O69

“Cortney dit meen je niet.” Probeert hij zacht, hoewel ik aan heel zijn houding zie dat hij weet dat het wel zo is. Ik ben niet de persoon om ondoordachte beslissingen te maken. Het hele gedoe met Draco is daar een gigantisch uitzondering in en hij weet daar nog niets van af.

“Het spijt me zo Blaise. Als ik het kon veranderen dan zou ik dat doen.” Fluister ik. Of Draco mee luistert of niet maakt niets uit. Ik ga nergens over liegen, niet meer. Als Blaise een beweging in mijn richting maakt deins ik geschrokken van hem weg. “Nee wacht!” Roep ik harder dan bedoeld. Mijn stem galmt luguber door de kille gangen. Hij schrikt van mijn plotselinge felheid en stokt in zijn beweging. “Er is meer.”

Nog een millimeter dichter bij de hysterie. Het klauwt zich venijnig een weg omhoog door mijn keel. “Meer?” Vraagt hij, nu duidelijk het spoor bijster. Ik moet het alles geven om hem weer aan te kijken. “De gevoelens die ik niet meer heb voor jou…” mijn stem verraadt me en sterft weg terwijl ik een grote hap adem tot me neem. Zijn ogen worden groter, alsof hij weet waar ik op aanstuur. “De gevoelens die ik niet meer heb voor jou, heb ik wel voor iemand anders.” Kerm ik.

Het is alsof hij een klap in zijn gezicht krijgt. Hij doet een stap achteruit en kijkt me geschokt aan. Ik zie in zijn ogen dat hij probeert te bevatten wat er net is gezegd. “Het spijt me zo.” Hoor ik mezelf al zeggen voor ik dat besluit heb genomen. “Het verwarde me in het begin enorm en ik kan er zelfs nu met mijn gedachten nog niet helemaal bij. Hij is zo anders dan dat jij bent, zo compleet het tegenovergestelde. Alles wat ik net over jou zei ligt bij hem zoveel gecompliceerder. Ontkennen kan ik het echter niet en hoe het is gebeurd is het gebeurd. Neem maar van mij aan dat ik wel de laatste persoon ben die dit had verwacht.” Ratel ik door. De woorden blijven komen in een poging de last in mijn hoofd te verminderen en de anders vallende stilte op te vullen. Ook ben ik bang dat wanneer ik stop met praten ik niet meer de kracht kan vinden weer te beginnen.

“Hij is arrogant en betweterig en haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij heeft me meer kwaad gedaan dan goed en ondanks dat ik de waarheid daarachter nu ken heeft dat niets uit mogen maken want ik was daarvoor al verliefd. Ik was bang het onder ogen te zien, heb het nog een tijd lang voor mezelf ontkent maar ik kan er niet meer omheen! Ik ben verliefd op iemand anders.” Ik ben steeds harder gaan praten en de laatste woorden zijn een wanhopige uitroep. Zodra mijn stem wegsterft is het stil in de gang. Doordringend, drukkend en angstaanjagend stil.

Die stilte duurt een minuut. Terwijl de seconden wegtikken staan we tegenover elkaar en kijken elkaar aan. Bij mij stromen de tranen ondertussen weer geruisloos over mijn wangen, bij hem breekt er nu een los om zich een weg over zijn wang te banen.

“Op wie?” Hij doorbreekt de stilte. Die woordjes boezemen me meer angst in dan ik had verwacht. Ik weet dat ik hem ga breken, in hoeverre hij dat niet al is. Ik ga hem pijn doen op een manier die niet met woorden valt te omschrijven. De naam ligt op mijn tong maar klampt zich daar ook angstvallig aan vast, het verstikt me en ik zou willen dat ik me om kon draaien en weg kon rennen van alles.

De naam hoeft echter niet door mij uitgesproken te worden want hij is hier. “Op mij.” Draco stapt uit de schaduwen van de nis waarin hij zich tot nu toe schuil heeft gehouden, drie meter achter Blaise. Deze herkent de stem van zijn beste vriend meteen en weet het al voordat hij zich om heeft gedraaid. Een gezichtsuitdrukking als welke Blaise op dat moment krijgt heb ik nog nooit gezien en zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan.