O43

De Quidditch training sla ik gade vanaf de tribune. Mijn lichaam voelt beter en ik kan soepeler bewegen, maar nog niet goed genoeg om me op een van de versleten Cometen van school te wagen en het luchtruim te kiezen. Tot mijn verbazing had Draco het vrij makkelijk over zich heen laten komen en gezegd dat ik dan maar toe moest kijken om achteraf verslag te doen van eventuele fouten die mij opvielen. Dat ik hem tijdens ons gesprek geen een keer in de ogen heb gekeken is hem waarschijnlijk wel opgevallen maar ook hier heeft hij niets over gezegd.

Ik kan het gewoonweg niet opbrengen hem aan te kijken. Hij is scherp, altijd al geweest, en ik ben als de dood dat hij er achter komt dat ik me tot hem aangetrokken voel. Mocht hij daar ooit achter komen dan is de lijst met consequenties en rampscenario’s waarschijnlijk oneindig. Hij zou me er de rest van mijn leven aan herinneren.

Nu ze toch druk aan het trainen zijn en niet op mij letten geeft het mij de tijd Draco gade te slaan zonder dat hij het door heeft. Het valt me meteen op dat hij heel anders is wanneer hij Quidditch speelt. Hij heeft de tijd niet om zijn façade hoog te houden of hij heeft er zelf geen eens erg in dat die is afgebrokkeld. De paar keer dat hij dichtbij genoeg komt voor mij om zijn gezicht te zien valt me op hoe zijn ogen schitteren van een wild enthousiasme. De normale grijns op zijn gezicht lijkt altijd spottend maar nu is het bijna een wrede glimlach te noemen terwijl hij op topsnelheid achter de Snitch aan vliegt.

Mijn ogen volgen hem al bijna tien minuten als ik mezelf weer bij de les weet te roepen. De rest van de training kijk ik expres niet naar hem en focus me op de rest. Ik probeer zelfs een tijdje op dezelfde manier naar Blaise te kijken maar die is gewoon zichzelf, zoals hij altijd is.

Als ze ruim een uur later landen kan ik een paar tips geven maar mijn stem klinkt onvast en ik ben duidelijk afgeleid. Ik verontschuldig me zo snel mogelijk met het smoesje aan mijn verslag voor Snap te willen beginnen en haast me in mijn eentje terug naar het kasteel. Ik verschuil me vervolgens achterin de bibliotheek met alle goede bedoelingen, maar na een half uur heb ik alleen de titel nog maar op papier staan. Al drie keer heb ik dezelfde tekst gelezen zonder dat er iets tot me doordringt.

Ik zucht verslagen en leg mijn hoofd op de opengeslagen bladzijden. Niet voor het eerst wens ik Snape een uiterst pijnlijke dood toe. Nou ja, misschien is dood wel heel extreem. Iets uiterst pijnlijks op zich is misschien wel genoeg. De klok geeft aan dat het half zes is wanneer ik het boek terugzet op de plank en me richting de Great Hall begeef. Ik begin net aan mijn lamsboutje als Pansy en Vincent zich bij me voegen.

Vincent zucht diep terwijl hij zijn bord vol begint te scheppen. “Nog maar dertig centimeter op papier en ik weet al niet meer wat ik verder nog op moet schrijven.” Klaagt hij. Ik lach humorloos. “Dan ben je al verder dan mij.” Pansy knikt instemmend. “De leraren laten er geen gras over groeien. Dat verslag over non-verbale spreuken van Flitwick valt op zich nog wel mee.” Ik kreun en rol met mijn ogen. Dat verslag was er bij mij al weer in geschoten. “Compleet vergeten.” Geef ik schoorvoetend toe en ik prik met meer venijn dan nodig is in het vlees.

Zo kletsen we nog even door en ik stop net de laatste hap in mijn mond als ik Blaise en Draco aan zie komen. Meteen sta ik op. “Ik zie jullie later wel, ik ga weer verder.” Mompel ik dwars door Pansy haar beklag heen. Ze kijken me verbaasd na terwijl ik weg loop. Halverwege de zaal kom ik de twee jongens tegen. “Hé Cort, ben je al uitgegeten.” Vraagt Blaise terwijl hij zijn hand naar me uitstrekt. Hij pakt mijn pols zachtjes vast en trekt me even kort in zijn armen. Waarschijnlijk beviel mijn plotselinge knuffel van laatst hem wel want normaal doen we niet zo aanhankelijk in het openbaar, al helemaal niet te midden van de Great Hall.

Ik beantwoord het dan ook maar wat haastig en stap dan weer bij hem weg. Ik voel hoe twee paar ogen me volgen maar kijk naar geen van beiden op. “Ja, ik ga verder met het verslag.” Mompel ik tegen Blaise zijn borst. Ze moeten beide doorhebben dat er wat is want het lijkt mij overduidelijk dat ik ze ontloop. Voordat iemand er over kan beginnen loop ik al weer door. Ik ontvlucht hun starende blikken.