II 005 II

Ik bevries bijna als ik de stem hoor. Een stem die me erg vertrouwd is. Hoe kan het dat ik de deur niet gehoord heb? Wie hebben er nog meer een reservesleutel? Nadenkend kan ik er niet op komen en draai ik me om. Waar ik mijn moeder zie staan maar Dan ook.

"Kom jij maar met mij mee," begint mijn moeder en trekt ze Julie bij me vandaan.

Ik kan ze alleen maar nakijken en gaan ze naar boven. "Mam, Dan..."

Dan schudt zijn hoofd al. "Heb jij je moeder niet beloofd om een week weg te blijven? Je stelt je moeder teleur, en hou je niet van de domme. We hebben heel wat gehoord."

Ongelovig kijk ik de man aan. "Ik wil alleen die regeling hebben en weten waarom ze alles uitstelt. Julie gooit alles op de hormonen terwijl Noah al geboren is," gooi ik er uit.

Met een zucht kijkt Dan me aan. "Zelfs tot een jaar na de geboorte kan een vrouw nog last hebben van de hormonen. En het is per vrouw verschillend. Ik heb mazzel gehad met je moeder maar zij had er soms ook last van," verteld hij dan.

Wat voor mij nieuw is. Dat heeft mam dan niet tegen mij gezegd. "Maar..."

"Nee," onderbreekt Dan mij. "Juist omdat Julie nog last heeft van de hormonen, doet ze er verstandiger aan om met de regeling te wachten. Net als dat jij er beter aan doet om Noah nog niet een weekend mee naar huis te nemen. Voor haar kan het dan aanvoelen alsof je haar wilt vervangen voor Femke."

Ik kreun gefrustreerd en haal een hand door mijn haren. "Dat nooit, ze is de biologische moeder van Noah," schud ik mijn hoofd. Waarom ze daar niet naar luistert, weet ik ook niet. Wel komt Femke in mijn hoofd en glimlach ik onwillekeurig.

Een hand schud me door elkaar. "Je weet niet eens wat je Julie aan doet. Hoe behandel je Julie eigenlijk?"

"Wat moet dat nou weer voorstellen? Ik ben met Femke..."

"Dat maakt niks uit. Je kan nog wel proberen om gewoon bevriend te zijn met Julie want jullie hebben nog altijd een zoon samen." Opnieuw dat Dan me onderbreekt. "Wegwezen, een week is een week..."

Boos kijk ik hem aan. "Moet ik nou werkelijk waar een week weg blijven terwijl ik hier voor Noah ben? Hij is mijn zoon. Straks vergeet hij me nog."

"Daar is hij nog te jong voor. Het belangrijkste is dat je zelf niet eens ziet waar je mee bezig bent. Eruit, voor ik je eruit schop." Dan pakt me dan ruw vast en trekt hij me naar de deur. Welke hij open trekt en mij naar buiten duwt.

Ik zucht even om mijn woede onder controle te houden. "En hoe komt het dan dat jullie er altijd zijn? Ze belt mam ook constant..."

Dan kijkt me aan met een blik, die ik niet herken. "Omdat ze zelf geen familie meer heeft. Ben je soms vergeten dat Julie een jaar geleden ongeveer haar vader kwijt is geraakt." Hij gebaard met een vinger dat ik weg moet gaan. "

That's it. Ik weet af en toe echt niet meer wanneer Julie de waarheid spreekt. Of het door de hormonen komt. Dit is echt te gek voor woorden. Ik kan niet eens mijn eigen zoon zien.
***
Spelend met mijn glas in mijn hand, kijk ik naar de klok. Femke zal zo wel thuis komen. Even neem ik een slok van de whisky. Wat ik voel branden in mijn keel. Het verdoofd ook iets.

"Lieverd, ik ben er weer," klinkt dan de stem van Femke.

Ik wil reageren maar doe het toch niet. Het gesprek met Dan zit nog in mijn hoofd. Spreekt Julie de waarheid over de hormonen? Waarom heeft ze van die rare nachtmerries? Waarom is ze niet gelijk eerlijk over wat haar dwars zit? Waarom duurt het zo lang voordat we die regeling hebben? En wat zou ik Julie dan aan doen?

Een paar armen worden om me heen geslagen en voel ik een kus op mijn wang. "Hé, wat is er?"

Femke.

Mijn vriendin voor een jaar en zit ze vaker bij mij dan dat ze naar haar eigen huis gaat.

"Hoe komt het dat je al aan de whisky zit," wilt ze weten.

Ik draai mijn hoofd naar haar toe. "Omdat ik niet weet wat ik met Julie moet doen. We hebben nog steeds geen regeling om Noah en ik wil ook graag dat jullie kennismaken met elkaar," vertel ik.

Ze lacht wat. "Ik kan wachten, lieverd. Noah is net een half jaar en zal zich nog niks herinneren van de gezichten die hij ziet," zegt ze en speelt ze met mijn haar. "Daarbij slaapt hij nog steeds veel en vast dat Julie hem nog borstvoeding geeft ook."

"Noah zou langzaamaan steeds meer moeten wennen aan de fles," mompel ik en neem ik weer een slok. "Ik wil Noah anders een keer een weekend hier hebben. Samen met jou erbij."

Femke glimlacht alleen en duwt ze mijn mondhoeken wat omhoog. "Smile, ik ben bij je."

Wat toch voor een flauwe glimlach zorgt op mijn gezicht. Net als dat ik haar in een knuffel trek.

"En maak je niet druk." Ze knuffelt me terug. "Dus het heeft wat meer tijd nodig. Ik ben er van overtuigd dat het wel goed komt."

Serieus, waar heb ik haar aan verdient. "Dank je." Altijd begripvol en ze laat me altijd wel lachen. "Zullen we maar aan het eten beginnen," stel ik voor.

Nu krijg ik een kus van haar. "Laten we dat maar doen, ja. Heb je nog wat gedaan vandaag?"

"Ruzie gehad met Dan en mijn moeder," begin ik en vertel ik alleen dat ik Noah wilde zien maar dat ik weer weg gestuurd ben. "Nu moet ik echt een week weg blijven."

Even kijkt ze me boos aan. "Louis, ik kan me voorstellen dat de hormonen best langer aan kunnen houden. Maar ik zou niet weten hoe lang het herstellen duurt na een geboorte. Vraag dat anders na bij een wijkverpleegkundige of zo."

Dat is niet eens een gek idee. Het is niet dat ik dat aan mijn moeder wil vragen. Tegelijk sla ik van achteren mijn armen om haar heen en druk ik een kus op haar schouder. "Zal ik doen." Maar dan zit ik nog wel met Julie zelf. En waarom duurt het zo lang want ik wil Noah zien. Hij is ook half van mij.