O44

De zondag verstrijkt tergend traag. We zitten met het hele clubje in de Common Room, gebogen over de enorme lappen perkament. Het gekras van onze ganzenveren is een tijd lang het enige hoorbare. Af en toe word er wat gevraagd, maar de antwoorden zijn kort en bondig en de sfeer is ver te zoeken. Iedereen is chagrijnig dankzij de druk van het huiswerk.

Dat van Snape moet eerst af, aangezien zijn les als eerste aan bod komt. Dinsdag dat van Sinistra en woensdag van Flitwick. Mijn hoofd duizelt er van en dan probeer ik de gedachte aan wat er ongetwijfeld de komende week nog bij gaat komen hardnekkig te verdrukken.

Ergens rond de middag beginnen we elkaar daadwerkelijk wat beter te helpen, wat handig is want iedereen heeft natuurlijk een andere manier van denken. We delen elkaars ondervindingen en schrijven dat vervolgens in onze eigen woorden op. Tegen de tijd dat we toe zijn aan het avond eten heb ik zo’n vijfenzeventig centimeter af. Ik heb groot geschreven en dingen zo omslachtig beschreven als mogelijk is. Met een iets beter gevoel dan vanochtend begin ik aan mijn aardappelpuree.

Ook tijdens het eten word er niet veel gesproken, tot Draco zich tot mij wend. “Om elf uur moet het donker genoeg zijn, denk je ook niet.” Zegt hij tussen twee happen rollade door. Ik knik en krijg het vooralsnog voor elkaar hem niet recht aan te kijken. “Wat moeten jullie doen?” Mengt Blaise zich in het gesprek en ik bedenk me ineens dat ik met geen woord heb gerept over het feit dat Draco en ik vanavond sterren moeten kijken.

“Astronomy. Sterrenbeelden spotten.” Antwoord Draco aangezien ik mijn mond vol heb. Er klinkt wat droog gegrinnik naast me en we kijken allebei vragend naar Blaise. “Dat word vast gezellig.” Grapt die en ik pruil en geef hem een por in zijn zij. “Gooi mijn vriendin alsjeblieft niet van een van de torens.” Voegt hij er nog aan toe, hij ziet er de lol duidelijk wel van in. Draco snuift schamper. “Breng me niet op ideeën. Al is ze erg goed in vallen en niks breken.” Voor het eerst sinds onze botsing op de trap kijk ik hem weer recht aan terwijl ik mijn stekels opzet. “Ha. Ha. Grappig. Ik hoop dat ik nog een keer val vlak voor de wedstrijd tegen Ravenclaw.” Snauw ik hem toe. Het lachen vergaat hem en er komt een boze frons op zijn gezicht. “Dat zijn dus geen grapjes!”

Voordat ik er weer op in kan gaan onderbreekt Blaise ons nog steeds lachend. “Gelukkig, jullie kunnen nog bekvechten.” Klinkt het bijna opgelucht van zijn kant. Verbaasd kijk ik naar hem op. “Pardon?” Hoor ik Draco vragen. Blaise haalt nonchalant zijn schouders op. “Jullie waren zo rustig tegen elkaar de afgelopen dagen. Ik dacht dat jullie deze keer echt kwaad waren op elkaar.” Ik slik en richt mijn blik op mijn eten. Niet voor het eerst valt het me op hoe scherpzinnig Blaise soms kan zijn. Hij heeft dus ook echt wel door dat er wat aan de hand is.

“Kan je niet mee sterren kijken vanavond? Ik weet dat het je vak niet is maar het kan heel leuk en mooi zijn.” Probeer ik. Ik kijk al vanaf het moment dat ik het weet op tegen mijn alleen zijn met Draco vanavond. Tijdens zo’n project kan je moeilijk je partner de hele avond niet aankijken. Voor me kijkt Draco met een ruk naar me op maar ik lijk de enige die dat merkt aangezien Blaise naar mij kijkt. “Sorry schatje. Als ik vanavond niet aan mijn verslag voor Trelawney begin dan krijg ik het niet af. Ik heb al met Terence afgesproken in de bibliotheek.” Ik had niet anders verwacht maar zucht toch diep. De teleurstelling die ik gedacht had te voelen blijft echter uit en maakt dat ik me met de minuut nerveuzer voel.