O62

Met lood in mijn schoenen hijs ik me in mijn kamer al in mijn gewaad en trek mijn beschermers rond mijn handen. Elke handeling gaat zo langzaam als maar mogelijk is en wanneer er echt niets anders meer op zit pak ik mijn bezem uit de hoek en verlaat mijn slaapkamer.

Ze staan me naast elkaar op te wachten onder aan de trap en kijken beide afwachtend naar me op. Blaise met een glimlach rond zijn lippen, zijn Nimbus over zijn schouder. Draco met een onpeilbare blik in zijn ogen en een nors gezicht al leunend op zijn Firebolt Suprime. Twee verschillende bezems, twee compleet verschillende jongens.

De wandeling naar het stadion kan niet veel ongemakkelijker zijn. Blaise is voornamelijk aan het woord en lijkt niet te merken dat geen van ons echt heel erg actief reageert. Zijn enthousiasme om mijn bezem lijkt hem meer bezig te houden. Hij loopt tussen Draco en mij in en ik kan zijn gezicht dan ook niet zien. Zijn stem klinkt nors en afstandelijk, alsof hij in gedachten is verzonken.

Eenmaal op het veld weet ik niet hoe snel ik het luchtruim moet kiezen. Lang leve de bulderende wind die al die ongemakkelijke gesprekken weg kan blazen. Ik zwiep mijn been over de steel en wil me met kracht afzetten als er van twee kanten een waarschuwing word geroepen. De ene gebiedend, de andere gesnauwd. Blaise is natuurlijk de subtielere van de twee en komt met een grijns rond zijn lippen naar me toe gelopen.

“Wil je gelijk weer half te pletter vallen? Je moet rustig aan doen als je een nieuwe bezem hebt.” Wijst hij me terecht. Draco zweeft al boven me en als ik naar hem opkijk zie ik zijn afkeurende blik. “Jezus Cortney, dat weten zelfs kinderen. Wanneer is de laatste keer dat je een nieuwe bezem had?” Bijt hij me weinig vriendelijk toe. Ik kijk hem even kwaadaardig aan en rol met mijn ogen. “Oké oké! Punt gemaakt! Ik doe rustig.” Werp ik hem op eenzelfde toon toe alvorens me weer tot Blaise te richten. “Zachtjes afzetten dus. Got it.” Zeg ik vriendelijker tegen hem.

Hij knikt bemoedigend en ik zak iets door mijn knieën en zet me rustig af van de grond. Meteen kom ik er achter dat ze gelijk hebben. De Thunderbolt reageert duidelijk feller dan de Firebolt en ik schiet ondanks mijn rustige bewegingen gelijk drie meter omhoog. “Wow shit!” Ontglipt het me terwijl ik mijn grip op de steel verstevig en even heen en weer wankel. De bezem is gevoelig voor elke beweging die ik maak en beweegt van links naar rechts terwijl ik probeer mijn balans te vinden. Als ik hem onder controle heb en stil hang komen de twee jongens ieder aan een zijde naast me zweven.

“Goed zo! En nu zachtjes voorover buigen om snelheid te maken.” Zegt Blaise links van me. Ik kijk even naar hem en door de verplaatsing van mijn balans reageert de Thunderbolt gelijk weer. Langzaam drijf ik in zijn richting. Hoewel ik het ze echt niet ga vertellen ben ik ineens toch nerveus. Ik heb mijn Firebolt vier jaar gehad en was er zo aan gewend dat ik niet eens na hoefde te denken bij wat ik deed. Het was een verlengstuk van mijn lichaam. Nu lijk ik me er ineens weer van bewust te worden hoe gevaarlijk en onvoorspelbaar vliegen eigenlijk is.