O61

Het is me niet duidelijk waarom, maar o zo duidelijk dat hij boos op me is. Ik weet niet precies wat hij had verwacht na afgelopen zaterdag maar het lijkt me geen verassing dat ik Blaise niet van me af heb geduwd zodra hij me zoende. Draco is degene die om een week tijd heeft gevraagd en kan niet van me verwachten dat ik Blaise gewoonweg negeer. Hij snapt toch zelf ook wel dat die dan meteen iets doorheeft, al zal hij niet direct weten wat er precies speelt.

Bang dat hij de goede conclusie zal trekken ben ik niet echt. Niemand zal waarschijnlijk ook maar het kleinste vermoeden hebben dat ik en Draco gevoelens hebben voor elkaar. Het is te absurd en druist in tegen alles wat we op hebben gebouwd in de afgelopen jaren. Niemand is zich daar meer van bewust als wijzelf.

Het leven heeft er de laatste tijd echter de gewoonte van gemaakt me zo snel mogelijk het tegendeel te bewijzen en terwijl we naar het Charms lokaal lopen passeren we een groep vijfdejaars. Hij is langer dan vrijwel al zijn vrienden en mijn blik word dan ook makkelijk naar zijn lange gestalte getrokken. Jamie zijn groene ogen hadden al naar me uitgekeken en het gebruikelijke haatgevoel borrelt op wanneer onze blikken kruisen.

Ik heb de afgelopen week zo veel andere dingen aan mijn hoofd gehad dat ik eigenlijk niet meer aan zijn streken heb gedacht. Om eerlijk te zijn was hij even compleet uit mijn gedachten gebannen en dat had me goed bevallen besef ik me nu.

Er komt zo’n ongelofelijk tevreden grijns rond zijn lippen te liggen dat ik per direct weet dat hij iets bekokstooft. Zijn ogen glijden even van mij naar Draco en dan weer terug. Hij tuit zijn lippen in een kusgebaar en knipoogt ondeugend naar me. Dan is hij voorbij en ik ga mezelf niet verlagen door achterom te kijken en er op in te gaan. Die stomme pesterijen van hem moeten vanzelf ophouden wanneer ik er niet op reageer. Het gaat vanzelf vervelen.

Ik probeer het weg te drukken maar weet bij voorbaat al dat het op de achtergrond aanwezig zal blijven, keurig naast de rest van de dingen die daar sluimeren. Hoe heeft mijn leven in zo’n korte tijd zo ingewikkeld kunnen worden. Zelfs de vreugde om mijn vanochtend binnen gekomen Thunderbolt word onderdrukt door al het andere.

Alsof Blaise mijn gedachten kan lezen buigt hij zich naar me toe. “Zullen we anders vanavond even naar het veld om te kijken hoe hij vliegt? Voordat je morgen waarschijnlijk al op volle vaart mee moet trainen van Draco op een bezem die je nauwelijks kent.” We lopen ondertussen het lokaal in en ik neem achterin plaats naast mijn vriend. Wat hij aankaart had ik zelf ook al bedacht in de hoop dat mijn gedachten gewoon weg zouden waaien hoog in de lucht. Ik knik dan ook naar hem met een zuinig lachje rond mijn lippen. Hij beantwoord het met een brede grijns en buigt zich naar voren over de tafel.

“Hé Dray! Wie trainen er vanavond en hoe laat?” Vraagt hij zijn aanvoerder. Die draait zich om in zijn stoel met een gezicht als een oorwurm en kijkt hem bijna kwaadaardig aan. Ik krimp onbewust in elkaar. Zijn subtiliteit is buitengewoon… nou ja, afwezig.

“Het Hufflepuff team. Van half zeven tot acht.” Klinkt het kortaf. Hij wil zich weer terugdraaien, zijn ogen kruisen kort die van mij en hij bedenkt zich. “Want?” Blaise lijkt niet echt door te hebben dat Draco hem probeert te doden met zijn ogen, waarschijnlijk omdat dit wel vaker het geval is om minder beduidende dingen. “Cort wil haar nieuwe bezem proberen dus gaan we dat vanavond even doen. We hebben de ballen niet nodig hoor.” Meld Blaise die er nu al zin in lijkt te hebben. Hij is nog blijer met het vooruitzicht mijn nieuwe bezem te testen dan ikzelf.

Draco zijn neus rimpelt even en zijn wenkbrauwen betrekken zo mogelijk nog meer. Dan ontspant zijn gezicht plots weer en hij kijkt ons om beurten aan om mijn blik vervolgens niet meer los te laten. “Prima, maar jullie kunnen alleen vliegen in het stadion als er een bevoegd persoon bij is. Een leraar of een aanvoerder dus.” De boodschap is duidelijk. Ik ga mijn ongemakkelijkste avond ooit tegemoet.