergeven?” Vraag ik nauwelijks hoorbaar. Het antwoord blijft een tijd lang uit en ik begin er net van overtuigd te raken dat het helemaal niet gaat komen als hij het woord weer neemt. “Daar kan ik nu nog geen antwoord op geven. De ontwikkelingen van vandaag hebben me doen inzien dat hoe kwaad ik ook op jullie ben, ik hem niet graag zijn dood tegemoet zie vallen. En wat jou betreft, ik zal echt eerst mijn gevoelens voor je op een rijtje moeten zetten.” Geeft hij eerlijk toe. Ik slik en meer tranen maken zich bij me los. Dat is meer dan waar ik op had durven hopen. “Alleen het feit dat je niet meteen nee zegt maakt me al gelukkiger dan ik in weken ben geweest.” Vertrouw ik hem zacht toe, wat me een zuinig, weinig overtuigend glimlachje oplevert.

Een luide kreun doet ons beide naar de jongen tussen ons in kijken. Hij grimast, spant zijn spieren aan, beweegt onrustig en opent dan langzaam zijn ogen. “Wat de…” Klinkt het schor terwijl de pijn in zijn lichaam waarschijnlijk weer vol tot hem doordringt. Hij brengt zijn goede hand omhoog, wrijft even kort in zijn ogen en kijkt dan eerst mij en daarna Blaise aan. Zijn blik blijft op die laatste hangen. “Wat moet je daarvan genoten hebben.” Mompelt hij dan krakend, doelend op de klap om hem buiten bewustzijn te krijgen. Even lijkt het alsof Blaise hem alleen maar peilloos aan zal blijven kijken. Dan breekt er een iets wat sadistische grijns door rond zijn lippen. “Absoluut.”