O46

Nadat we tien minuten zwijgzaam naar de hemel hebben staan kijken pakken we de telescoop er bij. Draco zet hem snel op terwijl ik perkament klaar leg. Het blijft stil op het balkon en hoewel ik het in eerste instantie niet erg vond lijkt het nu langzaamaan weer ongemakkelijk te worden. Ik pak het voorbeeldblad van de sterrenbeelden er bij en besluit me als eerste op Waterman te richten, welke er het grootst en het makkelijkst uitziet. Wanneer ik me opricht van het blad kruisen onze ogen elkaar en hij houdt mijn blik vast. Tot mijn complete en uiterste verbazing lijkt Draco net zo opgelaten als mij. Hij wend zijn blik al snel weer af, kijkt even opzij, kijkt me dan toch weer aan en wijst met een argeloos gebaar op de telescoop. “Jij eerst?” Vraagt hij. Ik knik alleen maar want ik heb geen vertrouwen in mijn stem.

Vervolgens zoeken we om beurten een sterrenbeeld op. Het valt ons zwaar, er zijn zo veel sterren dat het onmogelijk lijkt er onderscheid in te zien. Er word nauwelijks gesproken, we vragen alleen maar af en toe of de ander het er mee eens is en controleren elkaars bevindingen. Het is bijna half een wanneer Draco me vraagt of ook ik Pegasus zie in hetgeen waar hij de telescoop op gericht heeft. Ik loop snel naar hem toe vanaf mijn positie bij de reling en hij maakt plaats voor me.

Terwijl ik door de telescoop naar de sterrenhemel kijk ben ik me er plotseling van bewust dat hij nog heel dicht achter me staat. Tot nu toe hebben we elkaar telkens de ruimte gegeven en zorgden we dat we zo ongeveer het uiterste bij elkaar vandaan waren. Per direct kan ik me niet meer concentreren op wat ik zie en ben ik me alleen nog maar bewust van degene die achter me staat. Ik slik en beweeg even onrustig. “Ik heb een besluit genomen.” Hoor ik plotseling zacht. Zo zacht dat ik eerst nog denk dat ik het me heb verbeeld. Hij schraapt echter zijn keel, er zelf waarschijnlijk van bewust dat hij nauwelijks verstaanbaar was en herhaalt zijn woorden nu harder. “Ik heb een besluit genomen.” Hij klinkt ook inderdaad zeker van zijn zaak, bedenk ik me terwijl ik overeind kom en me naar hem toe draai.

“Over Blaise?” Vraag ik zacht en nieuwsgierig. Gaat hij me vertellen wat er allemaal aan de hand is? Waarom hij zo vreemd doet en zich overal mee bemoeit? Draco zijn gezicht betrekt bij het horen van die naam en even lijkt hij boos. “Nee niet over Blaise! Hoe kan je het in hemelsnaam allemaal zo opgevat hebben? Dat vraag ik me echt al af sinds ons vorige gesprek.” Snauwt hij me toe. “Het gaat helemaal niet om Blaise!” Mijn hart maakt een sprongetje van schrik en ik kijk hem verbaasd aan. “Oké Blaise heeft er ook mee te maken denk ik, op een bepaalde manier. Maar er is niks raars met hem aan de hand.” Vervolgt hij terwijl hij steeds harder gaat praten.

Met elk gesproken woord raak ik het spoor verder bijster. “Niet om Blaise. Waar heeft hij ook mee te maken op een bepaalde manier? Ik snap er nu echt helemaal niks meer van.” Prevel ik terwijl ik in zijn ogen naar een antwoord zoek. Daar straalt alleen maar wanhoop uit. Hij grijpt met zijn handen gefrustreerd in zijn haar en ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit zo opgefokt heb gezien. “Jezus Cortney! Voor iemand met hoge cijfers ben je verrassend dom!” Bijt hij me toe terwijl hij over zijn gezicht wrijft. Hij kijkt naar me, neemt me voor een seconde of twee in zich op en plotseling slaat de wanhoop in zijn blik om naar vastberadenheid. Hij gromt een verwensing en heeft in minder dan een seconde de kleine afstand tussen ons in overbrugd.

“Laat me het je uitleggen op een manier die je begrijpt.” Hoor ik hem met een plotseling hese stem zeggen. Ik krijg niet de kans nog iets te zeggen, te doen of te denken. De wereld valt om me weg wanneer zijn lippen in contact komen met die van mij.