O72

De omhelzing wordt abrupt verbroken wanneer hij bij me weg stapt om me aan te kunnen kijken. Zijn wenkbrauwen zijn naar beneden getrokken en in mengeling van een boze, vragende frons. De veeg bloed onder zijn neus steekt scherp af tegen zijn bleke huid en geeft hem iets lugubers. Niet voor het eerst besef ik me hoeveel gevaarlijker deze jongen is dan Blaise.

“Wat bedoel je?” Klinkt het scherp, terwijl hij mijn woorden waarschijnlijk verkeerd interpreteert. “Rustig! Ik bedoel niet dat ik niet met je wil zijn.” Stel ik hem haastig gerust. Misschien was mijn woordkeuze niet helemaal geweldig. “Ik bedoel dat zolang we hier op school zitten en elkaar elke dag zien we misschien beter wat meer afstand kunnen houden. Hoeveel erger wordt het voor hem als hij elke dag geconfronteerd wordt met ons samenzijn? Ons kennende zal er genoeg ruzie bij komen kijken en dat zal hem ongetwijfeld goed doen, maar verder steken we het mes bij alles wat we doen nog net even wat verder in zijn rug.” Leg ik uit.

Draco zijn ogen schieten van mij, naar de grond, naar zijn handen en weer terug naar mij. “Je bedoelt dat nu ik eindelijk weet dat we samen kunnen zijn, nu ik je eindelijk voor mijzelf kan hebben en je aan kan raken wanneer ik dat wil, je wil wachten tot we van school zijn?” Vraagt hij ongelovig. Ik knik stilletjes. “Je kan niet ontkennen dat het iets menselijks is om te doen. Hij verdient alles wat we hem kunnen geven om dit dragelijk te maken.”

De jongen voor me gromt, zijn blik wordt duister en zijn handen ballen tot vuisten. “Ik wil jou gewoon…” Hij lijkt zijn zin niet af te kunnen maken en trilt ondertussen van ingehouden spanning. Die komt tot uitbarsting door middel van een vuistslag tegen de muur, waarbij zijn huid openbarst en hij zijn knokkels lelijk toetakelt. Ik deins met een kreetje achteruit en bijt even nerveus op mijn lip. Na een blik op zijn knokkels vinden zijn ogen mij weer en ik kan zien dat die klap niet genoeg was om hem tot rust te brengen. Met een grote stap heeft hij me bereikt en zijn hand naar me uitgestrekt.

Ik word bij mijn middel gegrepen en tegen hem aangetrokken met een kleine krachtinspanning. Zijn lippen liggen al op die van mij voor ik goed en wel besef wat hij van plan is. Onze vorige kus is nog geen eens een week geleden maar het verlangen naar een nieuwe was er al geweest vanaf het moment dat onze lippen die keer weken. Ook nu is het weer anders als de andere keren. Hij is dwingender, dominant en geeft me geen mogelijkheid me terug te trekken of de leiding te nemen. Ik ben overgeleverd aan zijn wil en hoewel het me zou moeten beangstigen maakt het iets heel anders in me los. Ik leef op onder zijn aanraking, voel een prettige spanning ontstaan onder het besef dat ik geen zeggenschap heb.

Te snel verbreekt hij de kus weer en kijkt me met felle ogen doordringend aan. “Ga jij me naar waarheid vertellen dat je hier nog zeven maanden zonder kan. Dat we elke dag bij elkaar in de buurt zijn en dat je het zeven maanden lang vol kan houden me niet aan te raken, niet te zoenen en niet verder te gaan, terwijl je weet hoe wij op elkaar reageren.” Vraagt hij hees. Trillend op mijn benen hang ik tegen hem aan, zijn arm ondersteunt me. Zijn punt is gemaakt, mijn punt lijkt inderdaad te niet gedaan.

Toch is het niet helemaal verdwenen. “Ik snap wat je bedoelt en nee waarschijnlijk word ik dan gek. Maar om een openlijke relatie aan te gaan? Kunnen we het niet onder ons houden? Subtiel. Gewoon af en toe afspreken in plaats van er een duidelijke stempel op te drukken voor de buitenwereld. Zolang wij weten hoe het zit tussen ons moet dat toch voldoende kunnen zijn?” Ook mijn stem is hees en ik zie hoe zijn ogen donkerder van kleur worden terwijl hij me aanhoort. “Hij is mijn beste vriend.” Fluistert hij zacht als een bevestiging voor zichzelf. Ik knik zachtjes. “En ik ondanks alles een vriendin, mocht hij ons nog willen hebben.” Hij ademt diep in en heeft duidelijk veel kracht nodig om bij me weg te stappen. “Zoals je wilt. Geen stempel. Zolang wij het maar weten.” Herhaalt hij mijn woorden. Ik knik. Dat is voor het beste.