05 - Entropy

      "Oké, de elektrische signalen lijken weer gestabiliseerd te zijn." De zachtere vrouwenstem wekte me en toen ik moeizaam mijn ogen opendeed, zag ik dat ik in de kamer die ik pas nog afgeluisterd had zat.
      "Gaat het?" Zack kwam snel naar voren geschoffeld, waarna ik zwakjes naar hem knikte, "Een beetje duizelig nog, maar ik voel me wel beter dan toen net."
      "Dus, is dat je vriendinnetje of zo?" De botte vrouwenstem kwam uit een getinte jongedame met lang, krullend bruin haar en groene ogen. Ze was een stuk langer dan ik verwacht had en tegelijkertijd ook nog eens een stuk vrouwelijker. Ze leek een stoere, jonge vrouw die zelfverzekerd in haar schoenen stond. De manier waarop ze haar handen op haar heupen legde en een tikkeltje intimiderend op de rest neerkeek, was eigenlijk best intrigerend voor een sneu, verlegen meisje als ikzelf.
      "Grappig, Kiara." Zack zuchtte en richtte zijn blik toen weer op mij, waarna de andere vrouw met twee vingers langs mijn nek voelde. Toen ik haar vreemd aankeek, glimlachte ze lichtjes, "Ik kijk even of je geen chips in je hebt die je tracken. We willen niet echt gevonden worden hier."
      "Ah, juist..." Ik liet haar maar haar gang gaan. Was zij Victoria? Ze had stijl, zwart haar en een Aziatisch uiterlijk, maar wat me het meeste opviel, waren haar ogen. In tegenstelling tot mijn verwachtingen, had ze lichtblauwe irissen. Iets wat ik niet vaak zag bij Aziatische mensen. Misschien was ze een halfbloed, met heel wat geluk in haar genen.
      "Wacht. Je hebt jezelf laten achtervolgen door iemand die misschien nog chips in zich had?!" Een man met een iets zuidelijker Aziatisch uiterlijk deed nu een stapje naar voren en fronste richting ons, waarop Zack antwoordde, "Ja, ik liet me inderdaad door haar achtervolgen, ze is namelijk best slecht in sluipen. Alles is goed, jongens, ik ken haar. Ze is van mijn studie en ik heb haar tablet ook gekraakt. Ze is op z'n minst even schuldig als wij, dus wees maar niet bang."
      "Hoe kun je nou zo dom zijn?! Straks is ze een spion van Moogle! En dan wat?! Natuurlijk vindt ze het dan niet erg om schuldig bevonden te worden!"
      "Eigenlijk ben ik niet echt dom. Mijn IQ komt ver boven de 130 uit." Zack zei dit heel nonchalant, maar toen hief de andere man zijn vuist al en moest hij de eerste stomp snel ontwijken. Zack vloog van zijn stoel af en hield een verdedigende houding aan terwijl de man voor nog een aanval wilde gaan, maar toen klonk er een vijfde stem door de kamer.
      "Amrit, Zack. Ik neem aan dat dit bij jullie projectje hoort?" De onzeker klinkende man van eerst verscheen nu ook in de ruimte, maar hij was makkelijk de grootste van de drie hier. Naast zijn lengte was hij ook nog best stevig gebouwd, dus toen Zack en Amrit niet meteen hun handen lieten zakken, pakte hij de twee beet en propte hij ze bijna op twee stoelen die tegenover elkaar stonden. Vervolgens hurkte hij, waarna hij ze opnieuw toesprak, "Nou, wat is het probleem dit keer?"
      Eventjes waren de twee stil, alsof ze niets durfden te zeggen, maar toen begon Amrit weer, "Zack. Hij is het probleem. Sinds hij de bovenhand probeert te krijgen, hebben we alleen maar meer problemen. Ik zie niet wat het nut van zijn leiderschap is als hij alleen maar dingen opblaast en vreemdelingen naar onze basis brengt."
      "Zack is de enige die intel over Moogle heeft. Door zijn kennis is het gelukt om het programma te kraken. Als hij niet wist hoe alles in elkaar zat, was Moogle al lang erachter gekomen dat we met hun software prutsten. Volgens mij is het alleen maar logisch dat hij de orde handhaaft en alles twee keer nacheckt."
      "Ja, dus moet ik hem respecteren?!"
      "Accepteer op z'n minst dat jullie best vaak in een kleine ruimte met elkaar samen moeten werken en respecteer dan maar de rest hier. Kijk wat je met het nieuwe meisje hebt gedaan." De Vietnamese man kwam richting mij en legde zijn hand bovenop de mijne, waarna ik pas doorhad hoe erg ik trilde. Met een glimlach wreef hij voorzichtig over de huid om me gerust te stellen, waarna hij me toesprak, "Wat is jouw naam?"
