O51

Honderd vragen had hij gezegd. Op mij komt het over alsof het er te veel zijn om te tellen en het word met het verstrijkende uur erger. In het kort komt het neer op het volgende. Was het geen grapje? Wat was het dan wel? Waarom heeft hij me gezoend? Wat bedoelt hij met dat hij zich al lang genoeg ingehouden heeft? Wat weet hij over mij wat ik zelf niet lijk te weten? Waarom heeft hij me gezoend? Hoe kan het dat niemand doorheeft dat er meer aan de hand is? Waarom heeft hij me gezoend? Hoe kan het dat Blaise niks door heeft? Waarom pulseert een kus met Blaise niet door mijn hele lichaam? Waarom heeft hij me gezoend? Waarom heeft hij me gezoend? Waarom heeft hij me gezoend?

Het is woensdag en mijn hersenen voelen ondertussen aan alsof ze onder handen zijn genomen door een leger reuzen met knuppels. Nadenken doet pijn en is buitengewoon vermoeiend. Huiswerk lukt nauwelijks en ik heb de rest meerdere malen om hulp moeten vragen. Ik voel me lusteloos en wanneer ik in bed lig lijk ik niet tot rust te komen, wat ondertussen heeft geleid tot kringen onder mijn ogen en een rothumeur. Blaise houdt al vanaf gisteren afstand en zal er vast van overtuigd zijn dat ik mijn maandelijkse periode heb. Ik laat hem lekker in die waan.

Niet voor het eerst deze week glijden mijn ogen naar Draco. Het kan niet anders of hij voelt de afgelopen dagen mijn blik regelmatig op zich branden. Geen een keer beantwoord hij dit en het maakt me met de minuut hopelozer. Ook nu zou ik willen dat hij gewoon even zijn ogen opricht vanaf het boek wat hij leest zodat ik in die grijze diepten kan kijken.

De rest had inderdaad maar al te makkelijk aangenomen dat we ruzie hebben. Niemand lijkt het echter erg te vinden, net als andere keren, omdat we dan ten minste niet constant zitten te bekvechten. De sfeer onder de groep is dus verder ook gewoon goed, al lijken wij daar niet aan deel te nemen.

Na Care of Magical creatures begeven we ons terug naar het kasteel en de rest loopt een beetje te keten terwijl ik op enige afstand achter ze aan loop. Blaise kijkt een paar keer naar me om maar komt niet naar me toe. Het zit me niet lekker dat ik ook liever niet heb dat hij naar me toe komt. Hoe onverklaarbaar als het ook is, ik zit helemaal niet te wachten op zijn gezelschap. Dit komt grotendeels doordat ik hem nauwelijks recht in de ogen kan kijken zonder overvallen te worden door een gigantisch schuldgevoel. Een kleiner deel moet ik heel eerlijk toekennen aan het feit dat er iets veranderd lijkt. Waar ik eerst uitkeek naar de momenten samen en smachtte naar zijn aanraking, lijk ik er nu geen behoefte aan te hebben. Het lijkt wel of ik me er aan erger wanneer hij te dichtbij komt of me een kus geeft.

Heel gestaag begin ik me te beseffen dat mijn gevoelens tegenover hem veranderen, zonder dat ik dat zelf wil of er in eerste instantie erg in heb gehad. Eerder vanochtend betrapte ik mezelf er op zijn zachte handen te vergelijken met de ruwere handen van Draco. Het was onbewust gegaan en zodra ik er erg in had was ik dichtgeklapt. Het antwoord op mijn vragen lijkt zo dichtbij maar blijft toch telkens buiten mijn bereik. Het is frustrerend en maakt me wanhopig. Draco heeft duidelijk aangegeven me niet te willen helpen en ondanks dat ik zijn hulp eerst ook helemaal niet wilde begin ik er nu stiekem naar te verlangen.