O85

Het is geen schampschot, het is niet de bezem die geraakt wordt en de Bludger is niet op lange afstand geslagen en heeft dus nog geen vaart geminderd. Het ijzeren gevaarte ramt met kracht in op zijn rechter zij en ondanks de wind, ondanks de regen en het roffelende onweer klinkt het gekraak van zijn ribben me haarscherp in de oren. Terwijl hij zijlings van zijn bezem wordt gebeukt verandert zijn gezicht in een pijnlijke grimas en dan rollen zijn ogen naar achteren in hun kassen en verliest hij het bewustzijn. Het fluitsignaal ten einde van de wedstrijd klinkt tegelijk op met zijn loskomen van de bezem en dan begint hij aan zijn val.

Een ijselijke gil komt over mijn lippen en dan ben ik in beweging. Mijn duikvlucht zet ik in op het moment dat zijn verslapte spieren de Snitch laten ontsnappen en hij als een baksteen naar de grond stort vanaf onze positie, zo’n veertig meter hoog. Het stadion hoor ik als een man naar adem snakken wanneer de situatie bij hun doordringt.

Veel te traag lijk ik bij hem in de buurt te komen en de angst dat ik hem niet op tijd ga bereiken knijpt mijn keel dicht. Met nog maar drie meter tot de grond doe ik een woeste uithaal naar zijn gewaad en krijg daar wonderbaarlijk genoeg grip op. Meteen begin ik af te remmen en probeer horizontaal te gaan vliegen in plaats van verticaal. Zijn lichaam is echter zwaar en sleurt me al snel voorover mee van mijn bezem. Dat blijkt niet echt uit te maken want we zijn nog maar zo’n halve meter van de grond en komen tot mijn complete opluchting niet al te hard neer.

We rollen door en de bagger zuigt ons vast naar de grond. Zodra de snelheid eruit is en ik mogelijkheid zie te bewegen zit ik overeind en kruip door de bagger naar Draco, die op zijn rug is blijven liggen met zijn rechter arm in een onnatuurlijke hoek en zijn besmeurde bleke gezicht schuin naar de grond gedraaid. Ik ruk mijn bril van mijn hoofd en smijt hem van me af. “Draco!” Schreeuw ik met overslaande stem wanhopig terwijl mijn handen zijn gezicht omsluiten en het bijdraaien zodat de regen recht in zijn gezicht valt. “Wordt wakker!”

Meer dan dat kan ik niet doen want de rest is er al. Ik word bij mijn schouders gegrepen en weggetrokken. Zodra ik tegen begin te stribbelen wordt er meer kracht uitgeoefend en zodra ik begin te gillen word ik opgetild en weggevoerd. Meerdere mensen buigen zich ondertussen over Draco en Hooch staat orders te schreeuwen die ik niet kan verstaan. “Laat me los! Laat me los! Hij moet wakker worden!” Gil ik aan een stuk door terwijl ik degene die me vast houdt af probeer te schudden. Mijn lichaam verraadt me ondertussen echter en de brandende spierpijn dwingt me er toe mijn worstelingen te staken. Dan wordt het ineens droger en warmer en vervolgens slaat de deur van de kleedkamer dicht en kan ik niet meer zien wat er gebeurt.

“Toe! Laat me los! Hij moet wakker worden!” Kerm ik venijnig in een poging door te dringen tot degene die me ervan weerhoudt Draco te helpen. “Je doet op dit moment meer slecht dan goed voor hem. Je moet eerst kalmeren.” Die stem doet me abrupt ontspannen en ik kijk met grote ogen op naar degene die achter me staat. Correctie staan. Adrian heeft zijn armen nog steeds krachtig om mijn middel liggen voor het geval ik weer probeer weg te komen, maar achter hem staat Blaise, die hem tot voor kort geassisteerd moet hebben. “Kan Adrian je los laten?” Vervolgt Blaise met een dwingende blik in mijn ogen. Ik knik stilletjes, mijn hysterie lijkt te zijn verdwenen. De druk verdwijnt van rond mijn middel. “Goed zo. Cortney, je gaat nu met Adrian naar het kasteel. Daar ga je douchen en wat eten en dan ga je naar de ziekenzaal.” “Ik wil niet douchen en eten. Ik wil weten wat er aan de hand is.” Werp ik meteen tegen.

Hij zucht geërgerd en neemt dan een resolutere toon aan. “Als je niet gaat douchen of eten lig je straks ziek naast hem. Niemand weet nog wat er aan de hand is dus niemand kan je dat vertellen! Verder kan je niks voor hem doen tenzij je heel toevallig Poppy heet. Dus doe wat ik zeg en kom als je klaar bent naar de ziekenzaal!” Ik knipper verbaasd met mijn ogen, besef me dan ergens diep van binnen dat hij gelijk heeft en knik stilletjes. “Mooi. Dan ga ik nu polshoogte nemen en kijken of ik kan helpen. Adrian.” Hij knikt nog even veelbetekenend naar Adrian en dan beent hij weg, terug naar het veld.