Hs 13: Kyky

Ik zit naast Arrie in de eetzaal. Gazel vind haar honderd procent leuk, zeker weten! Dan denk ik (waarom stop ik hier niet mee) weer aan het telefoongesprek van mij en Jude. De tranen springen me in de ogen en ik loop zonder een woord te zeggen de eetzaal uit. Ik voel me vaker rot over het telefoongesprek maar nooit zoals dit, misschien komt het omdat ik Raimon de laatste meer en meer begin te missen, des te meer Mem hier gewend raakt des te meer ik Raimon begin te missen. Ik weet zeker dat binnen de kortste keren de rollen zijn omgedraaid en ik degene ben die me hier niet thuis voelt en Mem juist wel. Ik zucht en dan komen de tranen terug, ik begin te rennen. Naar mijn kamer. Onderweg ram ik iemand opzij, ik zie niet wie het is maar het maakt me ook niet uit. Ik hoor voetstappen achter me en begin alleen maar sneller te rennen. "Kyky, wat is er?!?" hoor ik Xaviers stem. Shit, moest ik net hem omver lopen! Ik ga sprinten en zie de deur van mijn kamer steeds dichterbij, ik sprint naar binnen en blokkeer de kamer zo snel mogelijk met een stoel. Even later rukt er iemand aan de deurklink. "Laat me erin!" schreeuwt Xavier. "Nee." roep ik terug met een brekende stem. Ik barst nu echt in tranen uit, het word me even allemaal te veel, Jude, Raimon, Jude! Ik kan er niet meer tegen. "Gaatie?" hoor ik door de deur heen. "Wat denk je?" roep ik verontwaardigt terug. Dan trapt (had ik kunnen verwachten, waarom heb ik de kast niet gebruikt) Xavier de deur in en gaat de stoel kapot. "Bedankt voor het slopen." zeg ik met rode ogen als Xavier de kamer binnenstapt en ik op de stoel wijs. "Sorry." zegt hij als hij de deur weer dichtmaakt en naast me komt zitten. "Wat is er nou?" vraagt hij. Dan moet Mem binnenkomen pratend met... Torch! "We laten jullie maar alleen." zeggen ze in koor. Ik zucht en maak de deur op slot. Ik laat me op het bed neervallen en begin weer te huilen, Xavier heeft me nu toch met uitgelopen mascara tot halverwege mijn wangen, rode ogen en een reuze-mislukt kapsel gezien. Wat maakt het dan nog uit? Hij begint een beetje onhandig op mijn schouders te kloppen. "Wat is er nou?" vraagt hij dan dringender. "Dat gaat je niks aan en je kan me ook niet helpen." zeg ik nors. "Maar praten lucht soms ook op." antwoord hij weer, daar heeft hij wel een punt. "I-i-ik mis R-raimon en..." zeg ik terwijl ik weer in tranen uitbarst. Xavier gezicht is al een beetje betrokken. Als ik weer een beetje bijgekomen ben zeg ik "en Jude." Nu betrekt zijn gezicht al helemaal. "Waarom Jude in het speciaal, hij hoort toch ook gewoon bij Raimon." "Nou... Ik... Ik..." zeg ik stotterend. "Nee..." zegt Xavier als zijn gezicht helemaal betrekt. "Ja, ik ben verliefd op Jude." Het is eruit voor ik er erg in heb. "Oké." zegt Xavier en hij staat op. Wat is er met hem aan de hand? "Wat is er?" nu mijn beurt om een verhoor te starten. "Niks, ik vind het gewoon raar dat je na al die tijd nog steeds zo denkt over Raimon... En Jude." zegt hij. "Hoe bedoel je?" als hij zich omdraait zie ik dat de tranen hem in de ogen staan. Ik schrik, zo heb ik Xavier nog nooit gezien. "Nee, laat maar. Ik ga, bedankt voor het uitleggen." zegt hij. Ik wil zijn pols vastpakken om hem tegen te houden maar hij rukt zich los en laat mij verbaasd achter...

Even later komen Mem en Arrie binnen, ik zit nog steeds verslagen op mijn bed. "Wat is er met jou?" vraagt Arrie. "Raimon, Jude, Xavier." zeg ik in het kort. "Die eerste twee snap ik die laatste niet." zegt Mem en ze komt naast me zitten, Arrie volgt haar voorbeeld. Ik leg uit wat er net is gebeurd en Arrie en Mem kijken elkaar veelbetekenend aan. "Xavier vind je leuk." zeggen ze dan tegelijk. "Shit! Ik heb hem gewoon over Jude vertelt, ik denk dat ik hem hiermee heb gekwetst." zeg ik met een hand voor mijn mond. "Zeg jij dan maar niks over Nathan tegen Gazel." roep ik Arrie nog plagend na als ik wegloop, en ik zie Mem nog verward van mij naar Arrie kijken.

Even later sta ik voor Xaviers deur. Hij is op slot. "Xavier, ben je daar?" vraag ik. "Ga weg!" zegt hij hard en schor. "Nee." zeg ik resoluut en ik trap tegen de deur aan. "Auw!!!" roep ik meteen daarna want bij mij gaat de deur niet open maar breken volgens mij mijn tenen. De deur gaat open en Xavier moet even grijnzen als hij mij door de gang ziet springen terwijl ik met een hand mijn pijnlijke voet vasthoud. Ik hink zo zijn kamer binnen en plof neer op het bed. Hij sluit de deur en komt naast me zitten. Ik sla een arm om hem heen (best awkward eigenlijk). "Wat is er nou?" vraag ik dringend. "Ik... ik... Ben ook verliefd..." zegt hij. "En ik heb je gekwetst door te zeggen dat ik Jude leuk vind?" vraag ik. Hij knikt en ik ben best verbaasd. "Sorry." zeg ik als ik hem een knuffel geef. Ik heb vertrouwen in Xavier en hij is mijn beste vriend maar ik vind hem niet leuk. "Ik wil heel-heel graag vrienden blijven, dit mag het niet verwoesten." zeg ik resoluut. Ik zie Xavier knikken en hij geeft me een kus op mijn wang, raar genoeg word ik vuurrood en Xavier kijkt me vragend aan als ik de kamer uitvlucht, wat gebeurt er nou?!?