O42

Zo snel als mogelijk is voor mijn lichaam hobbel ik de trap naar de kerkers af. Mijn hoofd maakt overuren en zit ondertussen zo bomvol met gedachten dat ik er geen wijs meer uit kan maken. Het huilen staat me nader dan het lachen en ik weet zelf niet eens waarom.

Wat was dat?! Wat is er in hemelsnaam aan de hand tussen Draco Malfoy en mij? Ik kan niet meer ontkennen dat het alleen van Draco zijn kant komt. Het mag ondertussen wel duidelijk zijn dat ik zelf ook schuldig ben aan idioot gedrag, al lijkt mijn lichaam een eigen leven te leiden en niet te luisteren naar wat er om gaat in mijn hoofd.

Wat gaat er eigenlijk om in mijn hoofd op die momenten? Terwijl ik het me afvraag besef ik me dat er waarschijnlijk niets is. Het word gewoon stil, alsof ik op de automatische piloot ga en niet meer na hoef te denken. Ik heb dit nog nooit mee gemaakt en weet dan ook absoluut niet wat ik met mezelf aan moet. Het maakt me bang. De aantrekkingskracht die net opspeelde tussen Draco en mij beangstigt me zonder dat ik weet waarom. Het antwoord ligt aan het oppervlak, dat voel ik. Het is een gedachtenflard die zich kenbaar maakt, maar zodra ik me er naar uitstrek glipt het tussen mijn vingers door en verdwijnt net naar de achtergrond.

Het is aan de ene kant frustrerend maar aan de andere kant ben ik blij dat ik het antwoord niet lijk te weten. Het gevoel dat ik iets zal ontketenen laat me niet los en maakt me zenuwachtig. Ik voel me schuldig zonder te weten waarom en nu loop ik in een zo hoog mogelijk tempo richting de Common Room in een poging dat gevoel te ontvluchten. Ik probeer te ontsnappen aan de stormgrijze ogen die niet van mijn netvlies lijken te verdwijnen.

Als ik de hoek om vlieg bots ik hard tegen iemand op en moet weer kreunen van de pijn. Ik ben lekker bezig vandaag. De zachte kreet van schrik herken ik natuurlijk meteen en ik ruik zijn vertrouwde geur al voordat mijn ogen die van hem ontmoeten. Blaise krijgt een glimlach rond zijn lippen en brengt zijn hand naar mijn gezicht om een verdwaalde pluk haar achter mijn oor te strijken. Per direct merk ik dat ik moeite heb met het beantwoorden van zijn blik, alsof hij wel zou kunnen zien wat zich schuilhoudt in mijn hoofd.

Ik sla mijn ogen dan ook af, lach een tikkeltje opgelaten en overbrug de ruimte om mijn gezicht te begraven in zijn borst. Het gaat als vanzelf en hij lijkt even overdondert door deze spontante knuffel. Ik ben normaal helemaal niet klef of aanhankelijk in het openbaar dus dit verrast hem waarschijnlijk.

Hij slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd tegen dat van mij. “Ook hallo. Ik wilde je net gaan zoeken.” Hoor ik hem zacht zeggen. Als antwoord nestel ik me nog net wat dichter tegen hem aan. Er gebeurd niks. Ja ik geniet van het lichamelijke contact, ik ben me bewust van Blaise zijn kloppende hart en zijn lichaamswarmte. Ik ruik zijn geur, voel zijn adem langs mijn haar strijken en voel me veilig in zijn armen.

Mijn nekharen komen niet overeind, mijn hart weet ritme te houden en ik kan helder nadenken terwijl ik hier zo sta. Geen absolute stilte in mijn hoofd waardoor ik me meer bewust word van hem, geen kokend bloed, geen tintelingen en geen opladende spanning in de lucht tussen ons in.

Het antwoord komt ongevraagd, met de kracht van een mokerslag. Het maakt me misselijk, duizelig, wanhopig, geschokt en verbaasd tegelijk. Maar boven alles maakt het me bang. Ik heb altijd eerlijk toe kunnen geven dat Draco knap is, want nou ja, dat is gewoon zo. Dat ik me nu op een geheel nieuw niveau tot hem aangetrokken voel kan ik niet langer voor mezelf ontkennen en dat zorgt er voor dat ik mezelf op dit moment een klein beetje veracht.