Ben ik dit wel waard? 1

En daar sta ik weer
Samen met jou
Hoe ik ook ben
Je blijft me trouw
Maar verdien ik dit wel?
Ben ik goed genoeg?
Ik speel met jou een spel
En ja dat weet ik wel
En als het mag
Dan vraag ik me af
Ben ik dit wel waard?

'Ja Alex, ik moet ff hangen oke.' ........ 'Ja is goed, ik kom zo.' 'Wat vraagt die jongen allemaal aan jou?' Zucht, echt weer iets voor mijn moeder, ze maakt zich overal druk over... 'Of ik mee ging naar het voetbalveldje mam... Niks bijzonders.' Heb ik me eigenlijk al voorgesteld aan jullie? Ik ben Lies, eigenlijk Liselotte maar hell no dat ik mezelf zo ga noemen! En die zeurvrouw? Dat is mijn moeder. 'MAAAM IK GA' Voordat mijn moeder wat kon zeggen, smeet ik de deur dicht. Snel naar het voetbalveldje. Ik stapte op mijn fiets en racete er naar toe. 'Heee, Alex!' Alex was er al. Alex keek boos, wat was er met hem aan de hand? 'Hey, Lexie, ik ben er! Joehoe' plotseling stond Alex op, hij liep op me af. 'Vind je dat normaal?! Om zo te liegen over je vrienden!?' Nee he, daar was ik al bang voor. Nu moest ik het vertellen, mijn grote geheim. Dat ik iemand speelde, die helemaal niet bestond. 'Alex, ik...' 'Liesjeeee! Halloooo, Michelleee hierrrr!' Achter me stond Michelle. 'Is die stalker je nou alweer aan het lastig vallen?' Ze keek me aan met een valse grijns. 'Eh, ja. Rot op Alex! Je weet toch dat ik je niet hoef! Ga nou weg!' Ik sloeg hem op zijn gezicht en rende weg. Naar huis. Het liefst rende ik terug naar Alex, legde ik alles uit en omarmde hem. Maar nee, dat kon niet... 'LIESJE, IK WEET HEUS WEL DAT JE EEN SPELLETJE MET ME SPEELT!' Weer hoorde ik die valse kraai achter me. 'Michelle, laten we het gezellig houden!' Kraaide Jessica er nog achteraan. Ik fietste weg, zo hard als maar kon. Ik fietste naar een dichte plek en wachtte tot die kraaien weg waren. 'He, Alex... Ik...' Alex zat daar op de grond. Maar, huh... 'ALEX!!! NEE!!!! DIT KAN NIET...! ALEXXXX!'