Een doosje vol geheimen

Heb je er ooit bij stilgestaan dat iedereen een geheim heeft. Iedereen heeft wel een keer iets gedaan dat niet mocht of heeft iemand iets zien doen wat niet mocht. Maar waar moet je zo'n geheim dan bewaren? Voor jezelf houden of aan iemand vertellen? Voor iedereen is dat weer anders, maar ik Amy Leeuwenhart schrijf ze liever op. Om dan te zorgen dat niemand ze leest stop ik het in een kistje die doe ik met welteverstaan 3 sloten op slot, en daarna verstop ik het in mijn kast. Niets is zo veilig als mijn geheimen doosje....... Dat dacht ik tenminste.

Laat ik maar gewoon beginnen bij het begin. Ik kwam net zoals elke dag op school aan, als eerste, na een paar minuten kwam lysander met zijn vrienden dat zijn een paar kinderen uit mijn klas er aan en vroeg aan mij 'hè Amy dat feest vanavond is bij jouw toch'. Ik dacht 'feest? Welk feest?' Omdat ik zo overdonderd was knikte ik maar. Lysander gaf mij een high five 'oké ik zie je vanavond'. Ik knikte weer. Toen de bel ging liep ik het klaslokaal in en ging aan een lege tafel zitten. Toen de tweede bel ging zat ik nog steeds alleen. Niet omdat ik geen vrienden had maar omdat mijn enige echte vriendin op school altijd te laat kwam. Toen de les afgelopen was was Mirthe zo heet mijn vriendin er nog steeds niet dus toen ik pakte mijn mobiel maar om haar te appen. Toen ik mijn Whatsapp opende zag ik dat de laatste persoon waarmee ik had geappt Lysander was maar wat het vreemde was ik had helemaal zijn nummer niet dus hoe kon ik dan met hem geappt hebben. Omdat ik toch wel wou weten wat ik dan met hem besproken zou hebben klikte ik het gesprek aan en er stonden eigenlijk maar 2 berichtjes. In het eerste berichtje stond hé Lysander ik geef morgen een feest bij mij thuis. Jij en je vrienden mogen ook komen. De hele klas komt zo ongeveer dus ik hoop dat jij en je vrienden ook komen.
Dat is de reden dat Lysander dacht dat er een feestje bij mij was. Het tweede berichtje was van Lysander leuk idee cool van je . Dus toen ik eenmaal de berichtjes had gelezen wist ik dat iets of iemand mijn mobiel te pakken had gekregen en dit berichtje had verstuurd. Maar op dat moment deed dat er niet echt toe. De rest van de dag heb ik lopen piekeren hoe dit in hemelsnaam goed zou komen. Toen ik 's middags thuiskwam schreef ik dit meteen op want nou ja ik vind dit toch wel een geheim dat je een feestje hebt terwijl je ouders er niks van afweten. Het enige geluk van die dag was dat mijn ouders niet thuis waren. 1 probleem opgelost, nu nog zorgen dat het huis er een beetje uitzag daar was ik dus de rest van de dag mee bezig. En dan kwam er ook nog bij dat ik dacht dat alleen mijn klas zou komen maar nee hoor het leek of het alle 3de klassers waren gekomen. Dus ik rende door het hele huis heen om er maar voor te zorgen dat niets kapot ging. Waardoor ik helemaal was vergeten dat mijn doosje nog op de tafel stond omdat ik er uit school nog iets in had gestopt. En ja er zaten dan wel drie sloten op maar dat waren van die kleine dagboeksloten dus wat later op de avond, toen ik helemaal uitgeput even zat uit te rusten hadden een paar jongens de sloten eraf gehaald. En dat merkte ik pas toen ik zag dat er blaadjes rond het hele huis gingen en iedereen in lachen uitbarstte toen ik langsliep. Toen ik had gezien wat voor een blaadjes ze vasthielden wist ik wat er aan de hand was. ik was toen weer een beetje uitgerust dus ik rukte de blaadjes uit iedereens handen en riep dat ze moesten vertrekken. Rond 1 uur 's nachts was iedereen het huis uit en ging ik moedeloos op mijn bed zitten en na een tijdje barste ik in huilen uit. En dat is allemaal eergisteren gebeurt en ik ben nog steeds niet naar school gegaan. Waarschijnlijk ga ik als mijn ouders terug zijn ze smeken of ik naar een andere school mag. Ik werd ruw uit mijn gedachten gesleurd omdat iemand hard op de deur klopte. Omdat ik toch niks te doen had stond ik op en deed de deur open. Ik schrok toen ik zag dat Lysander daar stond. Ik had bijna de deur dichtgesmeten maar Lysander zei iets wat ik niet kon verstaan en ik ben nieuwsgierig dus ik wou weten wat hij nou had gezegd. Dus vroeg ik 'wat zei je' nu praatte hij iets harden 'het spijt me dat ik samen met een paar andere jongens dat doosje heb opengebroken'. Ik was even stil ja wat moet ik hier op zeggen dus zei ik maar 'ehm nou ja het is ook mijn schuld ik had hem beter moeten verbergen' maar hij schudde zijn hoofd 'wij hadden hem niet open mogen maken' toen leek hij even te twijfelen en haalde een briefje uit zijn zak 'toen ik deze had gelezen heb ik gezorgd dat de rest hem niet las'. Ik keek hem verbaast aan 'waarom'? Hij keek even om zich heel of hij zeker wou weten dat niemand het kon horen. Als hij zo deed kreeg ik eigenlijk wel een beetje medelijden met hem dus vroeg ik maar 'wil je binnenkomen'? Nu was het zijn beurt om verbaast te kijken maar hij knikte toch. Toen we aan de tafel gingen zitten nam Lysander even diep adem en zei 'ik heb ook mijn kleine broertje verloren'. Ik knikte 'hoe'? Hij glimlachte droevig 'auto ongeluk'. Toen keken we elkaar aan. En ik dacht misschien wil ik toch niet naar een andere school.