O38

Ik lach opgelaten en het klinkt onnatuurlijk. Mijn ogen sla ik af. “Wat voelde ik ook? Ik kan je niet helemaal volgen.” Lieg ik zonder te weten waarom. Mijn gevoel zegt me dat ik me op glad ijs begeef. Zijn schampere lachje overstemt bijna meteen mijn woorden maar het klinkt niet overtuigend als anders, eerder ongemakkelijk. “Alleen het feit dat je me niet meer aan kan kijken zegt al genoeg.” Mompelt hij nauwelijks verstaanbaar. “Dit valt me hoe langer hoe zwaarder.”

Wederom krijgt hij het voor elkaar me te laten voelen alsof ik geen deelgenoot ben van heel veel dingen terwijl ik dat wel zou moeten zijn. Het strijkt me gigantisch tegen de haren. “Draco wat is er toch met je aan de hand? Je gedraagt je al vanaf onze terugkeer op Hogwarts vreemd. Je bent niet jezelf en je verbergt iets voor me.” Berisp ik hem terwijl ik mijn arm los schud uit zijn hand. Stil staan kan ik wel alleen, daar heb ik zijn hulp niet bij nodig. Daarbij werkte het lichamelijk contact niet echt mee in het onderdrukken van de opnieuw opbouwende intensiteit.

Het blijft even stil aan zijn kant en ik vraag me af of hij weer twijfelt over wat hij moet zeggen. Opkijken doe ik niet, bang voor wat ik in zijn ogen zal zien. Het verwart me dat een zelfverzekerd en standvastig persoon als Draco zich zo opstelt tegenover mij. Mijn hart klopt sneller en mijn wangen branden nog steeds van die onverklaarbare blos.

“Ik ben juist wel mezelf. Of in ieder geval dat probeer ik. Maar ergens ook weer niet.” Met elk gesproken woord legt hij alleen maar meer knopen in mijn gedachten en hij klinkt zelf ook alsof hij niet helemaal staat achter wat hij zegt. Alsof hij voor een immens dilemma staat, in een doolhof zit waar hij nog lang niet uit kan ontsnappen.

Ik draai me om en begin houterig mijn weg terug te zoeken door de gangen. Na nog geen drie stappen is hij uiteraard al weer bij me. “Hé! Waar ga je heen?” Bijt hij me toe met ten minste een beetje van zijn oude vertrouwde toon als ondergrond. Ik kijk kwaad naar hem op en hij lijkt terug te schrikken van de harde blik in mijn ogen.

“Prima als jij zo graag gesprekken met me wil voeren. Het verwart me en ik weet niet wat ik er mee aan moet maar ik kan er best mee leven. Het feit dat je jezelf echter constant tegenspreekt en nergens antwoord op geeft is me te veel. Als je om wat voor rede dan ook met mij wil praten, prima maar zorg dan wel dat je je eigen gevoelens op een rijtje hebt en niet in raadseltjes praat. Dan ga je maar met Pansy zitten discussiëren, die pikt toch alles van je.” Raas ik tegen hem terwijl ik mijn vinger venijnig tegen zijn borst prik. Er valt een schaduw over zijn gezicht terwijl hij mijn woorden in zich opneemt en met een klap heeft hij zijn façade opgebouwd. Zijn gezicht is weer even onpeilbaar als altijd.

“Dus als ik duidelijk zou zijn dan zou je naar me luisteren.” Stelt hij met zijn normale ijzige stem. Ik knik. “Maar dan moet je denk ik eerst voor jezelf uitvogelen wat je nou wil want wat er ook aan de hand is, je lijkt er zelf nog niet heel erg zeker van of je het met me wil delen. Als er iets is met Blaise dan snap ik dat je je daar druk om maakt maar je moet toch ondertussen wel begrijpen dat ik het beste met hem voor heb. Als er iets is wat ik moet weten zeg het dan gewoon. Blaise begrijpt het echt wel als je het tegen mij zegt.” Spoor ik hem aan.

Draco doet een stap achteruit en kijkt alsof hij net een klap in zijn gezicht heeft gehad. “Blaise?” Vraagt hij verbaasd.