06 - Mahalanobis Distance

      Met een flinke gaap wreef ik in mijn ogen en draaide ik mezelf om, waarna ik mijn hoofd in mijn kussen begroef en tevreden zuchtte terwijl ik me in dit heerlijke bed vertoefde... maar wacht... ik had niet eens zo'n heerlijk bed, en al zeker niet zo'n grote.
      Direct schrok ik wakker en schoot ik overeind, maar er was niemand die daarop reageerde. Terwijl ik nogmaals in mijn ogen wreef, kwam ik erachter dat ik nog in Zacks appartement zat. Een beetje lui stapte ik uit zijn bed, waarna ik naar hem op zoek ging, maar jammer genoeg was hij nergens te vinden. Nieuwsgierig begon ik maar uit te zoeken hoe zijn keukenapparaten werkten, maar toen schoot me opeens iets te binnen.
      "Mijn tablet!" Die lag nog in mijn pod! Ik had helemaal niet tegen mijn ouders gezegd dat ik niet thuis zou slapen. Ze waren vast helemaal ongerust dat ik niet aan de eettafel zat vanochtend. Wat als ze de politie erbij haalden?! Dan werd ik dubbel gezocht! En het was allemaal ook zo dicht bij Zacks huis, zou hij daardoor in de problemen komen?
      Meteen rende ik richting de deur, klaar om naar mijn pod te sprinten, maar toen botste ik opeens tegen een doorzichtig schild. Pijnlijk kaatste ik terug op de grond en wreef ik over mijn bonkende voorhoofd, waar binnenkort wel een bult zou groeien. Ik maakte mezelf gereed om weer op te staan, maar toen zag ik opeens op ooghoogte een briefje liggen. Ik was nog een beetje duf van de klap toen ik het van de muur af trok, maar gelukkig waren de letters nog goed te lezen.

      Sorry, maar ik kan je nu niet echt uit mijn huis laten. Die drones zijn er nog steeds, Moogle is actief naar je op zoek. Als ze zien dat je bij mij bent blijven slapen, verdenken ze mij ook, vooral met mijn installaties overal. Ik hoop vanavond met een plan te komen. Tot die tijd: verstop je. Er is genoeg eten en drinker in de koelkast.

