004 * Louis Tomlinson

Regelmaat en structuur.
Niks meer dan een betere beschrijving van hoe de dagelijkse sleur is. Dat is precies wat het is. Elke dag is hetzelfde. Je staat op op een bepaalde tijd, je ritme om te ontbijten, aan te kleden en dan naar je werk. Als je dat elke dag hebt, behalve het weekend, zit je al snel in een sleur.

Met een zucht kijk ik naar het scherm van mijn computer. De een is net weg en zo meteen de andere afspraak. Het punt is, hoe doorbreek je de sleur? Hoe zit het met mijn werk? Ten slotte lijk ik niet echt meer wakker te worden met een glimlach. De reden dat ik dit werk doe, is om anderen te helpen maar dat kan toch ook op een andere manier?

"Louis," zegt een stem.

Wat Pippa is en had ik haar al herkent. "Wat is er," wil ik weten.

Ze glimlacht kort. "Je volgende afspraak is er."

Ik knik naar haar en kijk ik in mijn agenda. Tegelijk krijg ik een mailtje binnen, die van Zayn lijkt te zijn. Met de vraag of ik morgen, na de training, wat wil drinken. "Dank je, Pippa," reageer ik naar de vrouw en typ ik al een antwoord om naar Zayn te sturen dat het niet gaat.
***
De dag is vrij rustig verlopen en heb ik nog een werkoverleg gehad. Ergens begin ik te denken dat ik misschien niet meer op mijn plek zit. Het laatste wat ik wil is van baan veranderen. Dat gaat niet zo makkelijk meer. Niet te vergeten dat je tegenwoordig alleen een contract krijgt van een half jaar of een oproepcontract. Ik wil niet dat ik straks aan de andere kant van de tafel zit. Op dit moment heb ik met mijn baan dat ik genoeg verdien om mijn flat te kunnen betalen.

Opgelucht, en met de sleutels van mijn nieuwe flat, loop ik het gebouw uit. Op naar mijn nieuwe flat. De muren zijn al wit dus dat scheelt. Kleine inventarisatie opmaken en kan aan de slag gaan om lampen op te hangen. Daarna zorgen dat ik mijn matras over kan brengen, een eethoek, de koelkast en vriezer. In gedachten maak ik een lijstje van de belangrijke dingen terwijl ik in mijn auto stap.

"Oké, dus eerst zorgen dat je over kan. Anders zit je met dubbele kosten en dat ga je voelen aan je portemonnee," glimlacht Niall. "Dat betekend een matras, koelkast en een stoel met tafel. Daarna kun je de huur opzeggen en rustig leeghalen. Ik help je wel in het weekend."

Ik lach even om hem en neem een slok van mijn biertje. "Hm, ik denk dat als ik het morgen in het team vraag, dat ze gelijk allemaal willen helpen," grinnik ik.

Niall schudt zijn hoofd even. "Dan lopen ze elkaar nog voor de voeten. Niet te vergeten dat je eerst alles nog moet inpakken."

"Dat doe ik nu al met dingen die ik niet nodig heb," grijns ik. "En ik heb twee logeerkamers waar alles in kan. Dus eerst die twee kamers vol zetten. Des te sneller kan ik over zijn want de meubels kunnen best wat langer wachten."

Daar denkt hij over na. "Ja, zo kan het ook." Hij kijkt rond. "Het scheelt dat je niet hoeft te verven want alles is al neutraal wit. Samen met een gave donkere houten vloer."

Ik trek een wenkbrauw op. "Jaloers op mijn vloer, Niall?"

Nu proest hij het uit. "Dat valt wel mee. Zal ik je woensdagavond helpen om je matras hierheen te krijgen?"

"Nee, eerst de kleine dingen overbrengen," ga ik snel tegen hem in. "In het weekend heb ik overdag wat meer tijd om mijn koelkast en matras over te brengen. Niet op een avond. Woensdag ga ik lampen ophangen."

Hij knikt begrijpelijk. "Ja, dat is waar ook." Om een slok van zijn biertje te nemen. "Heb je nog een wedstrijd of niet?"

