Hoofdstuk 1.4 De nieuwe leerling

Na de biologieles was Bryan naar de schoolcomputer gelopen, hij was er achter gekomen in welke klas Daniël zat en wilde zijn rooster bekijken. Een teleurstelling kroop over hem heen toen hij zag dat hij de rest van de dag geen les meer met hem zal hebben, maar vervolgens zag hij ook dat ze op de woensdag, morgen dus, 3 lessen samen hadden. Snel zette hij rondjes bij zijn rooster, wanneer ze samen les hadden. Vervolgens sloot hij de computer af en ging door naar zijn volgende les. Hij had geschiedenis met Lynn.
De rest van de dag ging als een waas aan hem voorbij. Hij kon zijn hoofd er niet helemaal bij houden en merkte dat hij aan het einde van de dag veel minder huiswerk af had gekregen dan normaal gesproken. Zodra de laatste bel was gegaan raapte hij voor de laatste keer die dag zijn tas van de grond en stopte zijn spullen erin. Tijd om naar huis te gaan. Toen hij zijn jas ophaalde bij de garderobe stond hij daar. Daniël. Bryan's hart maakte een vreemd sprongetje in zijn borst, maar deed zijn best om langs hem heen te glippen. Daniël had hem al gezien ‘Hee, Bryan toch?’ zei hij terwijl hij zijn hand opstak. ‘Welke richting moet je op? Misschien kunnen we een stukje samen fietsen.’ Het bleek dat Daniël bij Lynn en hem in de buurt was komen wonen wat betekende dat ze bijna de gehele weg samen konden fietsen. Bryan voelde hoe zijn handen klem werden en perste er een klein glimlachje uit. Op dat moment botste er iemand opzettelijk tegen hem aan en begon tegen hem te schreeuwen. ‘Kijk nou eens een keer uit waar je loopt! Misschien moet je toch maar eens een nieuwe bril kopen, schele idioot.’ snel bood Bryan zijn excuses aan en hees zijn tas weer op zijn schouder. Hij voelde hoe een hand hem mee trok naar buiten. ‘Gaat het wel, kom dan gaan we naar huis.’ Er ging een koude rilling door zijn lichaam heen en die was afkomstig waar hij zojuist de hand van Daniël had gevoeld.
‘Ik moet hier naar rechts, ik zie je misschien morgen wel.’ Zei Daniël toen hij zijn hand naar rechts opstak. ‘Ja, tot morgen.’ Zwaaide Bryan naar hem, maar in plaats van dat Daniël naar rechts afsloeg stopte hij zijn fiets en riep Bryan na. ‘Zou ik je nummer mogen?’ vroeg hij terwijl hij met zijn mobiel al in zijn hand afstapte en zijn richting in liep. Met trillende vingers typte Bryan zijn nummer in, maar miste elke keer de nummers die hij bedoelde. Zenuwachtig gaf hij de telefoon weer terug en wilde door rijden, maar plots voelde hij hoe Daniël heel kort en zacht zijn lippen op zijn wang drukte. ‘Ik bel je wel, tot morgen.’ Bryan keek na hoe hij op zijn fiets stapte en weg reed. Voor zijn gevoel bleef hij nog een minuut lang staan en fietste vervolgens naar huis.
Thuis, waar zijn moeder hem aan het opwachten was met een kopje thee. Ze vroeg zich vast af waarom hij twee minuten te laat was.