Groetjes,
Zack

      Het was wel alsof hij me expres tegen dat scherm liet knallen voordat ik dat briefje kon zien, maar goed, anders had ik het waarschijnlijk alsnog geprobeerd. Waren die drones er echt nog steeds?
      Ik schoof de gordijnen opzij en gluurde stiekem naar buiten, waar ik inderdaad meerdere rijen drones rond de buurt zag zweven. Het waren er echt duizenden. Hoe moest ik daar nou ooit langs komen?! Stel dat ik er langs zou willen, natuurlijk. Ik vertrouwde erop dat Zack wist wat er moest gebeuren, maar alsnog... het leek echt een onmogelijke missie.
      Moedeloos zakte ik langs de muur op de grond en zuchtte ik, hopelijk hield dat veld van Zack het lang genoeg vol. Die aanval van gisteren was vreselijk, het was alsof ik uit het niets doodsbang werd en al mijn spieren verslapten. Victoria zei zelfs nog dat ik veilig was... Ik wreef over het kippenvel op mijn eigen armen en zuchtte weer, maar toen klonk er opeens een deurbel. Ik schrok van het plotselinge geluid en ging in een hoekje zitten, maar toen klonk de bel opnieuw en werd er op het raam geklopt.
      Wantrouwig kroop ik over de vloer richting de gang om te zien wie er zo onbeschoft deed. Ik hield mijn adem in en bleef laag, aangezien ik mezelf niet gezien kon laten worden. Door de beplakte ramen in Zacks deur zag ik alleen maar een vrouwelijk silhouet, maar toen klonk er opeens een stem.
      "Jasmyn, ik ben het!"
      Zelf had ik die stem nooit gehoord, dus ik bleef nog wat achterdochtig achter de muur zitten, maar toen riep ze weer, "Ik ben het, Lyra! Kom maar, de drones zijn al weg!"
      "Lyra...?" Eventjes fronste ik. Lyra was niet deel van ons 'gewoon' pratende groepje. Dit was een list... toch? Opnieuw keek ik uit het raam, maar toen zag ik dat de drones inderdaad weg waren. Alleen... hoe wist Lyra dat ik hier zat? Nee, hoe wist Lyra überhaupt dat ik hier was. Zij wist niet waar Zack woonde, ik had de afgelopen dagen niet eens met haar gesproken. Ze kon volgens mij niet eens spreken, want ze vond het toch raar toen ze ons hoorde?
      Plotseling klonk er een kleine explosie, alsof er een elektronisch apparaat uitviel, waarna de deur krakend opende en ik voetstappen richting me hoorde komen. Angstig dook ik weg, maar de gedaante die om de hoek verscheen, stak alleen een hand naar me uit.
      "Kom, ik help je overeind," fluisterde ze zachtjes, maar toen ik opkeek, zag ik dat het echt Lyra was die tot me sprak.
      "Lyra...? Hoe komt het dat je opeens zo praat? Zonder je tablet? Heb je de anderen ontmoet?"
      "De anderen? Wie zijn de anderen?" Ze glimlachte een beetje te abnormaal, waardoor ik weer lichtjes fronste, "...Niemand, laat maar. Wat doe je hier?"
      Een tikkeltje grimmig pakte ik haar hand vast, waarna ik mezelf eraan omhoog hees. Opnieuw glimlachte ze overdreven, "Ik kom je ophalen zodat we samen naar school kunnen gaan, gekkie. Waarom ben jij nog niet op school? Je kan me alles vertellen, we zijn toch beste vriendinnen?"
      "Jij bent vandaag wel heel erg vrolijk, niet? En opdringerig...", gromde ik in een snijdende toon, "Hoe kreeg je die deur open? Waar zijn die drones naartoe?"
      "Goede observatie, je persoonlijkheid komt overeen met je profiel." Een vrouw met kort, zwart haar kwam op hoge hakken naar binnen gelopen, waarna ze haar hand op Lyra's schouder legde en tevreden naar haar keek, "Mooi, de diepe hersenstimulatie werkt steeds beter. Nog even en we hebben alle functies onder controle. Wapens verkopen altijd beter dan medische hulpmiddelen, dus wellicht moeten we ons onderzoek verbreden... Wachters, lever haar af. We hebben onze target gevonden." Nadat de vrouw met haar hand zwaaide, kwamen er twee mannen die Lyra beetpakten en haar meenamen.
      "Nee!" Ik stormde op ze af, maar toen drukte de vrouw op een knopje, waardoor ik opnieuw hoofdpijn kreeg en op mijn plek verstijfde. Ik gromde boos in mezelf, maar ik kon geen woord meer uitkramen. Tuttend liep de vrouw een rondje om me heen, alsof ze me inspecteerde, waarna ze richting Zacks apparatuur liep en over zijn projectjes wreef, "Oh? Goede verstopplek, natuurlijk zou ik het niet verwachten dat je je vuile trucjes bij mijn zoon zou opbergen. Ik stel voor dat we al deze machines in beslag nemen."
      "Mevrouw, ik dacht dat we alleen ons doel moesten vangen, er stond niks over het vernietigen van apparatuur."
      "En ik dacht dat ik de baas hier was? Het is alleen maar mooi dat we de hardware gevonden hebben, twee vliegen in één klap!" Ze keek eventjes streng naar de twee mannen, waardoor er eentje zuchtte en maar gehoorzaamde. Hij verzamelde Zacks machines en voerde ze af, waarna de vrouw tevreden grinnikte. Ze keek vervolgens mij weer aan en trok haar neus op, "Ik kan het niet geloven dat mijn zoon met zo'n snottebel om zou gaan. Die simulatie wordt hem echt teveel, misschien moet ik zijn waardes maar weer veranderen, hij kan toch wel alles aan. Oh, maar niet voordat we met jou klaar zijn. Jij mag blij zijn als je überhaupt hier terug belandt, althans, in deze vorm."
      Opnieuw drukte ze op een knop, maar dit keer stortte ik weer verlamd op de grond. Met een zucht liet ik mijn wang op de grond klappen en wachtte ik totdat ik weer bewusteloos raakte. Gelukkig wist ik nu wat me te wachten stond. Wat fijn ook dat ze deze traditie erin hielden.

