O56

“Je had zijn gezicht moeten zien toen Vera hem vertelde wat er was voorgevallen. Ze was boos op hem en zag de relatie blijkbaar niet meer zitten, als een schop na vertelde ze het hem terwijl ik twee meter verderop op de bank zat. De blik die hij me wierp zal ik nooit vergeten. Ik snap nog steeds niet waarom hij me niet tot op het bot heeft vervloekt, dat zou ik gedaan hebben. Misschien is hij daarom ook wel de betere van ons tweeën.” Hij stopt even en slikt, het kost hem duidelijk moeite er aan terug te denken en ook ik voel me ongemakkelijk. Hij vervolgt zijn verhaal alweer voordat ik er iets op kan zeggen.

“Hij stuurde me niet naar huis, ik ben die zomer gewoon bij hem gebleven en hoe het ons dan ook is gelukt we zijn er uit gekomen, nog steeds als vrienden. We kwamen terug na zes weken voor ons vijfde jaar hier en plotseling stond jij ons daar op te wachten op het station. Het was alsof ik je voor de eerste keer zag. Ik wist niet wat je in de vakantie had gedaan maar je had je puberteit duidelijk van je afgeschud. Ik keek opzij naar Blaise om een waarschijnlijk ongepaste opmerking te maken en toen zag ik de blik die hij op je wierp en wist ik het meteen. Hij zag wat ik ook zag.” Hij zucht even diep en lacht schamper.

“Het idee was er meteen. Ik gunde het hem. Er zijn zoveel mooie meisjes, waarom zou ik dan voor jou gaan terwijl ik daar, op dat moment wist dat mijn beste vriend je zag zitten.” Ik voel hoe de kleur uit mijn gezicht trekt en kijk opzij in Draco zijn richting. “Ik was zijn goedmakertje voor Vera.” Stel ik met schorre stem. Draco kijkt naar me terug en ik zie schuld in zijn ogen. “Ja, ja dat was je.” Er valt een korte stilte terwijl we elkaar even zo aankijken. Als hij verder praat is zijn stem scherper, meer gepijnigd.

“Ik was er zeker van dat het een goed besluit was. Als hij weer geluk kon vinden op die manier dan zou ik de schuld van me af kunnen zetten. Het enige wat ik hoefde te doen was jou gewoon met rust laten. Dus dat deed ik. Ik zocht het gezelschap van de ene meid na de andere om er al snel achter te komen dat ik niets voelde. Toen begon het me op te vallen dat ik steeds vaker onbewust naar je keek. Tegelijk met Blaise.”

Hij wend zijn blik weer af en schud even zijn hoofd. “Toen je terug begon te kijken in zijn richting op een manier die ik herkende voelde ik me gewoonweg belabberd. Jullie houding naar elkaar veranderde gestaag en ik kan niet anders zeggen dan dat ik jaloers was. Er moest een manier zijn om je te vergeten en toen bedacht ik me dat het makkelijker zou zijn als we een hekel aan elkaar zouden hebben. Dus met die insteek begon ik je te treiteren. Het duurde niet lang voor ik besefte waarom ik dat eigenlijk deed.” Mijn maag draait zich om wanneer Jamie zijn stem door mijn hoofd galmt. “Negatieve aandacht is ook aandacht.” Zeg ik al hardop voordat ik er erg in heb. Draco kijkt verbaasd naar me op. “Ja precies. Ik pakte alles aan om ook maar even in je belangstelling te staan.”

Hij lacht weer, deze keer hartelijker alsof hij zich iets lachwekkends herinnert. “Wie had ooit kunnen verwachten dat je zo goedgebekt was. Je zette me met zoveel gemak op mijn nummer, zo leek het ten minste, en je had altijd wel een weerwoord. Het duurde niet lang of ik keek uit naar dat doelloze gebekvecht, waardoor twee dingen me echt overduidelijk werden. A. ik was tot over mijn oren verliefd op je geworden en B. ik stootte je door mijn gedrag alleen maar verder van me af, in de richting van Blaise. Tegen de tijd dat ik er spijt van had was het te laat. Ik liep de Common Room uit en zag Blaise en jou, zoenend en wel in de kerkers. Het deed pijn op een manier die ik niet kende. Ik kon geen eens blijdschap voelen voor Blaise en zag mijn fout veel te laat in. Hij had me al lang vergeven voor dat gedoe met Vera. Als ik jou voor me had kunnen winnen dan had hij me dat gewoon gegund en nu was het te laat.”