Exit Stage Teenager

Ik drink om te vergeten dat ik leef.

Nee. dat is een leugen. ik drink niet
en toch vertel ik geen onwaarheid, emotioneel gezien,
ik help mijn lichaam niet dat de klote want dat is wel het tegenovergestelde van wat je wilt, dan ben je je van jezelf bewust telkens als je wakker wordt met een kater,
en mensen hebben last van je en maken zich zorgen en in feite
leef je dan meer, besta je dan meer dan ooit tevoren, en dat is niet wat ik wil, ik kan niet begrijpen dat iemand dat zou willen, maar goed, wie ben ik --

Ik drink verhalen.
ooit waren het mijn eigen verhalen, uit mijn vingers gevloeid en mijn legoblokjes,
of zelfs filmpjes van onzinnige nieuwsberichten
of tekeningen van elfjes, of geschreven elfjes, of liedjes
ooit stelde ik mezelf gerust door te creëren. maar het was niet genoeg meer, ik werd me te bewust van alles om me heen,
de wereld sloop op me af en sloot me in en de woorden verdwenen
eerst de legoblokjes en de tekeningen en toen de woorden, de pagina's verkortten zich, schrompelden ineen
nee. mijn woorden waren niet genoeg. er zaten niet genoeg woorden
en werelden in mijn hoofd om naar te ontsnappen.

Dus drink ik verhalen
van anderen, ooit waren het nieuwe verhalen,
verse pagina's waarin ik de boom nog kon ruiken, die ritselden tussen mijn vingers, een nieuw verhaal voor elke dag, een nieuwe huid om in te kruipen, nu is dat teveel moeite
ik ben zo moe van het vervellen.
ik kruip in mijn cocon en houd hem altijd dicht, het is dezelfde elke keer, hij draagt de naam van een man die niet bestaat, zelfs niet op papier, alleen maar op mijn scherm en in al onze gedachten
ik kan zijn stem wel dromen, zijn woorden zijn de mijne,
ik zou me zorgen moeten maken dat hij in mijn hoofd zit en mij overneemt met gevloek en gezucht en negatieve gedachten, zoveel gedachten
als ik dat nog kon. maar ik glimlach, ik heb het geaccepteerd, omarmd
om niet mezelf te zijn. alles behalve mezelf te zijn.

zelfs iemand die drinkt om te vergeten dat hij leeft.