      Het eerstvolgende wat ik zag, was een spierwit laboratorium waarin ik vastgebonden zat aan een stoel. Aan de muren hingen meerdere zwarte schermen, waarvan er sommige aan stonden. Op de beelden waren live camera's te zien van de stad en soms verscheen er een identiteit naast het scherm van de camerabeelden, dat was meestal wanneer er een nieuwe locatie of hobby werd toegevoegd.
      "Oh, mooi dat je weer wakker bent." De deur ging open en het hele groepje kwam naar binnen, maar voordat ik ook maar iets kon zeggen, werd er al een felle lamp in mijn gezicht geduwd en kwam de vrouw van eerst tegenover me zitten. Ze schraapte haar keel en kruiste haar benen, waarna ze me doordringend aankeek, "Hoe heb je het gedaan?"
      "Wat?!" Ik kon zelf wel net zo vuil terug kijken, maar de vrouw leek me serieus te beschuldigen van een of andere misdaad, "De software gehackt. Er is niemand die weet hoe onze tablets werken. We hebben er alles aan gedaan om de software zo solide mogelijk te maken. De enigen die het weten te kraken, zijn mijn collega's en zij zouden nooit ons experiment saboteren. Jij was ook degene die die datamijn onderschept had toen je je eigen identiteit wilde verwijderen. Jouw hersenelektroden hebben een andere frequentie dan wij in het begin ingesteld hebben. Momenteel is je account bezig met data versturen terwijl je hier zit en ik jouw tablet in mijn handen heb. Je lijkt het niet eens erg te vinden dat je van je tablet gescheiden bent. En dan hebben we het nog niet over dat ondoordringbare elektrische veld waardoor alle signalen verstoord werden. Dat veld dat jij in de woning van mijn zoon hebt geïnstalleerd om hem te beschuldigen van jouw daden. Zack werkt hard aan een nieuw leven in jouw stad, je was al een paar keer bij hem geweest voordat dit incident gebeurde, je hebt hem zeker helemaal in je macht met je rare uitvindsels!"
      "Niet waar! Ik was het niet!"
      "Oh, wie was het dan?" Ze haalde een tikkeltje arrogant haar wenkbrauw op en tutte haar lippen, waardoor ik me opnieuw aan haar irriteerde. Door haar vraag slikte ik echter wel eventjes en zweeg ik weer, waarna ik opnieuw mijn stem verhief, "Laat mij en mijn vriendin gaan!"
      "Hmm..." De vrouw kneep haar ogen tot nauwe spleetjes en zuchtte toen, "Oké, goed dan. Neutraliseer haar en laat ze dan gaan, we hoeven geen dramatische aanpassingen aan haar account te doen, laat haar dit gedoe maar vergeten. Oh, en vergeet haar niet te chippen. Nog één zo'n voorval en ik zal niet meer zo vergeeflijk met je omgaan, hoewel het me wel interessant lijkt om te zien hoe dit zich gaat uitpakken."
      Meteen werd er abrupt een spuit in mijn nek gedrukt en kwam er een man met eenzelfde apparaat als Victoria aangelopen. Hij maakte de plugjes vast aan mijn hoofd en typte weer wat dingen in, waardoor ik me direct weer misselijk voelde. Mijn nek jeukte door de plotselinge injectie en ik voelde de drang om op mijn tablet te zitten. Dat apparaat werd overigens half in mijn handen gegooid en ook Lyra werd de kamer binnen gesleurd. Een tikkeltje duizelig kwam ik overeind toen ze me van de stoel losmaakten, maar voordat ik weg kon gaan, hield de vrouw me weer tegen.
      "Hier, mijn visitekaartje." Terwijl ze het papiertje in mijn hand duwde, zag ik een lichte grijns op haar gezicht verschijnen, "Voor het geval dat je geen zin meer hebt om te rebelleren en aan een betere toekomst wilt werken. Iemand met verstand van hacken, kan ons zeker helpen met de beveiliging van onze systemen. Daarbij zullen we je ontdoen van alle onnatuurlijke attributen die we aan jullie proefpersoontjes gegeven hebben. Denk maar eens goed na of zo'n ongelukkig, dwarszittend leven je vrijheid waard is. Het is niet alsof je er iemand mee in de steek laat, toch?"
      Ik wist dat ze me bespeelde, dus beet ik op mijn lip en mompelde ik, "Ik zal erover nadenken."
      Op het kaartje stond het logo van Moogle, met daaronder in sierlijke blauwe letters haar naam: 'Christina Martins'. Een andere achternaam dan Zack, maar ze moest wel echt zijn moeder zijn. Waren zijn ouders misschien gescheiden? Had hij een andere naam gekozen? Met die vragen dwalend in mijn hoofd, wilde ik samen met Lyra richting de deur lopen, maar voordat ik ook maar één stap kon zetten, lag ik alweer verlamd op de grond.
      "Ho, ho. Wacht maar even. Wij brengen je wel naar huis. We willen niet dat iedereen erachter komt waar wij zitten."
      Een aantal voetstappen kwamen al mijn richting op en ik zuchtte geïrriteerd toen het weer zwart voor mijn ogen werd. Jep, echt fijn dat ze dat erin hielden.