O84

Het tijdsbesef is weg, evenals het gevoel in mijn lichaam. Nou ja, eventueel prettige gevoelens dan, want de spierpijn in mijn armen wordt met de minuut heviger. Het kost me al mijn kracht om op mijn bezem te blijven zitten en ik ben buiten adem van de inspanning. De stand staat ondertussen op 70-50 in ons voordeel maar er is al een tijd lang niet gescoord. We onderscheppen elkaar iedere keer op het laatste moment en de kansen die er zijn geweest zijn belemmerd door de wind.

Ik vlieg net weer in de richting van Davies in een poging hem te weerhouden Adrian te bereiken als er op volle vaart twee spelers op me afkomen. Met een ruk aan de steel van mijn bezem weet ik eerst Draco en daarna Cho Chang te ontwijken terwijl deze op topsnelheid passeren. Tijd om te kijken of hij daadwerkelijk de Snitch heeft gezien krijg ik niet want Adrian komt aangestoven en werpt me na een bevestiging van oogcontact de Quaffle toe. Ik vang hem op en maak snelheid. De beuk van links komt onverwachts en hard en mijn grip op mijn bezem ontglipt me. Van schrik laat ik de bal los en grijp mezelf ook met mijn andere hand vast in een poging niet te vallen. Een zachtere zet van rechts zorgt ervoor dat ik balans kan houden en terug schuif op mijn bezem. “Gaat het!” Wordt er vlak naast mijn oor geschreeuwd en Vincent brengt naast me zijn Club naar achteren en ramt dan met alle kracht een Bludger in de richting van degene die net bij me weg spurt. De knal van hout tegen ijzer zorgt voor een hoge piep in mijn oren.

“Ja dankje!” En hij is weer weg. Blijkbaar is de overtreding Hooch ontgaan want er wordt niets omgeroepen. Mijn hart heeft even nodig om weer iets minder bezeten te gaan kloppen en dus stijg ik in hoogte en neem voor dit moment rustig de tijd het spel vanaf hier in me op te nemen. De schimmen onder me schieten venijnig over het veld. Ravenclaw heeft de Quaffle kan ik ontdekken uit de vliegrichting en vanaf hier boven kan ik hem misschien onverwachts onderscheppen.

Ik neem het besluit en span mijn spieren aan terwijl een kleine, felle beweging rechts naast mijn hoofd mijn aandacht trekt. Mijn beweging stokt automatisch en ik kijk op om twee meter naast mijn hoofd de venijnig met zijn vleugeltjes klapperende Snitch te ontdekken. Plotseling vertraagt mijn wereld en het volgende speelt zich binnen seconden af.

Ik weet dat ik hem niet aan mag raken en dus scheur ik mijn blik los met de bedoeling naar Draco te zoeken om er achter te komen dat hij hem al heeft gezien. Als ik naar beneden in de richting van de spelers kijk zie ik van dichtstbij naar het verst af het volgende. Draco, met een bezeten uitdrukking op zijn gezicht, zijn spieren tot het uiterst aangespannen en zo laag mogelijk tegen de steel van zijn bezem geperst, Cho Chang, met wanhoop in haar ogen en haar mond tot een streep getrokken omdat ze weet dat ze niet snel genoeg is en dan de door Samuals in onze richting geslagen Bludger, die vele malen sneller is dan welke bezem dan ook en dus loeihard op ze afkomt.

Ik zie Draco zijn uitdrukking veranderen terwijl het gesuis van het ijzeren gevaarte nadert. Cho wijkt net op tijd uit maar verspeelt hiermee het allerlaatste beetje kans Draco nog te passeren. Die heeft mijn hoogte bereikt, draait de achterkant van zijn bezem met kracht in een poging af te remmen en sluit met een woest gebaar zijn hand om de Snitch, duidelijk het besluit nemend dat de winst belangrijker is dan een klap van een Bludger. Hij kan zich nog net oprichten en me fanatiek aankijken met het gouden balletje in zijn hand en dan slaat de Bludger in.