O63

Puur omdat ik niet wil dat ze doorhebben dat ik bang ben volg ik Blaise zijn woorden op. Ik laat me niet kennen, ze zullen vast een hele leuke ‘een meisje op een bezem’ grap hebben en daar zit ik niet op te wachten. Zodra ik mijn zwaartepunt iets naar voren verplaats komt de bezem in beweging. Het gaat soepel en erg gemakkelijk en ik weet de controle te houden. De jongens volgen me direct.

Na een rondje heb ik iets meer vertrouwen, al kan ik er nog niet aan wennen hoe gevoelig hij is. “Durf je het aan te versnellen?!” Roept Draco me toe van rechts. Ik durf niet naar hem op te kijken en heb al mijn concentratie nodig om recht te blijven vliegen. Toen we vliegles kregen in ons eerste jaar van Madame Hooch was dat op de versleten, ouderwetse Commeten van school. Die bezems zijn niet te vergelijken met de wedstrijd modellen van tegenwoordig.

“Ik denk het wel.” Roep ik dus zonder op te kijken en ik buig me nog wat verder naar voren. De Thunderbolt komt onder me tot leven en lijkt er allemaal wel zin in te hebben. Op hogere snelheid cirkel ik nog een aantal keer door het stadion, niet veel hoger dan drie meter. Langzaam begin ik meer vertrouwen te krijgen en dat uit zich in enthousiasme. Ik durf het aan wat om me heen te kijken en begin gevoel te krijgen voor het meebewegen van de bezem. Hij voelt mijn lichaam duidelijk gevoeliger aan maar dat hoeft niet negatief te zijn wanneer ik er de hang van heb.

Mijn nieuwsgierigheid in de snelheid speelt steeds duidelijker op en moet in mijn ogen te zien zijn. “Cort! Je laat het uit je ho…” Blaise zijn waarschuwing word weggevaagd door de bulderende wind wanneer ik me voorover buig en de Thunderbolt er vandoor schiet. Binnen no time heb ik de onbedachte jongens afgeschud en passeer ik merkbaar de topsnelheid die mijn Firebolt kon halen. Ik gil van plezier terwijl de adrenaline door mijn lichaam raast en al de emoties en zorgen verzwelgt.

Me er toch nog van bewust dat ik voorzichtig moet blijven trek ik rustig aan de steel en stijg in hoogte. Draco is ondertussen van de schrik bekomen en weet me weer te bereiken. Zijn bezem is minstens zo snel, dan niet sneller en dat heeft hij natuurlijk ook nodig voor zijn positie binnen het team. Blaise zijn Nimbus kan ons echter niet bijhouden. Hij komt vervaarlijk dicht naast me vliegen. “Cortney vaart minderen! Dit is nog niet verantwoord!” Zijn stem is nauwelijks hoorbaar boven het bulderen van de wind en ik doe dan ook alsof ik het niet mee heb gekregen.

Voor het eerst kan ik positief terug kijken op mijn val en de breuk van mijn Firebolt. Na een aantal rondjes en nog wat geschreeuw van de jongens begint de kou grip op mijn lichaam te krijgen. In een wedstrijd bijt je daar doorheen maar nu dat niet hoeft verkies ik toch de vaste bodem. Ik vertraag, stuur aan naar de grond en land uiteindelijk weinig soepel en met een redelijke doorren. Hijgend en lachend tegelijk kom ik uiteindelijk tot stilstand. Ze zijn er meteen.

“Godverdomme Cortney! Als ik iets zeg dan LUISTER je naar me! Ben je helemaal gek geworden!” Schreeuwt Draco me al toe voordat hij goed en wel geland is. Zijn gezicht is een en al woede, zijn neusvleugels wijd opengesperd en een trillende spier bij zijn kaak. “Als ik zeg stoppen, dan stop je!” Vervolgt hij zodra hij voor me staat en venijnig met een vinger tegen mijn schouder port. Blaise laat zijn bezem voor wat het is en snelt zich naar ons toe. Mijn woede wil net tot uitbarsting komen als hij ons bereikt. "Hé Dray! Rustig man. Ze is toch oké.” Probeert hij mij tot mijn verbazing bij te staan.

“Ja! Waar maak jij je zo druk om? Ik weet heus wel wat ik doe!” Snauw ik. Wat is in hemelsnaam zijn probleem? Ik ben geen beginneling, ik weet waar mijn grenzen liggen. Terwijl ik uitdagend terug kijk in zijn ziedende ogen begint het me te dagen.