      "Jasmyn... Kisters," zei ik zachtjes, waardoor hij knikte, "Ik ben Nhean, Nhean Chanthavong, maar noem me maar gewoon bij mijn voornaam. Die pittige dame achterin is Kiara Monroy, onze specialiste in technologie, als je iets wilt maken, moet je maar naar haar gaan. Ze kan heel goed met draadjes, knopjes en metaal overweg. De lieftallige jongedame naast je is Victoria Schulz. Zij specialiseert in BCI, kort gezegd alles waar hersenen en computers elkaar ontmoeten. Momenteel zijn dat vooral implantaten van Moogle die best dwars kunnen zitten. Die chagrijnige knul is Amrit Raja, onze professional op het gebied van programmeren en machinelearning. Voor alle software moet je bij hem zijn. Dan hebben we ook nog Zack, maar die kende je al. Hij was eerst alleen de oprichter van ons groepje, maar heeft al een grote inbreng gehad door zijn enorme kennis over Moogle's systemen. En ik, ik probeer hier de boel vooral in orde te houden. Een tijdje heb ik voor het leger gewerkt en automatische vechtsystemen gebouwd, dus als je graag een zelfbesturende drone wilt zien, moet je maar eens bij mij langskomen."
      "Wow... Maar ik weet niet echt iets, ik heb geen dingen waarin ik specialiseer. Jullie hebben allemaal al werkervaring..." Dat zei ik voorzichtig, want ik zag Amrit al meteen zijn vuisten ballen, maar Nhean glimlachte opnieuw, "Dat maakt niet uit, je bent nu een van ons. Welkom in het team."
      Amrit wilde nog een gemene opmerking maken, maar Nhean legde zijn hand op zijn schouder en drukte hem terug de stoel in, "Ze weet nu te veel over ons. Je wilt haar toch niet zomaar los laten lopen? Als ze met ons werkt, kunnen we haar in de gaten houden, toch?" Na Nheans halfhartige dreigement, liet Amrit het maar gaan.
      "In ieder geval ben je nu veilig." Victoria glimlachte naar me, waarna ze haar apparaatje van me los trok en het weer wegstopte, "Als het goed is, moet je je nu gewoon normaal voelen en misschien een beetje vrolijker ook. Ik heb je hersengolven gestabiliseerd, dus dat moet al wat ruis weghalen."
      "Wat gebeurde er dan?" Verward keek ik naar haar, waardoor ze me recht in de ogen aan keek, "We hebben eigenlijk geen idee. We weten dat er een soort metalen pin in je hersenen zit die bepaalde hersendelen stimuleert met elektrische signalen. Daardoor kun je bepaalde emoties voelen of bepaalde handelingen verrichten, maar Moogle heeft controle over wat dat ding doet. Er was of een storing, of Moogle heeft het op je gemunt. Waarvoor weet ik ook niet, maar Amrit denkt dat er een tracker is die bijhoudt waar je bent of waar je naar kijkt. Je hebt vast wel eens meegemaakt dat je je niet lekker voelde als je iets deed waar Moogle niet blij mee was, ook al konden ze je acties niet vanuit je tablet registreren. Daarom is hij bang dat ze ons vinden als een vreemdeling ons volgt. We kunnen het niet stoppen, maar we kunnen het constante signaal wel onderscheppen en zo milde vormen van Moogle's experimentjes voorkomen."
      "Dus ik was een experiment?"
      "Dat, of Moogle wilde je echt niet hier hebben..." Victoria staarde eventjes naar me, maar toen schudde ze haar hoofd en stond ze op, waarna ze me nog een schouderklopje gaf, "Maak je er maar geen zorgen over. Het zal nu in ieder geval niet meer gebeuren."

      Nadat ik helemaal was bekomen van wat er allemaal was gebeurd, besloot Zack eerder naar huis te gaan en mij meteen maar mee te nemen. We strompelden stilletjes door de dunne steegjes, maar toen zuchtte hij opeens, "Sorry dat ik je daarin heb laten belanden. Ergens was ik zo enthousiast over wat ik allemaal deed dat ik dat met iemand wilde delen. Jij bent de enige waarvan de interesses overeen kwamen en waarvan bleek dat je capabel genoeg was om hetzelfde te doen."
      "Het maakt niet uit, Zack. Nu valt er voor mij in ieder geval iets te beleven."
      "Nee, ik heb je in gevaar gebracht. Lyra's tablet lag bij Moogle, aangezien ze daar nu al twee dagen is, kan dat niets goeds betekenen. Zorg ervoor dat je niet meer alleen ergens heengaat. Lyra's verdwijning, die aanval... het is niet heel moeilijk om daaruit te concluderen dat Moogle achter je aan zit. Zij denken dat jij de hacker bent en nu willen ze van je af!"
      "Wacht wat...?!" Ik besefte me nu eventjes wat dat allemaal in kon houden, "Wat moet ik doen? Ik weet helemaal niks van hacken af, laat staan van Moogle's rotzooi!"
