O41

Ik ben halverwege mijn weg naar beneden als me te binnen schiet dat ik ben vergeten te vragen met wie ik het verslag moet maken. Pansy was na de les gelijk opgelopen met Millicent dus die zal wel aan haar gekoppeld zijn. Ik heb diep in gedachten het lokaal verlaten zonder er nog aan te denken. Kreunend om het vooruitzicht weer terug naar boven te moeten kom ik tot stilstand om vervolgens van mijn sokken te worden gelopen. Iemand botst vrij hard tegen mijn rug waardoor ik een pijnlijke kreun niet kan onderdrukken en ik wankel vervaarlijk naar voren waar de trap zich verder onder me uitstrekt. Degene achter me maakt zich kenbaar door hartgrondig te vloeken en me zonder te twijfelen vast te grijpen.

“Ga niet midden in het pad stilstaan Cortney!” Bijt Draco me toe terwijl hij me bij mijn schouders terug naar achteren trekt, weg van mijn anders onvermijdelijke val de trap af. De pijn die het me doet zo onverwacht bewogen te worden weegt niet op tegen mijn opluchting mijn nek niet te breken en ik vergeet gewoonweg boos op hem te worden terwijl ik me omdraai en een diepe zucht van opluchting slaak. “Jezus mijn hart. Bedankt dat je me niet liet vallen.” Mompel ik terwijl ik naar hem opkijk en hierdoor opmerk hoe ongelofelijk dicht we op elkaar staan.

Doordat hij me te hulp schoot is hij op dezelfde trede als mij beland en nu ik me om heb gedraaid lijkt er ineens nog maar net genoeg ruimte te zijn. Hij staat zo dicht bij me dat ik zijn adem langs mijn wang voel strijken wanneer hij zijn volgende woorden spreekt. “Je van de trap laten vallen gaat een beetje ver, vind je ook niet.” Klinkt het zacht terwijl zijn ogen die van mij vinden. De kleur van zijn ogen doet me denken aan het wolkendek voorafgaand aan een stormige nacht. Hij is zo dichtbij dat ik de grijze spikkels rond zijn pupillen kan tellen.

Plotseling overkomt me hetzelfde als ruim anderhalve week geleden in de kerkers. Mijn lichaam reageert op hem op een ongehoorde manier. De haartjes in mijn nek komen overeind, ik krijg kippenvel op mijn armen en mijn hart lijkt zijn normale ritme niet te kunnen vinden. Ik ben me zo bewust van de jongen tegenover me dat ik me van ellende geen raad weet met mezelf. Mijn wangen zijn al verkleurd voordat ik er erg in heb maar deze keer krijg ik mijn blik niet afgewend van die van hem. “Ja te ver.” Hoor ik mezelf afwezig zeggen met een stem die niet klinkt als die van mezelf.

Draco doet zelf ook geen enkele moeite zijn ogen af te wenden en kijkt zonder blikken of blozen terug. In zijn ogen zie ik iets tot leven komen vanonder het oppervlak en zijn eerder gesproken woorden spoken kort door mijn hoofd. Jij voelde het ook. Ja ik voel het, wat ‘het’ dan ook is. Mijn bloed kookt er van en mijn lichaam lijkt te tintelen. Het voelt adembenemend goed en beangstigt me op hetzelfde moment.

Mijn besef van tijd lijkt verloren te gaan terwijl we elkaar zo aan kijken en langzaam verhard de blik in zijn ogen. Niet op een boze of kwade manier, maar eerder alsof hij zekerder word van zijn zaak. Wat hij ook ziet terwijl hij in het groen van mijn ogen kijkt, het zorgt er voor dat hij een besluit neemt. En dan is plots het moment voorbij.

Hij knippert twee keer met zijn ogen en stapt dan zo abrupt bij me vandaan dat ik er van schrik. Het lijkt twee tot drie graad af te koelen om me heen en pas nu lijk ik te beseffen dat ik mijn adem in heb gehouden. “Wat wilde je gaan doen? Waarom stond je ineens stil?” Draco zijn stem is kil en snijd door me heen. Hij geeft me geen mogelijkheid te beginnen over wat er in hemelsnaam net gebeurde tussen ons ondanks dat ik zeker weet dat hij het ook heeft gevoeld. Ergens ben ik blij dat hij dat bij voorbaat al afkapt. Heel diep van binnen ben ik als de dood voor wat dat dan ook was.

“I-ik heb niet mee gekregen met wie ik het verslag moet maken.” Stamel ik tot mijn eigen ongenoegen onhandig en duidelijk van mijn stuk gebracht. Draco zijn vertrouwde grijns komt rond zijn lippen en ik weet het eigenlijk al voordat hij het zegt. “Daar kijk je nu naar.”

Geweldig, zondag sterren kijken met Draco.