O66

Zodra ik hem in de gang op me zie wachten steek ik van wal. “Toen we zaterdag avond terugkwamen hier en jij nog op de gang hebt gewacht met naar binnen komen, heb je toen nog iemand anders gezien? Is er iemand na mij de Common Room in gegaan?” Mijn stem is geknepen en ik ben ondertussen de hysterie nabij. Hij ziet meteen aan me dat het menens is en zijn kwaadaardige blik verdwijnt en maakt plaats voor een bezorgde. “Ho, rustig eens even Cortney, waar heb jij ineens last van?” Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. “Niks rustig. Beantwoord de vraag!” Eis ik.

Hij moet duidelijk moeite doen er niet fel op in te gaan, mijn oprecht angstige manier van doen moet hem de ernst van de situatie in doen zien. Hij verzinkt even in gedachten. “Er was inderdaad iemand, twee of drie minuten na jou.” Mompelt hij. “Waarom?” Mijn hart gaat ondertussen tekeer in mijn borst. “Jongen of meisje?” Hij raakt gefrustreerd merk ik maar ik moet mijn vermoeden bevestigen. “Jongen.”

“Lang? Bruin haar? Groene ogen?” Hij pakt mijn bovenarmen vast en houdt me op een armlengte afstand. “Jezus Cortney. Wat is er aan de hand?” “Geef antwoord! Was het de jongen die daarstraks tegen je aanbotste?” Draco fronst en schud zijn hoofd. Opluchting overspoelt me, te snel blijkt. Hij bedenkt zich en knikt dan toch. “Ja nu je het zegt. James toch.” “Jamie.” Fluister ik terwijl alle kleur uit mijn gezicht trekt. “O god, hij heeft ons gezien.” Ik denk terug aan de vorige keer dat we elkaar passeerden op de gang en het moment dat hij een kusgebaar had gemaakt. Die klootzak heeft alles gezien.

“Je denkt dat hij ons heeft gezien?” Vraagt Draco op scherpere toon. “Ik weet dat hij ons heeft gezien.” Corrigeer ik hem. Er valt een gelaten stilte waarin we dit even beide laten bezinken. Als Draco het woord weer neemt klinkt hij bedachtzaam. “Oké, een vijfdejaars kereltje heeft ons gezien. No big deal. Hij heeft niks met ons van doen. Het is hem misschien niet eens als raar voorgekomen.” Probeert hij. Ik lach schamper en humorloos en schud mijn hoofd. Vervolgens vertel ik hem alles. Van het gesprek wat ik opving in de Common Room na de kwalificaties tot de dreigende gesprekken er na.

Hoe meer ik aan het woord ben hoe kwaadaardiger Draco uit zijn ogen gaat kijken en ondanks dat ik hem ken doe ik een stapje bij hem vandaan. Hij is niet iemand wiens toorn je over jezelf heen wil roepen. “Dus jij hebt je laten kleineren door die huiself onwaardige dreuzelkop. Hoe on-Cortney achtig.” Merkt hij op met een bedrieglijk kalme stem. Hoe kalmer hoe gevaarlijker.

Ik beweeg even nerveus en knik. “Ik had eerder in moeten grijpen besef ik me nu.” Mompel ik. Het had tot nu toe vrij onschadelijk geleken, al was het irritant. “Hmhm.” Is er enige wat hij nu nog tussen zijn samengeperste lippen door krijgt. Hij is al in beweging voordat ik er erg in heb en ik spring snel voor hem. Met mijn handen tegen zijn borst probeer ik hem tegen te houden. “Nee! Dit heeft geen zin! We moeten het Blaise gewoon vertellen voordat hij dat kan doen.” Bijt ik hem toe terwijl ik uit alle macht duw. Hij is weinig onder de indruk en zou waarschijnlijk makkelijk door kunnen lopen als hij dat echt zou willen. Mijn woorden brengen hem echter tot stilstand.

“Je denkt dat hij dat zou doen? Wat zou hij er aan hebben?” Vraagt hij ruw. Zijn ogen blikken telkens even op de muur naar de Common Room, alsof hij Jamie er dwars doorheen kan zien. “Niks, behalve dat hij het erg leuk lijkt te vinden mij dwarste zitten. Iets zegt me dat hij gewoon een sadist is.” Draco zijn kaak verstrakt een paar keer en zijn handen ballen zich tot vuisten terwijl hij zenuwachtig op zijn voeten wippend voor me staat. “Dus je denkt dat we het moeten vertellen.” Angst sluit zich om mijn hart, desalniettemin knik ik.

“Vanavond?”

“Vanavond.”