O39

Het had me een logische verklaring geleken voor zijn gedrag. Als ik terugkijk naar de afgelopen twee weken dan is dat het enige wat in me opkomt wat enigszins klopt. Het begon met zijn biecht over zijn rendez-vous met Vera in een poging mij in te laten zien waarom Blaise zo heftig op Draco zijn pesterij reageerde. Tijdens die biecht was er natuurlijk zijn opmerking over loyaliteit, wat suggereert dat er inderdaad iets met Blaise aan de hand is wat ernstig genoeg is om zo te gaan praten. Zijn aanhoudende interesse in onze relatie tijdens het gesprek na de eerste training, zijn vreemde gedrag in het algemeen en het feit dat hij me nu al meerdere keren te hulp is geschoten. Er moet iets aan de hand zijn met mijn vriend waardoor Draco zich geroepen voelt zich er in te mengen en dat baart me zorgen.

Als hij Blaise echter heeft beloofd niets tegen me te zeggen dan snap ik ergens wel dat hij die belofte niet wil breken, maar dan moet hij dat wel duidelijk stellen in zijn hoofd en niet elke keer op het punt staan het me te vertellen en dan weer terug krabbelen. Daar schiet niemand iets mee op en het bezorgt mij onnodige kopzorgen.

Dit alles heb ik eigenlijk tijdens het lopende gesprek op een rijtje gezet en mijn conclusie getrokken. De manier waarop hij nu echter reageert doet me vermoeden dat ik het compleet bij het verkeerde eind heb. “Heb ik het mis?” Vraag ik duidelijk van mijn stuk gebracht. Dan weet ik bij deze echt niet meer wat er aan de hand is.

Hij heeft zijn gezicht eigenlijk weer vrij snel onder controle en wend zijn blik af. “Je hebt gelijk. Ik zal je niet meer storen tot ik heb besloten het wel of niet te zeggen.” Gromt hij me toe terwijl zijn hand blindelings naar mijn arm graait. “Kom we gaan terug.” Het abrupte einde van het gesprek en de gehaaste manier van doen zorgen voor protest van mijn kant maar hij negeert het en beent zo snel als dat hij me mee kan krijgen zonder me pijn te doen terug naar de Common Room. Als we er bijna zijn opent de muur zich en komt Blaise naar buiten.

“Hé jongens ik kwam net kijken waarom het zo lang moest duren, ik dacht dat je maar een klein stukje wilde lopen.” Roept hij al van een afstandje. Terwijl ik opkijk naar Draco, eigenlijk met de bedoeling een snerende opmerking in zijn richting te maken, zie ik een bijna schuldbewuste uitdrukking over zijn gezicht trekken. Zo snel als het er was is het ook weer weg maar ik heb het onmiskenbaar gezien.

“Draco had gelijk, ik voelde me beter dus zijn we wat verder gegaan.” De woorden zijn al over mijn lippen voordat ik de beslissing heb gemaakt. Draco zijn greep verstrakt even kort rond mijn arm maar dat is eigenlijk de enige reactie die ik krijg van zijn kant. Op de een of andere manier wil ik niet dat Blaise het vermoeden krijgt dat Draco me iets duidelijk probeert te maken. Ik wil niet dat hij onterecht boos word op zijn vriend, eerst moet Draco maar beslissen of hij me wel of niet deelgenoot wil maken. Wat er ook aan de hand is, ik ben het spoor ondertussen compleet bijster.