O52

Mijn goede verstand ontglipt me langzaam. Het is vrijdag wanneer ik voor zo ongeveer de tiende keer naar Draco zit te staren in de bibliotheek. Hij zit voorovergebogen over zijn perkament. Blonde plukken haar vallen telkens weerbarstig terug in zijn gezicht en hij strijkt ze elke keer weer automatisch naar achteren. Hij lijkt diep in gedachten. Al de hele week heeft hij een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht, zegt hij nauwelijks iets tegen iemand, al helemaal niet tegen mij, en straalt een moordlustige aura uit. De rest gaat er waarschijnlijk gewoon van uit dat het komt omdat wij ruzie hebben. Niemand benadert hem meer dan nodig is.

De seconden tikken weg, hij tikt even nerveus op het tafelblad en dan ineens richt hij zijn hoofd op en kijkt me uitdagend aan. Wat moet je nou? Lijken zijn ogen te zeggen. Het maakt me niet uit wat voor blik er in die grijze pupillen ligt. Hij kijkt me voor het eerst sinds maandag recht aan en opgebouwde spanning in mijn buik lijkt ineens een stuk weg te vallen. Het gevoel van bevrediging op een onbewust verlangen spoelt over me heen en met een schok kom ik er achter dat ik er naar uit heb gekeken dit contact met hem te hebben.

Het choqueert me zo erg dat ik met een ruk overeind kom en snel de bibliotheek uit vlucht. Ik hoor dat iemand me volgt wanneer ik door een verlaten gang been en draai me met een hoopvolle ruk om. Zou hij willen praten?

Teleurstelling overspoelt me tot mijn ongenoegen als ik Blaise zie. “Cortney wat is er?” Roept hij me al vanaf een afstandje toe. De bezorgde blik in zijn ogen maakt me misselijk van het schuldgevoel. “Niks.” Antwoord ik noodgedwongen als hij me bereikt. Zijn handen komen al in mijn richting, waarschijnlijk om die van mij te omvatten, maar ik doe een stapje achteruit om hem te ontwijken. “Het is niks. Laat me maar even.” Verzoek ik terwijl ik onze voeten plotseling heel interessant lijk te vinden. Dat doet de bom barsten.

“Niks?! Dat hoor ik al de hele week! Je gedraagt je anders niet alsof er niks is!” Bijt hij me toe op een toon waar Draco u tegen zou zeggen. Verbaasd kijk ik naar hem op. Zijn gezicht is verwrongen tot een boze grimas. “Je kijkt me nauwelijks aan, deinst terug voor mijn aanraking en je doet al een tijd lang kortaf tegen me. Als ik iets verkeerd heb gedaan of er is iets aan de hand dan moet je me dat gewoon zeggen zodat ik je kan helpen! Die ijskoningin act staat me ondertussen wel tegen.” Snauwt hij.

Mijn eigen ergernis tegenover hem speelt op zonder dat ik daar een gegronde rede voor heb. “IJskoningin? Serieus Blaise? Excuses dat ik ook een keer niet lekker in mijn vel zit!” Roep ik terug ondanks dat hij gelijk heeft. Ik ben onredelijk en ben hier zeker van op de hoogte. Het weerhoudt me er niet van mezelf nog even wat verder in de nesten te werken. “Een keer niet lekker in je vel? Je zit vaker niet lekker in je vel dan dat je dat wel zit! Ik word er helemaal gestoord van!” Zet hij door.

“Dan negeer je me toch lekker als je er zo veel last van hebt! Ik hoef niet altijd dolgelukkig en onbezorgd in het leven te staan omdat jij anders niet weet wat je met me aan moet!” “Je kan toch op zijn minst zeggen wat er aan scheelt?! Gedeelde smart is halve smart.” “Ik hoef mezelf toch niet eeuwig aan je bloot te leggen? Als ik het je wilde vertellen dan had ik dat al lang gedaan. Het zijn mijn kopzorgen, ik moet me er zelf uit redden!” “Ik bied je mijn hulp toch aan!” “En ik sla het af!” “Je bent zo koppig als een ezel! Ik kan hier niet mee omgaan!” “Probeer dat dan ook niet!” “Oké, prima!” “Prima!”

Zwaar ademend en met toegeknepen oogjes staan we tegenover elkaar. Hij balt zijn handen tot vuisten, spant zijn spieren even aan en heeft dan duidelijk al zijn wilskracht nodig om zich om te draaien en weg te stormen. Woedend kijk ik hem na, tot die woede langzaam afzwakt en omslaat in verdriet. Een voor een gooi ik mijn eigen ruiten in, tot er niets meer over is. Nog steeds heb ik geen antwoorden gevonden, al nader ik dat punt gestaag. De knoop in mijn maag word nog wat strakker aangetrokken.