O6O

Ik kan ze allebei niet recht aan kijken. Het is alsof ik verwacht dat Blaise ineens uitblinkt in zijn les van Trelawney en al mijn gedachten zal kunnen lezen. Dat hij door mijn ogen kan zien wat zich allemaal af heeft gespeeld tussen Draco en mij. Die laatste zijn blik ontwijk ik omdat ik bang ben wat anderen van mijn gezicht zullen lezen wanneer ik hem aan kijk. Ik ben me bewust van de steelse blikken die ik zo nu en dan van hem krijg maar beantwoord er geen.

Het is vervelend dat het zondag is en ik niets om handen lijk te hebben dan het huiswerk waar ik mijn gedachten niet bij kan houden. Nog nooit heb ik uitgekeken naar lessen maar het lijkt me voor het eerst een aangename afleiding. Hoe meer ik dus uitkijk naar morgen, hoe langzamer de tijd lijkt te gaan.

Blaise negeert me gelukkig en dat maakt het dragelijk mijn emoties onder controle te houden. Mijn vermoeden klopte en hij gaat mij niet opzoeken om dit uit te praten. Mocht hij dit wel doen dan weet ik niet hoe ik mezelf op moet stellen. Mijn schuld knaagt er ondertussen lustig op los.

Maandag verloopt rustig. Het is een kopzorg minder dat Draco en ik niet noodgedwongen met elkaar moeten praten of bekvechten aangezien de rest er nog steeds van uit gaat dat we kwaad zijn op elkaar. Hoe makkelijk ik hem altijd tegensprak, zo moeizaam zou het me nu waarschijnlijk vergaan. Hij zelf is net als gisteren diep in gedachten. Niemand durft hem er op aan te spreken en het lijkt me zo makkelijk om een reputatie te hebben als die van hem. Gezicht op onweer, niemand die het aandurft hem te benaderen of hem er op te berispen.

Ik weet uiteraard waar hij zo druk mee bezig is in zijn hoofd. Bij mij is het ook constant aanwezig. Mijn hart gaat sneller kloppen wanneer we te dicht bij elkaar in de buurt komen en ik heb telkens moeite mijn blos te onderdrukken wanneer hij wel wat zegt en ik naar zijn lippen kijk.

Op dinsdag beginnen Blaise zijn blikken me op te vallen. Hij kijkt regelmatiger naar me en ik besef me dat ik normaal gesproken rond deze tijd al wel naar hem toe was gegaan. Het is eigenlijk belachelijk dat ik altijd degene moet zijn die hem benadert en dat het hem nu opvalt wanneer ik dat niet doe.

Op woensdag lijkt hij dat tot mijn ongenoegen ook in te zien en wanneer ik het kasteel betreed na mijn ochtend wandeling staat hij me op te wachten met een vragende blik in zijn ogen. Zodra ik hem zie gaat mijn hart tekeer in mijn borst op een heel andere manier dan wanneer het Draco betreft. Wees jezelf. Mompelt een stemmetje in mijn hoofd en ik loop na een veel te korte mentale voorbereiding naar hem toe. “Zeg het eens.” Shit, mijn stem is schor, alsof ik in dagen niets gezegd heb.

“Ben je afgekoeld?” Hij doelt niet op de ondertussen kouder wordende ochtenden die de herfst inluiden. Ik frons en snuif schamper, dat kan ik tenminste als vanouds. “Dat kan ik beter aan jou vragen.” Normaal zou ik kwader reageren aangezien hij uit is gevallen tegen mij. Wetende wat ik weet kan ik het gewoonweg niet opbrengen feller te reageren.

Tot mijn verbazing is hij degene die zijn blik afslaat. “Misschien liet ik mijn frustratie het beste van me krijgen en heb ik een klein beetje te overdreven gereageerd.” Mompelt hij, mij compleet overdonderend. Van alle momenten moet Blaise per se deze kiezen om zijn koppige en trotse houding bij te stellen. Ik word op slag misselijk en voel hoe de kleur onvermijdelijk uit mijn gezicht trekt terwijl mijn schuldgevoel krachtiger de kop op steekt als ooit tevoren. “Ik had geen rede mijn huiswerkstress op jou af te reageren.” Hoor ik mezelf houterig liegen.

Hij glimlacht wat waterig naar me en het valt me op dat hoewel we in gesprek zijn de blik in zijn ogen afwezig is. “Beide een beetje schuld. Vergeven en vergeten?” Ik kan alleen maar knikken terwijl ik naar onze voeten kijk en heb geen vertrouwen meer in mijn stem. Een vinger strijkt langs mijn kaak, lift vervolgens mijn kin omhoog en dan liggen zijn lippen op die van mij.

Mijn eerste reactie is schok, alsof ik iets doe wat absoluut niet mag. Ik weet het te onderdrukken door me snel voor ogen te halen dat dit juist is met wie het wel mag en probeer me te ontspannen. Waar ik eerder kon genieten van een kus met Blaise lijkt het nu alsof ik niet kan wachten tot hij zich terugtrekt. Hij doet het tegenovergestelde door de kus te verdiepen en een arm om mijn middel te slaan. Ik laat het toe maar word ondertussen bijna verdronken in mijn verdriet, schuld en de sterke neiging hem alles te vertellen. Het huilen staat me nader dan het lachen.

Achter Blaise word gejoeld en de kus word verbroken wanneer hij zich van me losmaakt en met een grijns rond zijn lippen naar Terence kijkt. Hij is aan komen lopen met Pansy en tot mijn ongenoegen Draco. Er word een knoop in mijn maag gelegd wanneer ik zijn gezicht zie. Het grijs van zijn ogen is aangezweld tot een duistere, bijna antracieten kleur, zijn kaken zijn op elkaar geklemd en er trilt een spiertje naast zijn tot een streep vertrokken mond. Ik kan uiteraard maar al te goed raden wat er in zijn hoofd omgaat maar als hij niet uitkijkt dan heeft de rest er ook geen moeite mee dat te ontdekken. Ik kijk hem dan ook even waarschuwend aan om daar alleen maar een dodelijke blik op terug te krijgen. Dan loopt hij zonder een woord tegen iemand te zeggen door naar de Great Hall.