#042

Hermelien heeft mij al vroeg uit bed geroepen om te ontbijten. Ze stond erop dat we op tijd gingen omdat het anders te druk zou worden en de leukste jurken al weg waren. Daar loop ik dan, de zon staat al hoog aan de hemel en verwarmt mijn huid lichtjes. Hermelien zei dat er maar een geschikt winkeltje is in Zweinsveld en dat iedereen daar altijd heen gaat.
‘We zijn er!’ Hermelien kijkt tevreden een winkeltje in. Het winkeltje is een beetje grauw aan de buitenkant maar in de etalage staan mooie vrolijke jurken. Als ik langs de paspoppen heen kijk zie ik dat het al aardig druk is in de winkel. Ik zie Belinda Broom al een jurk vast grijpen waar een ander meisje ook al naar aan het kijken is. Hermelien opent de deur en we lopen naar binnen.
‘Zo veel jurken.’ Ik ben verbaasd hoe groot de winkel van binnen is en er hangen rijen met mooie jurken in de rekken. Mijn ogen glijden over alle kleuren paars, roze, rood, blauw, groen en ga zo maar door.
Na een kwartier zoeken heb ik dan toch mijn jurk gevonden. Ik stap het pashokje uit en bekijk mezelf. Het is een poeder roze jurk die aan de bovenkant rijk is versierd met steentjes. Ik hoor hoe Hermelien uit het pas hokje komt. Ze heeft een prachtige wit met mint groene jurk aan.
‘Wow Hermelien. Die is echt prachting.’ ‘Die van jou ook!’ Hermelien kijkt mij goed keurend aan ‘Oh shit, daar is Ron. Hij mag je niet zien voor het bal.’ Zonder mijn mening te horen duwt ze mij het hokje in.
‘Jongens wat doen jullie hier?’ Hoor ik Hermelien gestrest zeggen vanachter het gordijn.
‘Nou Ron moest een nieuw gala gewaad hebben. Want dat van vorig jaar was niet echt een succes.’ Hoor ik Harry zeggen. ‘Waar heb je Rosa gelaten?’ Hoor ik Ron zeggen. ‘Die mag je nog niet zien.’ ‘Waarom?’ ‘Ze heeft haar jurk aan.’ ‘Hermelien mag ik je even herinneren dat ik niet ga trouwen. Het is maar een gala.’ Zeg ik van uit het pashokje. ‘Maakt niet uit! Dan is toch de spanning eraf.’ Zonder moeilijk te doen, geef ik Hermelien haar zin en kleed mij weer aan. Als ik de jurk eenmaal uit heb, en samen met Hermelien buiten het pashokje staat rekenen we af. Ik zie hoe Ron zijn gala gewaad aan het passen is, ook al mag ik van Hermelien niet kijken. Samen met Hermelien loop ik naar buiten, het zonnetje schijnt en we besluiten buiten te wachten op de jongens. We zetten ons zelf op een bank en ik sluit mijn ogen om even van de zon te genieten. Ik voel mijn gezicht en lichaam warm worden van de zonnestralen die mijn gezicht strelen. Plotseling voel ik hoe twee handen mij optillen, als reactie schreeuw ik het uit en open gelijk mijn ogen. ‘Ron zet mij neer, gek! Ik schrik mij dood!’ Ik zie aan Ron zijn gezicht dat hij aan het genieten is van mijn overdreven reactie. Hij pakt mij stevig vast en gooit mij helemaal over zijn schouder heen. Even ben ik verbaasd van het feit dat hij zo sterk is en dan begin ik met mijn handen op zijn rug te stompen als teken dat ik eraf wil. ‘Zo jongens tijd voor een boterbiertje!’ Zegt Ron net alsof er niks gebeurd. ‘Jongens help!’ Ik kijk op en smekend kijk ik Harry en Hermelien aan, die niet meer bijkomen van het lachen. Ik voel hoe Ron in beweging komt en ik gil het uit. ‘Rustig, rustig. Ik wist niet dat jij zo veel lawaai kon maken!’ Ron trekt mij van zijn schouder af en zet mij op de grond. ‘Niet grappig!’ zeg ik nors terwijl ik mijn armen over elkaar leg. Hij wrijft met zijn vinger langs mijn wang en geeft een kus op mijn voorhoofd. ‘Heel grappig!’
Na een aantal minuten gelopen te hebben zijn we bij een cafeetje aangekomen, De Drie Bezemstelen staat er boven de deur. Het ziet er een beetje grauw uit vanaf de buitenkant, maar binnen in zie ik een aantal leerlingen en andere tovenaars en heksen zitten. We gaan met z’n vieren aan een tafel zitten. Harry besteld vier boterbier. Ik heb wel eens van boterbier gehoord maar wat het nu echt is weet ik niet. Ik kijk Harry misschien iets te verbaasd aan of hij heeft ook al een keer in deze situatie gezeten. ‘Is lekker, probeer maar. Tovenaarsdrankje.’ Legt Harry mij uit. Hermelien knikt als ze begrijpt wat Harry aan het uitleggen is. Snel verschijnen de drankjes op tafel. Ik neem een slok en afwachtend kijken ze mij alle drie aan. Het is een kruidige smaak en als ik het door heb geslikt krijg ik een warm gevoel van binnen. ‘Oh heel lekker.’ Beantwoord ik hun vragende blikken. Al pratend en genietend van mijn heerlijke boterbiertje vertoeven we een aantal uurtjes in Zweinsveld waarna we weer terug keren naar Zweinstein.