Ik lach om hem en knik. "Op zaterdag alleen een extra training in de ochtend. Een thuiswedstrijd op zondag in de middag," antwoord ik. "Daarom hoop ik ook de belangrijkste dingen op zaterdag over te brengen."

"Ken je iemand met een busje," vraagt Niall dan. "Dat is makkelijker als je je koelkast over wilt brengen."

Ah, op die manier. "Ja, ik kijk morgenavond Zayn wel lief aan."

Al komt hij nu niet bij van het lachen. "Kijk uit, straks denkt Zayn nog dat je in hem geïnteresseerd bent."

Waardoor ik gelijk een gezicht trek. "Nee dank je, en Zayn weet dat ik hem alleen als een vriend zie," geef ik vlug aan. "Trouwens, ik denk dat ik alleen even hoef af te stemmen met hoe laat en waar." Zelf denk ik niet dat Zayn daar moeilijk over doet. Eerlijk gezegd, zou hij nog in staat zijn om een busje van de politie te nemen om te helpen.

"Wanneer ga je voor meubels kijken?"

Ik haal mijn schouders op. "Eerst snel over gaan zodat ik inderdaad niet met dubbele kosten zit." Zo erg is het anders niet om te moeten overleven met mijn matras op de grond. "Eerst zorgen dat alles het doet en dat er licht is." Ik sta op en drink het laatste van mijn biertje.

Niall staat ook op. "Je gaat op huis aan?"

"Ja, morgen weer gewoon werken en een training," glimlach ik.

"Rij voorzichtig," knikt hij en loopt hij mee naar de deur. "Nog even en je bent mijn buurman..."

"Van zes deuren verder," zucht ik gespeeld.

Waarop Niall grinnikend mij een knuffel geeft. "Dan ben je alsnog een buurman. Als je hulp nodig hebt, hoef je het maar te vragen."

Ik weet het. "Dank je, we houden contact." Daarna loop ik de galerij op en rits ik mijn jas dicht.

"Het is je geraden. In ieder geval zaterdag na de training. Ik wil je woensdag ook wel helpen," zegt hij nog.

Om mijn hoofd te schudden. "Ik wil zo veel mogelijk zelf doen. Mocht ik toch hulp nodig hebben, weet ik je te vinden."

Niall haalt zijn schouders op en geeft hij me, impulsief, een kus op mijn wang. "Ik ben blij voor je dat je nu zo ver bent. Het komt wel goed."

Het komt wel goed. Vier woorden die ik zelf ook gebruik. Als ik het vaak genoeg zeg, ga ik het misschien zelf nog geloven. Toch voelt het soms niet zo. Met een flauwe glimlach geef ik hem een kus op zijn wang terug. "Bedankt." Ik draai me een kwartslag en loop ik naar de lift. "Je hoort nog van me."

Niall zwaait alleen en gaat de deur weer dicht.

Na een rit van drie kwartier ben ik weer thuis en schop ik als eerste mijn schoenen uit. Dan loop ik mijn rondje om er zeker van te zijn dat alles klaar staat voor morgenochtend. Vervolgens is mijn sporttas aan de beurt en zet ik die klaar voor morgenavond. Zodat ik dan wat meer tijd heb om te kunnen eten. Geeuwend loop ik naar mijn slaapkamer en controleer ik mijn wekker. Om daarna mijn kleding op de stoel te gooien en kruip ik in bed.

"Ik mis je op dit soort momenten, Hazz," fluister ik.

Vederlicht voel ik iets over mijn wang gaan. Bijna als een lieve en zachte aai. Door de tinteling ril ik even en kruip ik verder onder de dekens.

Was dat Harry?

De moeheid neemt het over en vallen mijn ogen dicht.

Opnieuw een vederlichte tinteling maar nu op mijn voorhoofd.
Waardoor er tranen opwellen want het voelt bijna aan alsof er een kus op mijn voorhoofd wordt gedrukt. Harry alsjeblieft, je maakt het me zo moeilijker. Ik snik even en verstop ik mijn hoofd onder het kussen. Gelukkig vallen mijn ogen dicht en zak ik weg. Met als laatste gedachte dat Harry zo dichtbij leek te zijn.