O79

Blaise negeert ons zo ongelofelijk hardnekkig dat het zijn bedoeling lijkt ons te doen twijfelen aan ons eigen bestaan. Ik zoek hem niet expres op en heb me voorgenomen hem de tijd te geven alles op een rijtje te zetten voordat ik weer een poging doe het gesprek aan te gaan. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat heeft hij een afgesloten uitdrukking op zijn gezicht. Zodra blijkt dat Draco of ik ook maar in de buurt is wordt het een kwade grimas en verdwijnt hij over het algemeen binnen vijf minuten op mysterieuze wijze.

Dat de situatie niet alleen ongemakkelijk is voor Blaise, Draco en mij mag wel duidelijk zijn. Onze vriendengroep wordt opgesplitst in twee groepen. Pansy lijkt Draco nog wel te kunnen toleren en ik zie haar af en toe diep in gedachten verzonken naar hem kijken. Mij daarentegen negeert ze compleet en ondanks dat we hiervoor al niet echt diepgaande gesprekken hadden, blijft het nu telkens doodstil in de slaapkamer wanneer we beiden aanwezig zijn. Zij vergezelt Blaise dan ook merendeels, samen met Terence.

Deze lijkt oprecht kwaad op ons en ik geef hem geen ongelijk. Wat we hebben gedaan is ongehoord en Terence is iemand die sterk achter zijn idealen staat. Ergens ben ik blij dat hij Blaise steunt, al mis ik onze gesprekken en de oprechte glimlachen die ik normaal gesproken altijd van hem krijg. De afgelopen dagen heeft hij geen woord tegen ons gesproken en me alleen een keer aangekeken bij het aanpakken van lesmateriaal.

Vincent en Gregory zijn meer bij Draco en mij te vinden. Het is algemeen bekend dat ze beide niet goed weten wat te doen in moeilijke situaties en hebben er in dit geval voor gekozen Draco zijn kant te kiezen, wat eigenlijk niemand verbaasd. Al vanaf jaar een hebben ze hem altijd gevolgd alsof hij de leider van de roedel was.

Draco en ik houden afstand en zorgen ervoor zo veel mogelijk buiten het zicht van de anderen contact te zoeken. We hebben niet echt meer lichamelijk contact gehad sinds onze laatste kus in de kerkers en ik verlang er ondertussen hevig naar. De situatie voelt echter nog te ongemakkelijk en we respecteren allebei dat het de tijd er nog niet voor is.

Het nablijven is dramatisch. De spanning hangt tastbaar in de lucht zodra we alle drie tegelijk in het lokaal aanwezig zijn en zwakt pas drie uur later weer af wanneer Blaise als eerste zijn stoel met een ruk achteruit schuift en het lokaal uit stormt. Hoewel hij ondanks alles op komt dagen voor de Quidditch trainingen valt er ook daar niet voor de spanning weg te vliegen en al met al is het een grote blamage. Zelfs de snelheid van mijn nieuwe bezem mag niet baten.

In de loop van de week lijkt het weer zich aan te passen naar mijn stemming. De herfst doet zijn intrede met een dik, donkergrijs wolkendek en streeft er naar ieder spoortje van de zomer uit te wissen. Hoosbuien teisteren het landschap rond het kasteel en maken de laatste training op donderdag avond tot een nog grotere hel. Hopeloosheid en verdriet tekenen mijn dagen en maken dit de zwaarste week die ik ooit heb gehad hier op Hogwarts.

Mijn hoop dat Blaise bij zal draaien en we elkaar op zijn minst nog als vrienden kunnen beschouwen sterft iedere dag een beetje meer.