O81

In de kleedkamer heb ik even de tijd nodig tot mezelf te komen. Blaise zijn gebaar, hoe klein ook, heeft me diep geraakt. Dat enkele knikje van zijn hoofd. Het betekend dat met het vooruitzicht op een gevaarlijke wedstrijd, hij toch wil erkennen dat hij me niet graag ziet verongelukken en dat hij me ondanks alles succes wenst. Na vijf minuten voor me uit gestaard te hebben begin ik me dan toch uit mijn doorweekte kleding te worstelen, wat inspannender is dan ik voor ogen had gehad. Mijn shirt kleeft hardnekkig aan mijn huid, mijn bh is evengoed doorweekt en ik heb spijt van de strakke broek die ik aan heb gedaan.

Ik sta net onbeholpen te trappelen in een poging mijn laatste been er uit te krijgen als er achter me met veel lawaai een deur dicht word geramd. “God allejezus! Die wind is echt moordend. Cort ik kwam nog eve…” Zijn stem sterft weg als hij zijn gezicht opricht van de grond waarnaar hij had gekeken om geen regen in zijn ogen te krijgen. Hij is evengoed tot op het bot doorweekt. Zodra hij me ziet staan verandert Draco zijn gezichtsuitdrukking opmerkelijk.

Als in een reflex heb ik me omgedraaid naar waar het geluid vandaan kwam, hem hiermee zicht gevend op… nou ja alles. Mijn doorweekte, wit kanten bh en het bijpassende slipje laten niet heel veel over aan de verbeelding. Mijn huid glimt van de regen en mijn haar hangt in natte slierten over mijn schouders. Mijn hart gaat sneller kloppen en als vanzelf komt er een diepe blos op mijn wangen. Even ben ik te geschrokken om tot actie over te gaan en hij neemt me zo aandachtig in zich op dat ik me niet voor kan stellen dat hij zich uit zichzelf om gaat draaien.

Langzaam slaat de sfeer om en stijgt de spanning tussen ons. Het is bijna tastbaar in de lucht en maakt het me onmogelijk van hem weg te kijken. Zijn ogen scannen mijn lichaam om uit te komen bij mijn gezicht en de spiertjes op hoogte van zijn kaak trekken even samen alsof hij zijn kiezen op elkaar perst. Uiteindelijk is het aanzwellende geroezemoes vanuit het stadion hetgeen me weer in beweging doet komen. Ik scheur met moeite mijn blik van hem los en grijp mijn shirt en mantel uit mijn tas. Draco schraapt ondertussen scherp zijn keel. “Uhm, juist ja. De wedstrijd.” Mompelt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. “Sorry ik had niet verwacht dat je…” Hij wijst wat onbeholpen richting mijn nu weer bijna bedekte lichaam.

“Ja, goh vreemd hè, en dat in een meisjeskleedkamer.” Probeer ik scherp te zeggen. Het klinkt weinig indrukwekkend en hij grinnikt om mijn sarcasme. “Wat kwam je zeggen?” Help ik hem herinneren in een poging mezelf te herpakken en mijn blos af te schudden. Ik hijs me ondertussen met moeite in mijn broek en pak mijn laarzen er bij. “Ik kwam zeggen dat ik wil dat je scherp blijft daarbuiten. Davies en ik hebben net al een rondje gevlogen en ik moet zeggen dat het me niet goed beviel. Hooch is er echter van overtuigd dat de wedstrijd gewoon gespeeld kan worden.” Deelt hij mede. Ik kijk even naar hem op en zie een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht voordat hij die kan verbergen. “Komt goed. Ik zal mijn best doen op mijn bezem te blijven zitten. Jij ook neem ik aan?” Vraag ik terwijl ik me weer op het dichtknopen van mijn laarzen richt.

Ik sta met mijn voet op het bankje, iets voorover gebogen om de tot mijn knie reikende laars stevig dicht te rijgen. Als hij niet direct antwoord geeft kom ik overeind en wil naar hem op kijken wanneer ik zijn aanwezigheid vlak achter me voel. Hij slaat zijn armen om mijn middel en trekt me met mijn rug tegen zijn borst, zijn lippen zijn ineens vlak naast mijn oor. “Dat beloof ik. Al heb ik iets heel afleidends op mijn netvlies gebrand staan en kan ik niet beloven dat ik mijn aandacht nu nog bij de wedstrijd kan houden.” Fluistert hij, waarbij zijn adem zachtjes langs mijn oorlelletje strijkt. Ik ril in zijn armen en houdt mijn adem in, bang voor wat er anders over mijn lippen zal komen.