062

Lauren Brown

"Ga jij het hem vertellen of ga ik dat doen?" Ryan kijkt me woest aan. "I-Ik wil niet.." Tranen rollen over mijn wangen. "Dan weet ik genoeg!" Ryan loopt van me vandaan naar de voordeur toe en opent die. "Nee, Ryan! Wacht!" Roep ik. Ik ren achter hem aan. Als ik bij de deur aangekomen ben, gooi ik die met een harde klap dicht. "Doe dit niet, alsjeblieft!" Smeek ik hem. "Wat dan? Jou gelukkig zien met hem en ik weer zielig alleen? Je hebt me godver alleen nodig om over Justin heen te komen. Ik dacht dat wat wij hadden speciaal was. Althans, dat het meer was!" De tranen stromen door. Ik snik hard. Ik weet niet wat ik moet zeggen. "Zeg dat je niet van me houdt. Dan houden we het tussen ons en zal dit niet uitkomen. Ook zal ik je dan met rust laten!" Ik schud mijn hoofd. "Dit kan je niet van me vragen". Wat Ryan en ik hadden was ook meer dan alleen lust. Ik geef alleen veel meer om Justin. Ik hou echt van die jongen. "Zeg het. Nu!" Ik schud wederom mijn hoofd. Ik leun tegen de muur aan en laat me langzaam naar beneden zakken. Met m'n knieën opgetrokken en m'n gezicht in m'n handen zit ik op de grond. "Dag Lauren". Ryan doet de deur open en loopt naar buiten. Het huilen wordt alleen maar erger en harder. Ryan trekt de deur hard achter zich dicht.

Ik spring overeind. Fuck. Wat was dit. Heel m'n gezicht plakt. Ik heb echt gehuild. Justin zit in kleermakerszit naast me. Ik kijk hem geschrokken aan. "Gaat het wel?" Ik haal mijn schouders op. "Nachtmerrie?" Ik knik. De ergste die ik ook heb gehad, ja. "Ik zal even wat water voor je halen". Hij staat op van het bed. Ik trek hem terug. Hij hangt boven me. Ik kijk hem diep in z'n ogen aan. Ik leg mijn handen om zijn nek en trek hem dichterbij me. Onze lippen raken elkaar. Justin trekt zich van me af. "Weet je het zeker? Wil je echt niet dat ik wat drinken voor je haal?" Ik schud mijn hoofd en trek hem weer naar me toe. Ik zoen hem weer. Ik duw hem om, zodat ik boven hem hang. Ik ga op hem liggen en langzaam af naar zijn nek. Dat is een gevoelige plek van Justin. Ik hoor Justin zwaar zuchten. Ik ben nog niet klaar met hem. Ik dwaal verder af naar beneden.

"Jeetje, wilde!" Complimenteert Justin me. Ik knik voldaan. M'n telefoon vibreert vanaf m'n nachtkastje. Ik pak m'n telefoon en zie dat het een berichtje is van Ryan. "Lau, wanneer zie ik je weer?" Ryan weet nog van niets. Niemand trouwens. Ik leg m'n telefoon weer terug op m'n nachtkastje. "Misschien is het beter dat je gaat, Justin". Hij kijkt me verbaast aan. "Ja, ik weet niet. Het was leuk, maar we moeten het niet forceren". Hij knikt. Hij stapt uit bed en zoekt zijn kleren bij elkaar. Die liggen namelijk door heel de kamer. Hij kleedt zich aan. Als hij klaar is, kijkt hij even naar me en loopt dan de kamer uit. Ik vraag mezelf echt af waar ik mee bezig ben..