      "Je identiteit... We moeten je identiteit verwijderen uit de database. Dan kunnen ze niets meer over je te weten komen. Ik heb het nog nooit voor mezelf of een ander gedaan, omdat het te verdacht is als er iemand uit het dossier verdwijnt, maar het kan voor jou de laatste uitweg zijn." Eventjes dacht Zack na, maar toen greep hij opeens mijn hand beet en rende hij terug het gebouw in. Ik werd meegesleept naar een kamertje ver achterin de grote koepel, waar Zack mijn hand losliet en aan een van de beeldschermen zat. Na wat knipperende lichtjes, begon het scherm zelf ook licht te geven en ik keek nieuwsgierig naar de meterslange tekst die verscheen.
      "Nu even jou zoeken..." Zack typte een nummer in, waarna mijn hoofd op het beeld verscheen. Eventjes trok ik mijn wenkbrauwen weer op toen ik doorhad dat Zack mijn sofinummer uit zijn hoofd kende, maar dat liet ik maar gaan. Op de pagina stonden mijn interesses, mijn meest bezochte locaties, de scholen waar ik op had gezeten, de mensen waarmee ik het best bevriend was, de ontwikkeling van mijn interesses, mijn allergieën, mijn groei over de afgelopen achttien jaar, de culturele stromingen die ik allemaal gevolgd had en voor hoe lang... Eigenlijk gewoon te te veel voor woorden.
      "En dan hoef ik alleen hierop te drukken." Zodra Zack op het groene vlakje op het scherm drukte, verdween de pagina direct. Alleen toen klonk er opeens een alarm door de ruimte en begonnen er allerlei rode lampen te flikkeren. Paniekerig drukte Zack op de overige knoppen van het scherm, maar hij kreeg alleen maar een bericht dat hij geen toegang had tot de data.
      Direct kwam de rest van de groep binnenvallen, waarvan de ene helft boos tegen Zack zeurde terwijl de andere helft op zoek ging naar een manier om dat vervloekte ding uit te schakelen voordat we gevonden werden. Terwijl iedereen druk bezig was, liep ik voorzichtig richting het scherm. Toegang, hè? In een wereld waar niemand iets anders doet dan op zijn of haar eigen tablet te kijken, wie zou er dan toegang hebben tot de geheime data van een persoon?
      Voorzichtig drukte ik nogmaals op de bevestigknop, waarna ik bijna verblind werd door een soort laser die uit een gat boven het scherm kwam. Een scan van mijn gezicht verscheen in beeld en toen werd de data ook echt verwijderd. Alle alarmen om ons heen stopten tegelijkertijd, waarna iedereen in de kamer opeens stil werd. Eventjes staarden we naar elkaar, maar toen er plotseling alarmen van buiten klonken, draaide Victoria snel naar me toe, "Snel, ga!"
      Meteen rende ik terug naar buiten en Zack volgde me, maar daar werden we ontvangen door een tiental vliegende bolletjes.
      "Ze hebben camera's, verstop je gezicht achter je jas!" Zack trok zijn eigen jas uit en gooide hem over zijn hoofd, waarna ik zijn voorbeeld volgde. We haastten ons terug richting zijn appartement, maar toen we op een open plek aankwamen, viel ik opeens op de grond.
      Geschrokken keek Zack me aan, maar ik kon niet terugkijken. Het was alsof mijn hele lichaam verlamd was. Met heel veel moeite bewoog ik mijn ogen zodat ik hem half aankeek, waarna hij me snel over zijn schouder gooide en zijn jas over ons beiden hield. Onder de stof door kon ik zien dat we achtervolgd werden door de enge drones. Het leken er veel meer dan van voor ik verlamd op de grond stortte.
      "We zijn er bijna, ik neem een kleine omweg." Zack trok een sprintje en dook over een hekje, waarna hij richting een ander steegje liep. De plotselinge bochten en sprongen zorgden er al voor dat er een aantal drones achterbleven, maar eenmaal in het steegje sprong Zack expres op een gespande draad, waardoor er achter ons een net verscheen dat de overige drones opving.
      "Kwamen die boobytraps toch nog van pas," grapte hij hijgend, waarna hij naar de achterkant van zijn appartement holde en daar een ladder beet pakte. 'Jij hebt ook voor alles een back-up plan', was wat ik had gegrapt als ik niet als een verlamd popje erbij lag.
      Nadat Zack me moeizaam omhoog had gekregen, gooide hij me iets minder vleiend door het raam, waarna hij zelf ook naar binnen klom. Met een druk op een grote knop aan de muur, klonk er een schelle piep die steeds hoger werd totdat ik hem niet meer kon horen. Opeens kon ik mijn armen weer bewegen en stond ik op, maar voordat ik iets kon zeggen, hield Zack me al tegen, "Verstoringssignaal, niet naar vragen. Ik had gelijk, ze zijn naar je op zoek."