Fault 22.

5 augustus 2015 || Louis Tomlinson

De tranen waren eindelijk opgehouden toen ik mezelf een weg baande richting Simon's kantoor. Ik had helemaal geen zin om aan te horen wat de plannen waren voor de tour doorheen Europa. Ik wilde niet weg gaan, niet nu Liv hier was. Ook al hadden haar woorden me ontzettend veel pijn gedaan, ik wist dat ik van haar hield. Ik wist dat ik nooit was opgehouden met van haar te houden. Ik had er dan ook alles voor over om haar terug te krijgen, al zou dat wel tijd kosten.
Toen ik Simon's kantoor had bereikt, klopte ik op de deur. Ik wachtte niet op een teken dat ik mocht binnenkomen en duwde gewoon de deur open. Niall, Liam en Harry waren er al.
"Ah Louis, goed dat je er bent" zei Simon. Ik nam plaats op de bank tussen Liam en Harry. Harry en Liam keken me beiden ongerust aan, alsof ik op punt stond mezelf van een brug te gooien. Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht en probeerde te luisteren naar wat Simon te vertellen had.

Een uurtje later was het gesprek afgelopen. We zouden volgende week vertrekken en gingen als eerste naar Parijs. De stad van de liefde, daar had ik echt geen zin in. Gelukkig was het zo dat we nooit echt veel van alle steden zagen, dus verliefde koppeltjes tegen het lijf lopen zat er niet echt in.
Daarna zouden we naar Brussel gaan om vervolgens door te reizen naar Amsterdam en Berlijn. Voorlopig waren we nog even vrij, maar vanaf Zaterdag zouden we weer aan de slag gaan om nog een paar kleine details te veranderen in de shows. Ik had dus nog even om de dingen met Liv recht te zetten.
Ik stond op om van iedereen afscheid te nemen en vervolgens te vertrekken. Ik besloot om niet naar huis te gaan. In plaats daarvan zette ik koers richting het appartementsgebouw waar ik Liv had afgezet. Ik hoopte maar dat ze thuis was, zodat ik geen kans had om me te bedenken wanneer ze de deur niet open deed.

Het was een wandeling van een klein kwartier. Toen ik bij de blok aankwam had ik geen idee op welke bel ik moest drukken. Ik scande met mijn ogen alle namen af die bij de belletjes hingen, maar nergens zag ik Liv haar naam staan.
"Oh jongeheer! Zou u me even een handje kunnen helpen?" Ik schrok van een vrouwelijke stem achter me. Een oud, lief uitziend vrouwtje sukkelde met haar boodschappentassen die zo te zien veel te zwaar voor haar waren. Dus liep ik haar richting uit en nam 2 tassen van haar over. "Dankjewel! Ik zou het niet gehaald hebben tot binnen. Die tassen zijn veel te zwaar." Ik glimlachte even kort en mompelde iets dat de woorden "Het is maar een kleine moeite" moesten vormen.
Toen de boodschappentassen boven waren in het appartementje van het oude vrouwtje, wilde ik haar net vragen of ze misschien wist in welk appartement Liv woonde. Maar nog voor ik de woorden kon uitspreken duwde ze 5 pond in mijn handen. "Maar mevrouw, dat hoeft toch helemaal niet!" zei ik. Ze had natuurlijk geen flauw idee hoeveel geld ik eigenlijk wel niet bezat. "Dat is voor de moeite, en noem me alstublieft Anna" Ze dulde geen tegenspraak dus hield ik wijselijk mijn mond. "Mag ik u misschien iets vragen mevrou- ik bedoel Anna?"
"Ja hoor, wat is er?"
'Weet u misschien in welk appartement Liv Campbell woont?"
"Dat lieve meisje met die mooie bruine krulletjes?" Vroeg ze. Ik knikte.
"Jazeker, Ze woont het appartement hierboven." Anna glimlachte naar me alsof ze juist een goede daad had verricht. Ik bedankte haar en gooide de 5 pond nog vlug terug op de tafel alvorens ik Anna's appartement verliet en de trappen opliep naar het verdiep erboven.