Wie ben jij?

Wie ben ik?

Van alle vraagstukken die je in het leven voorgeschoteld krijgt, is dit toch wel de meest bepalende. Soms de meest pijnlijke. Er is namelijk niets pijnlijker dan een spiegel voorgehouden krijgen wanneer jij fout zit en het niet in wil zien. Wanneer je keuzes in het leven fout zijn, maar jij je vingers uit principe in je oren stopt en niet luistert.

Je leven is iets waar enkel jij controle over hoort te hebben. Soms verlies je die controle. Of daar iets mis mee is? Zeker niet. Of het oké is om elke vorm van hulp af te slaan die jou zou kunnen helpen om die controle terug te krijgen? Dat is het niet. Ondanks dat het jouw leven is en jij die controle hoort te hebben, is het zeker geen punt wanneer iemand jou probeert te helpen met het terugkrijgen van die controle. Het terug krijgen van één van de belangrijkste dingen in je leven.

Toch is een leven erg fragiel. Vijftig levens bij elkaar opgeteld zijn fragiel. Een persoonlijkheid die de controle overdraagt aan een godsdienst die haat predikt is mogelijk nog fragieler. Sommige mensen denken niet voor zichzelf, hebben geen idee van hun identiteit. Hebben geen flauw benul wat hun doel in dit leven nou eigenlijk is. Uit onwetendheid en onzekerheid grijpen zij zich als een haak vast in een beweging die de controle gerust overneemt, en daarmee harteloze monsters creëert. Harteloze monsters die door hun haat en nijd vergeten wie zij nou echt zijn. Monsters die het geluk van anderen niet kunnen waarderen.

Wie zijn wij om anderen te beoordelen? Wie zijn wij om te denken dat wij controle kunnen uitoefenen over anderen, wanneer we denken dat zij dat wel oké vinden? Wie zijn wij om andermans geluk kapot te maken omdat wij anders in het leven staan?



Wie zijn wij überhaupt?