O49

Ik sta moed te verzamelen voor de deur van mijn slaapkamer. Als ik deze open zal ik geconfronteerd worden met heel veel dingen die ik heel hardnekkig van me af probeer te zetten. Al een uur voor mijn wekker was ik wakker geworden en ik heb dat uur liggen malen en malen over de situatie. Het heeft niets opgeleverd. Ik zal me er gewoon in moeten storten en aan moeten kijken hoever dat me brengt. Het ontvluchten is jammer genoeg geen optie, ze zullen me op komen zoeken en dan meteen door hebben dat er wat aan de hand is.

Trillend en wel neem ik nog een diepe teug adem tot me en open dan resoluut de deur, om hem direct weer dicht te willen klappen. De bron van mijn barstende hoofdpijn staat me op te wachten in de gang en kijkt met een ruk op wanneer ik de deur open trek. Zodra onze ogen elkaar ontmoeten begint mijn hart sneller te kloppen en ik grimas onbewust. Zo resoluut als ik de deur had geopend sla ik hem nu ook weer dicht, althans dat probeer ik. Zijn voet zit er al tussen en het kan niet anders of ik doe hem pijn.

“Oo nee! We moeten er over praten en dat moet nu!” Hoor ik hem snauwen. Met alle macht duw ik tegen de deur terwijl ik ondertussen probeer mijn Wand uit mijn zak te vissen. Hij is veel sterker en struikelt al naar binnen voordat ik er de kans toe zie hem tegen te houden. Wetend dat ik verslagen ben doe ik vier stappen verder de kamer in en blijf daar met mijn rug naar hem toe staan. Een zachte klik geeft aan dat hij de deur sluit. Ik vervloek mezelf dat ik niet tegelijk met Pansy ben vertrokken.

“Er valt niks te praten.” Bijt ik hem over mijn schouder toe. Alleen het feit dat hij in dezelfde ruimte is maakt me zenuwachtig en de haartjes in mijn nek komen prikkend overeind. “Je wil er niet over praten, dat is wat anders. Geloof me, er valt genoeg te zeggen.” Aan zijn stemgeluid te horen is hij in ieder geval niet dichterbij gekomen en daar ben ik blij om. Koppig weiger ik om antwoord te geven. Misschien gaat hij vanzelf weg als ik mijn lippen verzegeld houd.

“Cortney, we moeten zo naar de eerste les en we komen de ochtend niet eens door zonder ontdekt te worden als we elkaar niet eens aan kunnen kijken.” Zegt hij op een zachte toon. Ik slik en beweeg even nerveus. “En wie zijn schuld is dat!” Pers ik er met schorre stem uit. Heel volwassen Cortney, met je vingertje naar de ander wijzen. Hij gaat er dan ook niet op in. “Draai je om en kijk me aan.” Nu is zijn stem wel dichterbij, ik draai me met een ruk om, niet omdat hij het vraagt maar om te verzekeren dat hij me niet aan probeert te raken, en doe de twee stappen die hij is genaderd zelf weer achteruit.

Als ik opkijk naar zijn gezicht beginnen mijn wangen als vanzelf te branden. Het gevoel van zijn lippen op die van mij sluimert in mijn geheugen en doet mijn hartslag versnellen. Het valt me meteen op dat hij er net zo beroerd uit ziet als mij. Zijn huid is bleek, er zitten donkere kringen onder zijn ogen en hij kijkt loom. Ik denk dat hij nog minder slaap heeft gehad dan mij. “Ik wil het er niet over hebben.” Mompel ik bijna vanzelf en mijn stem klinkt geknakt. Tot mijn ongenoegen worden mijn ogen vochtig en ik knipper het snel weg.

Hij heeft het toch gezien en wil weer een stap in mijn richting zetten. “Blijf daar!” Snauw ik terwijl ik mijn hand waarschuwend opsteek. Zijn beweging stokt en hij doet wat ik zeg, al lijkt het niet met genoegen. Een diepe zucht verlaat zijn lippen en hij krabbelt even op zijn hoofd. “Je bent er duidelijk nog niet aan toe het er over te hebben.” Concludeert hij. Ik schud mijn hoofd. “Dat ga ik waarschijnlijk ook nooit zijn. Er zijn wel wat dingen die ik wil zeggen, maar als ik eenmaal begin ga ik schreeuwen en kan de hele Common Room meegenieten.” Ik vind iets van mijn dreigende, vertrouwde zelf terug en kijk hem fel aan.