O74

Wanneer ik de volgende ochtend wakker gemaakt moet worden door Pansy weet ik meteen wat voor dag het wordt. Zij ook, ze ziet het aan mijn gezicht. Waar ze zich normaal uit de voeten zou maken bij mijn weinig vriendelijke uitdrukking twijfelt ze nu. “Cortney, is alles wel goed met je? In verband met wat er gisteren dan ook is gebeurd?” Ze verbaasd zowel mij als zichzelf door me die vraag te stellen. Ik kijk haar even aan onder het strikken van de groene stropdas van mijn uniform. “Daar weet ik nog niet zo goed antwoord op te geven. Vraag het me vanavond maar weer.” Zeg ik naar waarheid. Dat het uit is tussen Blaise en mij zal niet lang geheim blijven neem ik aan. Misschien heeft hij ondertussen ingezien wat er gisteren is gezegd en is hij nu uit zijn ontkenning. Dan staat Draco en mij vandaag vast nog heel wat te wachten.

Toch heb ik liever zijn haat en woede over me heen dan deze onvoorspelbare kalmte. Ik weet niet goed wat ik hier mee aan moet of hoe ik er mee om moet gaan. Wanneer hij boos wordt, gaat schreeuwen of zelfs overgaat op lichamelijke wraak weet ik beter hoe ik er op moet reageren. Pansy lacht zuinig naar me en knikt. “Is goed.” En dat was ons gesprek dan weer. Tezamen betreden we tien minuten later de Common Room.

Vincent, Terence en Draco staan ons op te wachten. Van Blaise ontbreekt ieder spoor en ik verwacht dat hij of al met Gregory is gaan ontbijten, of dat hij nog op zijn kamer is. Ik durf er niet naar te vragen en loop met een knoop in mijn maag met de rest mee. We lopen door de kerkers, nemen de trap naar de Hal en zijn die halverwege over in de richting van de Great Hall wanneer ik mijn naam hoor. “Cortney! Ben je niet gaan lopen vanochtend?”

Vol verbazing draai ik me in de richting van Blaise zijn stem. Hij komt aanlopen vanaf de buitendeur waarbij hij blijkbaar heeft staan wachten. Ondanks de duidelijke wallen onder zijn ogen ligt er een kleine glimlach rond zijn lippen. Voor ik weet wat me overkomt ligt zijn arm om mijn schouder en trekt hij me zijlings tegen zich aan. Uiterst verbaasd kijk ik op naar zijn gezicht en dat was misschien wel het aller domste wat ik had kunnen doen. Zijn lippen vinden die van mij en brengen mijn hart zo ongeveer tot stilstand. Waar de rest uiteraard in eerste instantie geen probleem ziet, puur door hun onwetendheid, ziet Draco het probleem natuurlijk maar al te duidelijk.

Ik verstijf in eerste instantie, gewoon omdat ik word overdonderd. Er gaan zo’n twee seconden overheen voordat mijn hart weer stotterend tot leven komt en ik het gevoel terug krijg. Ik verbreek razendsnel de kus en worstel mezelf onder zijn arm vandaan. “Blaise wat doe je!” Krijg ik er met een hoge stem uitgeperst terwijl ik van hem weg stap. Draco zijn gezicht is een woedend grimas geworden maar om een onverklaarbare rede lijkt hij in staat zich in te houden.

De rest lijkt er geen moer van te begrijpen. Terence lacht wat opgelaten omdat de plotseling omgeslagen spanning hem echt niet ontgaat. “Zoiets heet een kus Cort, dat doe je zo ongeveer elke dag wel een keer.” Probeert hij, de twijfel vreet aan zijn stem. Ik kijk even verwilderd in zijn richting alvorens me weer tot Blaise te richten. Zijn gezichtsuitdrukking weerspiegelt even een diepliggende woede en dan valt er weer niks van af te lezen. Ik neem het besluit er niet langer doekjes omheen te winden.

“Dat snap ik, maar Blaise en ik zijn sinds gisteravond uit elkaar.” Zeg ik zo duidelijk en helder als mogelijk is terwijl ik mijn ogen niet afwend van de bruine pupillen van Blaise. Bij de anderen wordt naar adem gesnakt en er ontstaat verwarring. Er worden meerdere vragen gesteld maar die gaan langs me heen terwijl ik Blaise af blijf speuren naar enig teken van rede. Dat blijft uit. “Cortney is gewoon een beetje in de war.” Verkondigt hij eveneens zonder op te kijken. Mijn mond valt nog net niet open van verbazing.

“Cortne…” “Jij moet je kop houden.” Kapt Blaise Draco fel af met een nu wel degelijk woedende blik in die zijn richting. Draco slikt zijn woorden in met nog steeds die grimas op zijn gezicht. Zijn neusvleugels staan opengesperd en zijn kaken zijn op elkaar geklemd. Nog steeds weet hij zich in te houden. Iedereen die hem kent weet hoe buitengewoon wonderbaarlijk dit is.