O57

“Ik legde me er bij neer, zo ver als dat lukte. Ik had het zelf verpest en moest er dan maar mee om leren gaan. Op den duur zou ik je wel kunnen vergeten en gewoon verder kunnen gaan, misschien wel verliefd kunnen worden op iemand anders of gewoon weer terugkeren naar mijn oude vertrouwde ik.” Hij lacht humorloos en het klinkt triest terwijl het weergalmt tussen de bomen. “Niets bleek minder waar.”

“Ik kwam het jaar door en ook het volgende en niets in mij leek er op dat ik het van me af kon gaan zetten. Ik kan aardig toneel spelen dus ik denk niet dat iemand ooit iets door heeft gehad, aan jou reacties van de laatste tijd te merken jij in ieder geval niet.” Mompelt hij. Nu is het mijn beurt om er een cynisch lachje uit te persen. “Je hebt je rol erg overtuigend gespeeld.” Fluister ik naar waarheid, zelfs terwijl ik dit allemaal aanhoor kunnen mijn gedachten er niet bij. Hij knikt kort en kijkt weer van me weg.

“Toen dit jaar begon, ons laatste hier samen op Hogwarts, besefte ik me dat het niet weg zou gaan. Het zorgde voor een tweestrijd die me meesleepte en me in de nacht wakker hield. Mijn hart kromp samen wanneer ik jullie zag zoenen en het beeld stond op mijn netvlies gebrand. Mijn drang om niks te doen en gewoon toe te kijken werd met de dag zwakker en uitte zich in mijn vreemde gedrag. Ik ben er zo vaak zo dichtbij geweest het je gewoon te vertellen en op die momenten begon ik ook te merken dat jij anders op mij reageerde. Je was feller, sneller in de aanval, alsof je je bewust was van me op een nieuwe manier en me op afstand probeerde te houden. Dat gaf me hoop, maar maakte het ook zo veel moeilijker gewoon weg te lopen.”

Hij slikt moeizaam bij de herinnering. “Toen je tijdens de training van je bezem werd geramd stond mijn hart stil. Ik moest je helpen als trainer zijnde maar dat was wel de laatste rede waarom ik zo snel bij je was. Op dat moment kon ik mijn gevoel voor je niet onderdrukken en toen je terug keek in mijn ogen voelde ik het. De spanning die zich opbouwde voelde zo veel beter dan ik ooit had durven dromen en ik zag in je ogen dat je het ook voelde. Je wilde het niet, maar het was er wel. Mijn hoop stak de kop weer op om deze keer niet weg te gaan maar vooralsnog wist ik niet zeker of ik dit wel wilde doen. Of ik weer mijn loyaliteit aan mijn vriend op het spel kon zetten.”

De laatste zin is niet meer dan een fluistering en een pijnlijke stilte valt. We staren voor ons uit en hebben even genoeg aan onze eigen gedachten. Ik overdenk zijn verhaal en probeer terug te denken in de tijd om te zien of zijn woorden en gevoelens aansluiten op wat ik me herinner. Tot zo’n drie weken geleden heeft hij zijn rol maar al te goed gespeeld, besef ik me.

Als hij ruim vijf minuten later het woord weer neemt is zijn stem zacht en heeft een ruw randje. “Op het balkon kon ik me niet meer inhouden. Je leek zo verward en je zei steeds zijn naam. Het maakte me kwaad op mezelf en op jou, omdat je zelfs in gedachten telkens met hem bezig was in plaats van te zien wat mij zo overduidelijk leek. Ik begon te twijfelen of ik het nou wel of niet bij het goede einde had en zag op dat moment maar een manier om daar achter te komen. Toen ik je zoende wist ik het zeker, mensen die niets voor elkaar voelen hebben niet zo’n reactie op elkaar.” Vanuit zijn ooghoeken gluurt hij even naar me.

“Ten minste, tenzij ik de enige ben waarvoor het universum zich leek te openen.” Hoewel hij het probeert te verbergen klinkt de onzekerheid toch door in zijn stem. Ondanks dat het alles behalve grappig is ontsnapt me een opgelaten lachje, puur omdat de situatie moeilijk en buitengewoon vreemd is. “Ik denk dat het ondertussen toch wel duidelijk mag zijn dat je niet de enige bent.” Het lachen ontgaat me net zo snel weer als dat het was ontstaan en ik kijk hem verdrietig aan.

“Ik moet het Blaise vertellen.”