#044

De laatste paar dagen zijn voorbij gevlogen, met gepakte koffers zitten we weer in de trein terug naar huis. Op weg naar de dreuzel wereld, ik moest weer terug naar het weeshuis in London. Ik heb nog nooit zo een bewogen jaar achter de rug gehad, naast alle nare dingen die er gebeurd zijn zijn er ook veel leuke dingen gebeurd. Ik heb een hele nieuwe wereld ontdekt, waar ik bij hoor. Ik voel me voor het eerst van mijn leven ergens bij horen. Hier kijkt niemand mij aan omdat ik anders ben. Daarnaast had ik voor het eerst van mijn leven echte vrienden gekregen, een neef en een heel leuk vriendje. Die ik allemaal ook moest gaan missen voor de zomer vakantie. Gelukkig konden we contact houden via de post. Ron had gezegd dat hij elke week een uil zou sturen met een brief, en als ik hem dan wat lekkers gaf en hem even liet rusten, ik hem weer met mijn brief kon terug sturen. Ik zou heel graag zelf een uil willen, alleen een uil is nu niet echt een normaal dreuzel huisdier. Ik kijk rond in de coupe, Ron zit naast mij en Hermelien en Harry voor mij. Natuurlijk leest Hermelien een boek en Ron en Harry praten al over volgend jaar. Zwerkbal de toversport zou dan weer aanvangen. Dit jaar was het namelijk dankzij Omber voordat de eerste wedstrijd was gespeeld al afgezegd omdat het niks met de educatie te maken zou hebben. Ik voel een hand op mijn bovenbeen, ik waak op uit mijn gedachten. Ron en Harry kijken mij verwachtingsvol aan.
‘Sorry. Is er wat?’ vraag ik verward. ‘Wat jij gaat doen deze zomer? Was je weer aan het dromen?’ Ron geeft mij plagerig een klapje op mijn been, waarna hij hem er weer vanaf haalt.
‘Oh, ja weet ik niet. Studeren?’ ‘Het is vakantie?’ Ron kijkt mij met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Ja maar ik loop nog wat achter op dingen die jullie de eerste paar jaar hebben gehad.’ ‘Goed zo Rosa, wees eens trots dat ze zoveel voor school doet Ron, kan jij nog een voorbeeld aannemen!’ Zegt Hermelien terwijl ze op kijkt uit haar boek. ‘Ik ben ook heel trots!’ hij legt een arm om mij heen en trekt mij een beetje naar hem toe. De coupe deur gaat open en daar staat Ginny in de opening.
‘Ah daar zijn jullie ik ben jullie al heel de tijd aan het zoeken.’ Ik schuif dichter tegen Ron aan en geef een klopje op het bankje als teken dat ze moet gaan zitten, en beleeft doet ze wat ik gebaar.
‘Zin om naar huis ze gaan?’ vraag ik aan haar. Ze schud een beetje met haar hoofd. ‘Nah, zin in vakantie ja. Heel de dag thuis zitten nee.’ De jongens waren weer in een nieuw gesprek beland en ik leun dichter naar Ginny toe. ‘En Daan?’ Als ik zijn naam uitspreek merk ik dat ze rood wordt. ‘We houden briefcontact. Nog niks officieels, maar hij woont in de buurt dus misschien zie ik hem nog wel een keer.’ Fluistert ze terug. Ik glimlach, ik ben blij dat ze na haar liefdes verdriet van Harry er weer een beetje boven op is. En daarnaast is Daan ook gewoon een leuke jongen.

We staan op het perron. Ik neem afscheid van iedereen. Ik ga vanaf hier met de metro naar het weeshuis, wat iedereen levensgevaarlijk vind, maar ik was na 16 jaar wonen in London niet meer bang voor de metro. Ik sta voor Ron en leg mijn armen om hem heen, hij volgt mijn voorbeeld en ik voel hoe zijn armen zich stevig om mijn rug heen slaan. Ik druk mijn lippen op die van hem. ‘Ik ga je missen.’ Ik druk mijn hoofd in zijn nek. ‘We zien elkaar snel weer, ik schrijf je elke week.’
‘Ron we moeten echt gaan pa wacht op ons, sorry Rosa.’ Zegt Ginny. Hij drukt nog snel een kus op mijn lippen en rent dan samen met Ginny door de muur heen.